ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1631

มู่เฉิงพาถังจื่อซีกับถังจื่อโม่ไปเช็คกล้องวงจรปิด ได้เห็นชัดเจนว่าถังไป๋เชียนกับผู้ชายคนนึงทยอยกันออกมาจากห้องๆนึง เห็นชัดว่าได้ปรึกษาหารืออะไรกัน ถังจื่อโม่หยิบมือถือออกมาส่งข้อความให้เวินลั่วฉิง แล้วพูดกับมู่เฉิงว่า “โอเคแล้วครับ ผมแค่แน่ใจว่าเป็นเขาก็พอแล้ว”

มู่เฉิงพยักหน้า จากนั้นได้พาถังจื่อซีกับถังจื่อโม่จากไป และถือโอกาสบอกหน้าเคาน์เตอร์กับฝ่ายบริหารว่าต่อไปถ้าถังจื่อซีกับถังจื่อโม่มาก็จัดเตรียมห้องที่ดีให้ ค่าใช้จ่ายทุกอย่างฟรี

ถังจื่อโม่อยากจะปฏิเสธ แต่ถังจื่อซีกลับได้กล่าวขอบคุณด้วยความดีใจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว！ถังจื่อโม่แปลกใจ ทำไมรู้สึกว่าถังจื่อซีสนิทสนมกับมู่เฉิงขึ้นเยอะเลย？เขาเองก็ไม่รู้ควรจะเปิดปากถามยังไง ความรู้สึกแปลกประหลาดนี้คอยตามติดเขาตลอด

เวลาสี่โมงเย็น มู่เฉิงได้พาพวกเขาไปยังร้านที่ว่า ตลอดทางที่ขับรถมา ได้วนถนนสองเส้น ได้ออกจากตัวเมือง ด้านซ้ายมีแม่น้ำสายเล็กสายนึง น้ำใสมาก ด้านบนมีศาลาเรียงกันอยู่หลายศาลา ในศาลามีคนอยู่ประปราย ดูจากสายตาของถังจื่อโม่แล้ว ที่นี่เหมาะกับการผ่อนคลายดี แต่ไม่มีอะไรพิเศษ ไม่ได้ดึงดูดคนมาก ทุกคนไม่รู้ก็เป็นเรื่องปกติ

ขับไปด้านหน้าอีกคือถนนที่เงียบเหงาเส้นนึง ร้านค้าเล็กๆเรียงกันเป็นแถว ล้วนเป็นยี่ห้อที่คนมากมายไม่รู้

ถังจื่อโม่พอเข้าใจแล้วว่าทำไมผู้คนบนถนนเส้นนี้แค่ใช้มือข้างเดียวนับก็สามารถนับจนถ้วนแล้ว แต่แล้วรถที่อยู่หน้าร้านคันนึงเท่ห์กว่าคันนึง ลิงคอล์น โกคาร์ท เฟอรารี่ ซีเบล บูกัตตี……ไม่ใช่รถหรูที่เวอร์ชั่นเพิ่มความยาวก็คือรถซิ่ง ถังจื่อโม่มองดูด้วยความสนใจอย่างยิ่ง ผู้ชายส่วนใหญ่ล้วนเซนซิทีฟกับรถมาก แวบแรกเขาก็เห็นบูกัตตีที่อยู่ในนั้นเลย ทันใดนั้นดวงตาได้เปล่งประกาย

มู่เฉิงพาถังจื่อซีกับถังจื่อโม่เลี้ยวไปเลี้ยวมาอยู่ในสถานที่“เงียบเหงา”แห่งนี้ สุดท้ายได้จอดลงที่หน้าร้านค้าร้านนึง

ถังจื่อโม่พยักหน้า เห็นร้านชื่อ“ร้านเยว่จือซิงซิง” เขาไม่รู้ว่าชื่อนี้มีความแอบแอบแฝงว่าอะไร แต่ไม่อำพรางความตกละลึงในขณะที่สายตาเหลือบมองผ่านเลย ร้านค้าแบ่งแยกเป็นสองส่วน ด้านนึงมีเสื้อผ้าผู้ชายเรียงอยู่ยี่สิบแบบ ยังมีรองเท้า หมวก แว่นตา แม้กระทั่งกระดุมข้อมือ เข็มขัดและอื่นๆ มีครบครันทุกอย่าง อีกด้านนึงก็พอๆกัน แต่สีสันสวยงามกว่าเยอะ

เจ้าของร้านเป็นหญิงสาวที่ดูแล้วเรียบร้อยมาก ผมถักเปียสองข้างทิ้งตัวอยู่หน้าทรวงอก มัดด้วยริบบิ้นโบว์อันนึง บนตัวใส่กระโปรงยาวสีครีมที่เรียบมาก ดูไม่ออกว่ายี่ห้ออะไร แต่เป็นงานแฮนด์เมด การตัดเย็บดีมาก ช่วงเอวของหญิงสาวเพิ่มความเป็นจีบๆเล็กน้อย ก็ได้โชว์บุคลิกที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวออกมา

