ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1628

ตอนเย็นหลังจากที่มู่เฉิงโทรหาถังฉิ้นเอ๋อ ก็ให้คนไปจัดการกับเจิ้งฉงในทันที เพราะชีวิตนี้มีหลายสิ่งหลายอย่าง ต่อให้จจัดการเสร็จก็ไม่มีความสุขหรอก พอนึกถึงตัวตนของถังฉิ้นเอ๋อ ก็อยากจะลองทดสอบดูว่าตอนนี้หัวหน้าคิดยังไง เลยกลับไปที่พัก

แต่ไม่คิดเลยว่าทันทีที่เปิดประตู จะได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กน้อย แล้วก็เสียงที่ร่าเริงของผู้ดูแลจ้ง เสียงของซ่างกวนหงก็ดังออกมาบ้างเหมือนกัน ข้างในดูสนุกสนานกันมาก มู่เฉิงสงสัยว่าตัวเองเดินเข้ามาผิด จนเกือบจะถอยออกมาแล้วเดินเข้าไปใหม่

อย่างไรก็ตามผู้ดูแลจ้งก็สังเกตเห็นมู่เฉิงด้วยสายตาที่เฉียบแหลม แล้วก็พยักหน้าพร้อมกับตะโกนเรียกว่า “วันนี้หัวหน้าน้อยกลับมาแล้วเหรอครับ? ”ผู้ดูแลจ้งไม่สามารถควบคุมสีหน้าได้ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเมตตาและอ่อนโยน มู่เฉิงรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเห็นผู้ดูแลจ้งตัวปลอม คนนี้วันปกติเขาจริงจังมากเลยไม่ใช่เหรอ เมื่อไหร่ที่เขามองคนอื่นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยสายลมฤดูใบไม้ผลิ? นี่เขาเห็นผีอยู่รึไง?

มู่เฉิงเดินเข้าไป ซ่างกวนหงก็ยิ้มแล้วพูดกับเขาว่า “มา มา กำลังเล่นกับจื่อซีและจื่อโม่อยู่พอดีเลย เพราะว่าแก่แล้ว ก็ไม่ได้กระฉับกระเฉงเหมือนพวกเขา เล่นทั้งบ่ายก็เหนื่อยแล้ว”

มู่เฉิงสงสัยว่าคนที่เขาเจอในวันนี้เป็นตัวปลอม ผู้ดูแลจ้งที่หัวเราะ และใบหน้าเต็มไปด้วยความอ่อนโยน และซ่างกวนหงที่รู้สึกว่าตัวเองแก่และไม่กระฉับกระเฉง นี่เขาเดินเข้าผิดที่จริงๆ รึเปล่า? แต่ทำไมถึงได้หน้าตาเหมือนกันเป๊ะเลย แต่ท่าทางดู “สยอง”มาก!

“สวัสดีค่ะคุณลุง” จื่อซีทักทายก่อน และเธอก็อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา “ว้าว! คุณลุงที่หล่อเหลาอีกคน!”

มู่เฉิงยืนอึ้งอยู่กับที่ สาวน้อยคนนี้ น่ารักมากเลย เหมือนถูกแกะสลักออกมาจากหยกขาว ดวงตาสดใสมาก ตอนที่มองมาที่คนอื่นนั้นก็ยิ้มตลอด ราวกับจะสลักรอยยิ้มนี้ไว้ในใจคนทันที ประเด็นคือ คำพูดของเธอ มันรื่นหูมากเลย! มู่เฉิงรู้ว่าตัวเองหน้าตาดี มีผู้หญิงมากมายที่เข้าใกล้เขาในวันธรรมดา แต่การได้รับคำชมจากเด็กหญิงตัวเล็กๆ ทำให้เขาพอใจอย่างมาก! เพราะหัวใจของเด็กๆ บริสุทธิ์ที่สุด คำชมของพวกเขาจึงมาจากใจของพวกเขาเองล้วนๆ ไม่มีการเยินยอและไร้จุดประสงค์ใดๆ

