ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1643

ในตอนที่ความรักกับคุณธรรมยืนอยู่สองด้าน คุณอาจจะเลือกคุณธรรมไปแล้ว แต่ว่าความรักน่ะ...ไม่อาจเก็บซ่อนได้หรอก ดูจากข้อนี้แล้ว มู่เฉิงจึงมั่นใจแน่นอนว่า หลินหว่านไม่ได้รักซ่างกวนหง

ผู้ดูแลจ้งที่ยืนอยู่ตลอดไม่ได้พูดอะไร เรื่องนี้ เขารู้ ความรู้สึกก็ไม่ต่างกับซ่างกวนหงเท่าไร รู้สึกละอายใจ เดิมทีไม่น่าจะกลายเป็นเช่นนี้ ทว่า...หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้น ก็ไม่มีความเป็นไปได้ที่จะแก้ไขได้อีก

สำหรับหลินหว่านนั้น ผู้ดูแลจ้งในตอนเด็กไม่ได้มีภาพประทับในความทรงจำมากนัก เพียงจำได้ว่าเป็นเด็กหญิงที่สวมกระโปรงสีขาว อบอุ่นอ่อนโยนคนหนึ่ง อาศัยอยู่ในองค์กรโกสต์ซิตี้ เธอเงียบมาก ไม่สร้างความรำคาญให้คนอื่นเลยสักนิด เขารู้สึกได้ถึงความผ่อนคลาย ทั้งยังสบายใจ ต่อมา...ตอนที่หญิงคนนี้ปรากฏตัว ในความอบอุ่นอ่อนโยนได้แฝงไปด้วยความหยิ่งทะนง แต่เมื่อแย้มยิ้มก็ยังอ่อนโยนมาก สตรีเช่นนี้ ไม่มีพิษภัย ที่เสียชีวิตก็เป็นเหตุที่เกิดขึ้นฉับพลันโดยไม่ทันตั้งตัว——ไม่ใช่ว่าไม่เสียดาย เพียงแต่ไม่อาจช่วยให้รอดพ้น

ถังจื่อซีลูบสร้อยข้อมือ เห็นหน้าจอโทรศัพท์กะพริบเล็กน้อย เป็นประกาศแจ้งข้อความอันหนึ่ง กดเปิดดูคือหลินฉือ คงเป็นเพราะตอนที่กำลังคุยกันจู่ๆก็ไม่มีข้อความไป เธอจึงส่งข้อความมาเตือนเล็กน้อย แล้วบอกฝันดีด้วย ถังจื่อซีไม่ได้ตอบกลับทันที เธอเปิด Wechat ดูข้อความ มีเกือบสิบบรรทัด นอกจากเสื้อผ้าที่ส่งให้ก่อนหน้านี้ ยังถามอีกว่าถังจื่อซีชอบไหม ยังบอกอีกประโยคว่าถ้าถังจื่อซีไม่อยากเป็นนางแบบ ยินดีจะเป็นนางแบบให้เธอคนเดียวไหม

ถังจื่อซีตอบกลับข้อความไป พิมพ์อักษร “พี่คะ～（￣▽￣～）～ขอโทษนะ เมื่อครู่ที่บ้านเกิดเรื่องขึ้นกะทันหัน เลยไม่ทันได้ตอบข้อความ”

“เรื่องเป็นนางแบบ ต้องปรึกษากับคนในครอบครัว พี่รอฉันได้ไหมคะ? แต่ว่า ไม่ว่าฉันจะเป็นนางแบบหรือไม่ ฉันก็เป็นนางแบบให้พี่โดยเฉพาะได้นะคะ” ถังจื่อซียังส่งอีโมติคอนจุดพลุฉลองไปอีกอัน

ทางฝั่งหลินฉือก็ตอบกลับข้อความเร็วมากเช่นกัน ส่งหัวใจมาให้ถังจื่อซีเป็นอย่างแรก

“ไม่ต้องรีบร้อน พวกเธอค่อยๆคุยกันก็ได้ แล้วก็ จื่อซีต้องพักผ่อนไวๆนะ เด็กน้อยนอนดึกไม่ดี” หลินฉือพูดตามปกติ จื่อซีตอบกลับอย่างเบิกบานใจ “ได้ค่ะ จื่อซีทราบแล้ว! พี่ก็นอนไวๆนะคะ~”