มู่เฉิงพึงพอใจมาก เจ้าของร้านอย่างนี้ เสื้อผ้าเครื่องประดับของในร้านจะต้องมีเอกลักษณ์แน่นอน

มู่เฉิงรู้สึกหญิงสาวคนนี้เหมือนทำเกี่ยวกับศิลปะ บนตัวมีกลิ่นไอของความเป็นศิลปินแรงมาก

มู่เฉิงได้ทักทายกับหญิงสาว หญิงสาวมองดูแวบนึงแล้วตะลึงอย่างไม่ปกปิดเลย จากนั้นก็ได้เห็นถังจื่อโม่กับถังจื่อซี ชื่มชมรัวๆอย่างตื่นตะลึงครอบครัวนี้หน้าตาดีจังเลย！แค่ดูก็ยังชื่นตาชื่นใจเลย

“ทั้งสามท่านเลือกเองเลยค่ะ ถึงเวลามาจ่ายตังค์ที่นี่โดยตรงก็พอค่ะ”叶韵ดึงสติกลับมาแล้วพูดกับมู่เฉิง คนที่มาใช้บริการที่นี่ได้ ส่วนใหญ่ล้วนเป็นตัวท๊อปของแต่ละเขตแดน เธอวางใจมาโดยตลอด อีกอย่างคนที่อยู่เบื้องหลังร้านค้าร้านนี้มีอิทธิพลใหญ่โตมาก ไม่มีคนที่ไม่ดูตาม้าตาเรือหรอก 叶韵สบายใจมาก

มู่เฉิงพาถังจื่อโม่กับถังจื่อซีเข้าไป ถามเด็กทั้งสองว่าจะเลือกด้วยกันหรือแยกย้ายกันเลือก เด็กทั้งสองต่างก็ตัดสินใจที่จะเลือกด้วยกัน ดังนั้นจึงได้ไปที่ด้านขวาก่อน

พอเข้ามาก็เจอกับหญิงสาวที่ใส่แว่นสีดำอันใหญ่ไว้ ว่นตาอันใหญ่แทบจะบดบังทั้งใบหน้าของเธอไว้หมด สายตาของหญิงสาวถูกถังจื่อซีกับถังจื่อโม่ดึงดูดอย่างรวดเร็ว แต่สุดท้ายได้หล่นอยู่ที่บนตัวถังจื่อซี

มู่เฉิงบังเด็กทั้งสองไว้ที่ด้านหลังด้วยจิตใต้สำนึก พร้อมกับมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา

หญิงสาวเหมือนไม่ได้สังเกตเห็นการต่อต้านของมู่เฉิง เธอได้ถามว่า：“พวกคุณมาเลือกเสื้อผ้ากันเหรอคะ？”

เสียงของผู้หญิงเย็นชามาก เหมือนน้ำแร่หยดลงมาส่งเสียงติ๋งๆ เสียงใสและเย็นชา แต่หางเสียงดันสูง แฝงด้วยความอ่อนช้อยหลายส่วน

น้อยมากที่มู่เฉิงจะได้ยินเสียงที่มีเอกลักษณ์อย่างนี้ ไพเราะ และยิ่งมีเอกลักษณ์พิเศษเฉพาะตัว เขาได้เหลือบมองหญิงสาวไปหลายทีโดยที่ไม่รู้ตัว

ถังจื่อซีใจกล้ามาก อีกอย่างเธอเซนซิทีฟกับสายตาที่คนอื่นมองเธอมาก แววตาของผู้หญิงคนนี้ไม่ได้แฝงด้วยเจตนาที่ไม่ดี

มู่เฉิงมองเธออย่างสงบจิตสงบใจ การแต่งตัวของหญิงสาวมองแล้วสวยสะดุดตา ผมลอนสีบรอนซ์ เดรสยาวพิมพ์ลายสีสัน ด้านล่างห้อยพู่เอาไว้ ช่วงเอวรัดเข็มขัดสีเดียวกับสีผมเอาไว้ ด้านล่างห้อยเพชรสีม่วงไว้เม็ดนึง ด้านบนใส่สร้อยยาวไว้ ต่างหูขนนก อกเป็นอกเอวเป็นเอว ตัวสูงหุ่นเพรียว เด็ดเดี่ยวแต่สวยสะพรั่ง

น้อยมากที่มู่เฉิงจะเห็นการแต่งตัวที่ทำให้เป็นจุดสนใจอย่างนี้ เขาคอยสืบหาสถานะของเธอ

“ฉันชื่อหลินฉือค่ะ เป็นเพื่อนของเจ้าของร้านๆนี้ ฉันชอบเด็กผู้หญิงคนนี้มาก ให้ฉันเข้าชุดให้เธอมั้ยคะ？”หญิงสาวแนะนำตัวเอง ร้านนี้ถือเป็นสาขาย่อยของทางปารีส เธอไม่ได้กลับมาทางนี้นานมากแล้ว เลยตั้งใจมาดูโดยเฉพาะ ไม่นึกเลยว่าจะเจอสาวน้อยที่หน้าตาจิ้มลิ้มขนาดนี้ อยากให้เธอเป็นนางแบบของตัวเองจังเลย