มู่เฉิงมองไปที่เด็กผู้ชายที่นั่งเงียบอยู่ด้านข้าง ก็หน้าตาดีเหมือนกันเลย ละเอียดอ่อนเหมือนตุ๊กตาดินเผา ทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกัน เปรียบเหมือนกิ่งทองใบหยก เป็นที่น่าถูกใจากเลย เสียอย่างเดียว ก็คือสีหน้าเย็นชาของเด็กน้อย มู่เฉิงคิดในใจ ว่ายังเป็นเด็กอยู่เลย ทำไมต้องทำท่าทางซ่อนอารมณ์ด้วยล่ะ

“สวัสดีครับคุณลุง ถังจื่อโม่พูดอย่างใจเย็น เขามักจะสุภาพมาก แต่เขาเย็นชาเกิมากจนทำให้ถูกเพิกเฉย และในขณะเดียวกัยจื่อซีก็มีชีวิตชีวาเกินไป ทำให้ถังจื่อโม่ดูเงียบขึ้นมากกว่าเดิม ราวกับว่าเขาหมกมุ่นอยู่กับตัวเองเท่านั้น

มูเฉิงมู่เฉิงปลื้มใจในทันที เด็กคนนี้ช่างเฉยเมย คำพูดที่นุ่มนวลของเขาช่างน่ารักจริงๆ ใบหน้าที่เงียบสงัดตรงกันข้ามกับเสียงที่ไร้เดียงสา ถังจื่อโม่มีใบหน้าที่ละเอียดอ่อนกลายเป็นมีบุคลิกในทันที

“หืม พวกหนูชื่อจื่อโม่กับจื่อซีใช่ไหม? ”มู่เฉิงยิ้มและเอ่ยถาม เขาเดินเข้าไป แล้วก็ย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกับถังจื่อโม่และถังจื่อซี พร้อมกับถามอย่างอ่อนโยน มู่เฉิงรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองไม่เคยนุ่มนวลขนาดนี้มาก่อนเลย เขาค่อนข้างจะคล้ายกับซ่างกวนหง พอเห็นเขาครั้งแรก ก็จะคิดว่าเขานิสัยดี พูดง่าย อ่อนโยนและเป็นมิตร ในวันปกติก็เช่นเดียวกัน อบอุ่นดั่งสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ แต่ใจจริงกลับไม่แยแส เขาสามารถสื่อสารกับใครคนหนึ่งได้ด้วยความสนิทสนม แต่ว่าความจริงแล้วไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเลย มู่เฉิงนึกว่า เขาจะห่างเหินและเย็นชากับทุกคน ไม่คิดเลยว่าตอนที่เห็นจื่อซีกับจื่อโม่ เขาจะอยากเล่นกับเด็กทั้งสองคนนี้ด้วย

“ใช่ค่ะคุณ ชื่อของหนูคือถังจื่อซี และพี่ชายของหนูชื่อถังจื่อโม่ พวกเรามาที่นี่เพื่อมาหาคุณลุง” ถังจื่อซีตอบอย่างกระตือรือร้น คุณลุงคนนี้หน้าตาดีมาก! เธอไม่เคยเห็นคนที่หน้าตานี้เช่นนี้มาก่อน ทั้งชายและหญิง! เขาเป็นคนที่ดูดีที่สุดที่เธอเคยเห็นมา! อืม...จะว่ายังไงดีล่ะ หน้าตาดีแบบมีแค่หนึ่งเดียว! ดวงตาของถังจื่อซีเป็นประกาย เธอมองมู่เฉิงอย่างชื่นชม ราวกับว่าเธอกำลังชื่นชมภาพวาด งานฝีมือที่ละเอียดอ่อน

มู่เฉิงเคยถูกคนมากมายมองอย่างตรงไปตรงมา เขาเบื่อที่จะเห็นสายตาแบบนั้นแล้ว มันเต็มไปด้วยความปรารถนา ความโลภ แต่สายตาของถังจื่อซี มันชัดเจนและความเรียบง่าย มันเป็นสายตาของการชื่นชมความงามเท่านั้น