ถังจื่อโม่ล้วงโทรศัพท์ออกมา ให้ถังจื่อซีส่งWechatของหลินฉือให้เขา ยื่นคำขอเพิ่มเพื่อน

ถังจื่อซีคล้อยตามความคิดเห็น ส่งให้ถังจื่อโม่ มู่เฉิงก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ให้ถังจื่อซีส่งWechatของหลินฉือให้เขาด้วย

ที่ถังจื่อโม่คิดก็คือ จะพิจารณาดูเสียหน่อยว่าทำไมหลินฉือถึงชอบถังจื่อซี สนิทกับถังจื่อซีเช่นนี้ หรือเพียงเพราะแค่อยากได้จื่อซีไปเป็นนางแบบ แต่ VG ไม่มีทางขาดแคลนนางแบบกระมัง? มู่เฉิงเพิ่มเพื่อนหลินฉือ เพราะอยากรู้ฐานะที่แท้จริงของเธอ และอยากรู้เรื่องราวในตอนนั้น เขาสงสัยอยู่เล็กน้อยว่าทำไมเรื่องราวในตอนนั้นถึงปล่อยไปเช่นนั้น

ที่ต่างกันก็คือ——คำขอของถังจื่อโม่ผ่านอย่างรวดเร็ว มู่เฉิงโดนปฏิเสธตรงๆ มู่เฉิงไม่ยอมแพ้ เพิ่มเพื่อนต่อไป ยังคงถูกปฏิเสธ

รอยยิ้มบนใบหน้าของมู่เฉิงปริออกแล้ว ทำไมล่ะ? เห็นๆอยู่ว่าตอนกลางวันยังสมาคมกันได้อย่างปรองดอง ตกกลางคืนกลับปฏิเสธเอาโดยสิ้นเชิงอย่างนี้? ถังจื่อซีมอง “ปฏิเสธคำขอ” บนโทรศัพท์ ครุ่นคิดแล้วพูด “คุณลุง คุณลุงอาจจะต้องเพิ่มหมายเหตุไปสักหน่อย อย่างเช่น ลุงของถังจื่อซีกับถังจื่อโม่”

มู่เฉิงพยักหน้า คำขอครั้งนี้ใส่หมายเหตุว่าลุงของถังจื่อซีกับถังจื่อโม่ไปด้วย ครั้งนี้ไม่ได้ปฏิเสธ แต่ก็...ไม่ตอบรับเหมือนเดิม เขาส่งคำขออีกครั้ง ยังคงไม่มีการตอบสนอง เขาชักอยากเขวี้ยงโทรศัพท์ขึ้นมาบ้างแล้ว!

ถังจื่อซีหัวเราะคิกคักอย่างอดไม่อยู่ แล้วพูดล้อๆ “คุณลุง ดูท่าว่าพี่สาวจะไม่ชอบคุณลุงนะคะ”

ถังจื่อโม่ไม่พูดอะไร มู่เฉิงมองเขา “นายพูดกับหลินฉือสักหน่อยสิ ดูว่าเธอนอนไปแล้วหรือเปล่า”

มู่เฉิงไม่ยอมรับความจริงที่ตัวเองถูกปฏิเสธ แทบจะในเวลาเดียวกัน คำขอของถังจื่อโม่ได้รับการยินยอม ของเขาถูกปฏิเสธ ต่อมาก็ไม่มีการตอบสนอง เห็นชัดว่าหลินฉือไม่มีเหตุผล! มู่เฉิงรู้สึกว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บ ไม่เคยมีใครกล้ามองข้ามเขาอย่างนี้มาก่อน

ถังจื่อโม่มองมู่เฉิงอย่างดูถูกแวบหนึ่ง แล้วพูดคุยกับหลินฉือ พิมพ์อักษร: “สวัสดีครับพี่ ผมคือจื่อโม่”

ฝั่งนั้นตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ฉันรู้แล้ว รีบพักผ่อนได้แล้ว มีอะไรไว้คุยพรุ่งนี้”

“ฝันดี”