ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1622

วินลั่วฉิงสารภาพรักกับเย่ซือเฉินไปแล้ว! เรื่องนี้มันทำให้หลิวหยิงทั้งประหลาดใจและดีใจ！ เธอจำไม่ได้แล้วว่าเวินลั่วฉิงกำลังเป็นกังวลอยู่ แล้วก็ถามในทันทีว่า “เธอสารภาพรักกับเย่ซือเฉินแล้ว แล้วเขามีท่าทียังไงบ้าง? วันนั้นเธอตื่นไหวไหม? ”หลิวหยิงรู้สึกว่า จากการที่เธอรู้จักเย่ซือเฉินมา เมื่อคืนเวินลั่วฉิงต้องถูกจัดหนักอย่างแน่นอน แต่ว่าวันนี้เวินลั่วฉิงดูท่าทางไม่แย่เลยนิ? ไม่เหมือนกับถูกจัดหนักมาเลย เธอรู้สึกสงสัยนิดหน่อย

“……”เวินลั่วฉิงอยากจะเขกหัวหลิวหยิงจริงๆ เลย ว่าด้านในหัวของเธอมีอะไรอยู่ในนั้นบ้าง!เรื่องนี้มันสำคัญรึยังไงกัน? เรื่องสำคัญคือจะจัดการเรื่องของหัวหน้าน้อยยังไงไม่ใข่เหรอ? ถ้าไม่ไปเจอมันก็ไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่นัก แต่ว่าถ้าไปเย่ซือเฉินก็ต้องโกรธแน่นอน นี่เป็นเรื่องที่ยากไปซะทุกด้านเลย แค่เธอไม่ออกความเห็นก็แย่แล้ว แต่นี่เธอ……เวินลั่วฉิงคิดแล้วก็หน้าแดงขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด……ตอนเช้าเย่ซือเฉินส่งผลกระทบต่อเธอค่อนข้างหนัก ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเป็นธุระสำคัญเธอก็คงไม่ลุกออกมาหรอก เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าทุกวันเธอจะนึกย้อนไปถึงความอ่อนโยนและน่ารักของเย่ซือเฉินเมื่อตอนเช้า

หลิวหยิงรู้สึกว่าโลกใบนี้มันเหมือนมีเวทมนตร์ เวินลั่วฉิงสารภาพรักกับเย่ซือเฉิน และเวินลั่วฉิงก็หน้าแดงด้วย！ไม่มีท่าทางไหนของเวินลั่วฉิงที่หลิวหยิงไม่เคยเห็น แต่ว่าเวินลั่วฉิงหน้าแดงแบบนี้มันช่างหายากจริงๆ! ประเด็นสำคัญก็คือ เกิดอะไรขึ้นกับฟองอากาศสีชมพูที่ดูเหมือนจะโผล่ออกมาจากร่างกายของเธอ?

มันเป็นเวทมนตร์แห่งความรักหรือไม่? ไม่ ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นเวินลั่วฉิงเขินอายมาก่อน แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่เธอเป็นแบบนี้เลย เธอดูเขินอายและเต็มไปด้วยความคาดหวัง ดังนั้เวินลั่วฉิงฉิงไปทำอะไรมา หรือคืนนั้น เย่ซือเฉินทำอะไร! หลิวหยิงรู้สึกเหมือนแมวข่วนหัวใจตลอดเวลา มันจักจี้มาก เหมือนเธอรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น! อยากรู้จังเลย!

“ฉิง……ฉิงฉิง？”หลิวหยิงพูดติดอ่าง เธอรู้สึกว่าเธอไม่เคยรู้จักเวินลั่วฉิง นี่มันช่างพิเศษจริงๆ ...

เวินลั่วฉิงถลึงตาใส่หลิวหยิง โตแล้วสินะ！กล้ามาแหย่เธอด้วย！เวินลั่วฉิงเหมือนกับว่าลืมไป ว่าหลิวหยิงยังไม่ทันจะทำอะไรเลย แค่ถามเพียงแค่ประโยคเดียวเท่านั้นเอง เวินลั่วฉิงก็นึกถึงเย่ซือเฉินเมื่อตอนเช้าในทันที และเย่ซือเฉินในตอนเช้านั้น ช่างพูดง่ายเหลือเกิน เวินลั่วฉิงอดไม่ได้ที่จะนึกย้อนไปถึงมัน

โอเค ฉันจะไม่ถามแล้ว”หลิวหยิงงยกมือยอมแพ้ เวินลั่วฉิงเขินอายจนเริ่มโกรธแล้ว！อยากรู้แค่ไหน ก็ไม่ควรจะไล่ถามแบบนี้…… แต่หลิวหยิงก็รู้อยู่ดี ว่าเดี๋ยววันหนึ่งเวินลั่วฉิงก็ต้องพูด ให้ผ่านช่วงเวลาที่น่าเขินอายพวกนี้ไปก่อนแล้วกัน

