ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1633

เวินลั่วฉิงได้รับข่าวของถังจื่อโม่แล้ว รู้สึกว่าปัญญาชักจะยิ่งหนักขึ้นแล้ว ถังไป๋เชียนคนนี้นี่อยู่ทุกที่จริงๆ ทำให้คนยากที่จะป้องกัน

เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าถังไป๋เชียนกำลังลบล้างความรู้สึกและความสำคัญที่เขาอยู่ในใจตัวเองทีละนิด จากพันธมิตรมาถึงเพื่อน จนต่อมาแยกทางกัน ถังไป๋เชียนเหมือนไม่เคยคิดว่าตัวเองทำผิดเลยบางทีถังไป๋เชียนอาจจะชื่นชมความพึ่งตัวเองของเธอ แต่ในด้านความรัก เขาหวังแค่ว่าตัวเองสามารถทำตามอย่างที่เขาคิด และคอยเชื่อฟังแต่ดีๆ

นี่เป็นสิ่งที่เวินลั่วฉิงทนไม่ได้ที่สุด ความรักที่เธอต้องการคือกันและกัน ไม่ใช่แค่ได้ครอบครองด้วยความเห็นแก่ตัว

ความแตกต่างของถังไป๋เชียนกับเย่ซือเฉินคือ ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น เย่ซือเฉินจะไม่ทำร้ายตัวเองจริงๆ ถึงจะทำร้ายแค่เล็กน้อย ก็จะเสียใจมากๆ จะโทษตัวเองอย่างบ้าคลั่ง แต่ถังไป๋เชียนไม่ใช่ เขาเป็นคนประเภทที่ว่าถ้าไม่ได้ก็จะทำลายทิ้ง เขาไม่ยอมให้เรื่องใดๆหลุดพ้นจากการควบคุมของเขา เวินลั่วฉิงไม่สงสัยเลยว่าถ้าต่อมาเขาพบว่าควบคุมตัวเองไม่ได้อีก ก็จะทำลายล้างทุกอย่างๆไม่เสียดาย

เดิมที เวินลั่วฉิงคืออยากรอให้ถังไป๋เชียนลงมือเอง เธอจะคอยจ้องเล่นงานเขาอยู่ข้างหลัง ตอนนี้ เวินลั่วฉิงไม่อยากเล่นกับเขาต่อแล้ว เธอได้แจ้งข่าวให้เย่ซือเฉิน ให้เขาส่งคนไปเฝ้าจับตาดูถังไป๋เชียนเอาไว้ ในขณะเดียวกัน เวินลั่วฉิง ลดพื้นที่เคลื่อนไหวของตัวเอง ส่วนใหญ่แทบจะเคลื่อนไหวอยู่แค่ที่บ้านและบริษัทของเย่ซือเฉิน

ตอนนั้น แผนการของถังไป๋เชียนคืออยากลักพาตัวเธอจากไปโดยสิ้นเชิง รายละเอียดในนั้นเวินลั่วฉิงไม่อยากพูดถึงอีก แผนการของเขาสมบูรณ์แบบ

แต่เวินลั่วฉิงรู้ ขอแค่มีเย่ซือเฉินอยู่ ไม่ว่าแผนการของถังไป๋เชียนจะรอบคอบมากแค่ไหน เย่ซือเฉินก็ไม่ให้เขาพาเธอจากไปหรอก ยิ่งไปกว่านั้น เธอยิ่งไม่ใช่คนที่ยอมรับความบากโดยที่ไม่ขัดขืนและเป็นฝ่ายถูกกระทำให้ยอมรับ ถึงถังไป๋เชียนจะพาเธอจากไปจริงๆ เธอก็จะคิดหาทุกวิถีทางกลับมา เวินลั่วฉิงไม่เกรงกลัวเลยสักนิด แต่ตอนนี้ เธอไม่อยากเล่นกับถังไป๋เชียนแล้ว อยากจบโดยตรง

เวินลั่วฉิงไม่กังวลเรื่องนี้เลย สิ่งเดียวที่กังวลคือคนอย่างถังไป๋เชียนเจ้าเล่ห์เพทุบาย ถังไป๋เชียนไม่มีทางถูกจับได้ง่ายขนาดนั้นหรอก

เย่ซือเฉินได้รับข่าวแล้วไม่แปลกใจเลย เขาไม่ประทับใจถังไป๋เชียนเลย เพียงเพราะตอนนั้นเวินลั่วฉิงได้ถูกเขาดูแล ที่ผ่านมาถึงไม่ได้หาเรื่อง