เวินลั่วฉิงไม่คิดอย่างนั้นอีกแล้ว จะมาล้อเลียนฉันจริงๆ เหรอ? น่าเสียดาย วันนี้ไม่มีอะไรให้ล้อหรอก เธอจัดเสื้อผ้าและนั่งตัวตรง: “เสียดายที่ทำให้เธอผิดหวัง ฉันมีช่วงเวลาที่ดี เช้านี้ฉันตื่นนอนและกินข้าวเช้าอาหารเช้า และไปหาไป๋ยี่รุ่ยตอนบ่าย แล้วฉันก็มาหาเธอเลย เธอคิดว่าวันนี้ฉันจะออกไปไม่ได้เหรอ? ”

“ฉันคิดแบบนี้จริงๆ ”หลิวหยิงคิดในใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดออกไป ถ้าเกิดว่าเธอกล้าตอบแบบนั้น เวินลั่วฉิงจะต้องเขินอายและกลายเป็นความโกรธอย่างแน่นอน พร้อมกับจ้องมองเธอด้วยความโกรธ แต่ว่าตอนนี้หลิวหยิงหิวจะตายอยู่แล้ว ไม่อยากจะหาเรื่องให้ตัวเอง ก็เลยยอมตามเวินลั่วฉิงไป “ฉันคิดมากไปเองแหละ ไม่คิดเลยว่าคุณชายสามเย่จะมีความอดทนขนาดนั้น”

“……”เวินลั่วฉิงพูดไม่ออก ทำไมมันฟังดูเคอะเขินจัง? เย่ซือเฉิน忍มีความอดทนดี หมายความว่าตัวเธอเองมีเสน่ห์ไม่พองั้นเหรอ? ทำไมมันรู้สึกแปลกๆ แต่เวินลั่วฉิงก็ไม่ได้ไปโต้เถียงอะไร ถ้าเกิดว่าเถียงไป แล้วจะตอบคำถามนี้ยังไงดีล่ะ! เวินลั่วฉิงเสียใจนิดหน่อย จะพูดมากทำไมกันเนี่ย! เธอแค่อยากจะถามวิธีที่ทำให้เย่ซือเฉินไม่โกรธ! แน่นอน ความจริงแล้วคำถามนี้ไม่ได้จำเป็นต้องถามหลิวหยิงเลย เพราะคนที่รู้ดีที่สุดคือตัวของเธอเอง เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าเธอพูดกับหลิวหยิงอ้อมค้อมเกินไป เป็นผลพวงจากเมื่อวานรึเปล่านะ? หรือว่าติดกับดักของเย่ซือเฉินเมื่อเช้านี้? เวินลั่วฉิงโมโหจริงๆ

จู่ๆ มือถือก็ดังขึ้น เวินลั่วฉิงก็นึกว่าอาหารมาถึงแล้ว แต่ว่าพอรับสายกลับเป็นสายจากหัวหน้าน้อย น้ำเสียงของหัวหน้าน้อยดูเย็นชามาก ไม่มีอารมณ์ปนอยู่ในนั้นเลย เวินลั่วฉิงรู้สึกสั่นในทันที สุดท้ายแล้วคนขององค์กรโกสต์ซิตี้ ก็ต่างเป็นคนที่ไม่ธรรมดา ตอนที่เย็นชานั้นให้ความรู้สึกเหมือนจะฆ่าคนได้เลย

“คุณถังใช่ไหมครับ? ”ทั้งๆ ที่เป็นคำถามง่ายๆ และการสนทนาก่อนหน้านี้ถือว่าน่าพอใจ แต่ประโยคนี้ทำให้เวินลั่วฉิงรู้สึกหนาวเหน็บ เธอมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

“ใช่ค่ะ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าคะ? ”เสียงของเวินลั่วฉิงเย็นลง

“เพื่อนที่คุณถังพูดถึงก่อนหน้านี้ คือไป๋ยี่รุ่ยรึเปล่า? ไป๋ยี่รุ่ยแห่งบริษัทฉิงรุ่ยกรุ๊ป คนที่ถูกคุมขังในคดีฆาตกรรม”เห็นได้ชัดว่าเป็นน้ำเสียงของการสอบถาม แต่หัวหน้าน้อยกลับพูดออกมาอย่างแน่วแน่มาก เวินลั่วฉิงก็เข้าใจในทันทีว่า ต้องเกิดปัญหาขึ้นกับเจิ้งฉงอย่างแน่นอน