ถ้าพูดจากใจจริง ในใจเขาเคียดแค้นถังไป๋เชียนมาโดยตลอด ไม่มีใครชอบขี้หน้า“ศัตรูหัวใจ”ของตัวเองหรอก！

เวินลั่วฉิงจัดเก็บข้าวของ เธออยากออกไปเที่ยวนึง แต่มีสายเรียกเข้าของมู่เฉิง เดิมทีคืออยากตัดสายทิ้งโดยตรง แต่คิดๆแล้วก็ได้รับสายด้วยเสียงเย็นชา：“หัวหน้าน้อย เรื่องที่ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าเจอหน้ากันหน่อย ฉันตอบตกลงค่ะ แต่จะต้องรออีกหน่อยนะ มากสุดสองวันค่ะ”

มู่เฉิงคิดไม่ถึงว่าเวินลั่วฉิงจะตอบตกลงกะทันหัน เขาเงียบไปครู่นึง ที่จริงเขาโทรมาไม่ใช่เพราะจะนัดเธอเลย สาเหตุที่แท้จริงคือถังจื่อโม่สนใจองค์กรโกสต์ซิตี้ อยากไปดูที่นั่นหน่อย แต่เรื่องนี้ ถึงถังจื่อโม่มีความคิดที่อยากจะไปมากแค่ไหน มีความพึ่งพาตัวเองมากแค่ไหน ก็จำเป็นต้องให้เวินลั่วฉิงหรือว่าเย่ซือเฉินเห็นด้วยก่อน

เพราะฉะนั้นเขาถึงได้โทรหาเวินลั่วฉิง อีกอย่างถังจื่อโม่กับถังจื่อซีอยู่ข้างกาย มือถือเปิดลำโพงเอาไว้ คำพูดของเวินลั่วฉิงจึงได้ทะลุเข้าไปในหูของถังจื่อซีกับถังจื่อโม่อย่างไม่ตกหล่นสักคำ พวกเขามองมู่เฉิงด้วยความตกตะลึง

มู่เฉิงรู้สึกไม่ว่าว่าตัวเองจะแก้ต่างยังไงก็ฟังไม่ขึ้นแล้ว ตัวเองยังไม่ได้ทำอะไรเลยแท้ๆ ทำไมสายตาที่เด็กทั้งสองมองเขาต่างก็แปลกประหลาดขึ้นมาล่ะ？ราวกับว่าเขาได้เลื่อยขาเก้าอี้ของแดดดี๊พวกเขา ที่จริงเปล่าเลย อย่าว่าเขาไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้เลย ถึงมีความกล้าแบบนี้จริงๆ ถังฉิ้นเอ๋อเป็นลูกสาวของพ่อบุญธรรม เขาไม่กล้าลงมือหรอก ที่จริง ตอนนั้นเขาก็แค่ชวนถังฉิ้นเอ๋อกินข้าวและแกล้งพูดจาให้กุ๊กกิ๊กนิดหน่อยเฉยๆ ก็แค่นั้นเอง！มู่เฉิงหงุดหงิด เขาอธิบายได้มั้ย？สามารถอธิบายให้ชัดเจนมั้ย？รู้สึกไม่มีทางเลยสักนิด

“หัวหน้าน้อย？”เวินลั่วฉิงไม่ได้ยินเขาตอบ จึงได้ถามด้วยความสงสัยคำนึง พูดตามหลักแล้วเขาเป็นคนโทรมา ไม่มีทางที่ไม่ได้ยินนี่หน่า

ถังจื่อโม่กับถังจื่อซีปิดปากเงียบอย่างเข้าใจกันโยปริยาย จ้องมองมู่เฉิงเอาไว้ มู่เฉิงรู้สึกตัวเองเหมือนคุกกี้สอดไส้เลย ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง เขามองถังจื่อโม่แวบนึง ถังจื่อโม่จ้องกลับโดยที่ไม่เกรงกลัวเลยสักนิด

จากนั้นมู่เฉิงก็ได้มองไปที่ถังจื่อซีอีก ถังจื่อซีหันหน้าไปอีกทางอย่างเย่อหยิ่ง รอมู่เฉิงเป็นคนตอบเอง แต่หูกลับตั้งขึ้นมาและคอยฟังดีๆ