ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1644

มากขึ้นเรื่องหนึ่งไม่สู้น้อยลงเรื่องหนึ่ง พรุ่งนี้เอาเส้นผมของถังจื่อซีไปก็พอ มู่เฉิงรู้สึกว่า ก่อนที่ผลจะออก คนยิ่งรู้น้อยยิ่งดี ถ้าไม่ระวังถูกถังจื่อโม่พบเข้า เขามาถามเอาจริงๆ ยังจะปิดได้อยู่จริงหรือ? พูดได้ยาก และไม่มีความจำเป็น

“ใช่ๆๆ!” ผู้ดูแลจ้งพูดติดๆกัน “นี่เป็นสิ่งที่ฉันไม่ได้คิดไว้ ฉันดีใจเกินไปแล้ว” เห็นว่าความปรารถนาในเวลาหลายปีของท่านหัวหน้ากำลังจะสำเร็จ เขาจะไม่ตื่นเต้น ไม่ดีใจได้อย่างไร? ในสายตาของเขา ถ้าหากเรื่องนี้สำเร็จ เขาก็รู้สึกว่าชีวิตนี้ของตนสมบูรณ์แล้ว

“แต่ว่า...”มู่เฉิงไม่คิดปิดบังสาเหตุที่ถังจื่อซีกับถังจื่อโม่จะกลับไปในวันมะรืน “มีเรื่องหนึ่ง จื่อซีกับจื่อโม่ไม่ได้บอก ผมไม่อยากจะปิดบัง ไม่นับเป็นเรื่องใหญ่อะไร แต่ก็มีความเกี่ยวข้องอยู่บ้าง”

ซ่างกวนหงถามอย่างสงบ “เรื่องอะไร?” ขอแค่เป็นเรื่องที่ไม่ทำให้เวินลั่วฉิง ถังจื่อซี และถังจื่อโม่พบกับอันตราย เขาล้วนไม่เห็นอยู่ในสายตา

“เรื่องที่จื่อซีกับจื่อโม่กลับไปอย่างกะทันหัน ความจริงเป็นเพราะวันนี้ตอนที่ผมโทรศัพท์หาคุณหนูถัง ได้เกิดความเข้าใจผิดบางประการขึ้น ทำให้คุณหนูถังรู้สึกไม่สบายใจ จึงรีบร้อนจะรับพวกเขาทั้งสองกลับไป” มู่เฉิงพูดความจริง แต่ก็ยังพูดแก้ไขสถานการณ์ “อันที่จริงคุณหนูถังอยากจะพาจื่อซีกับจื่อโม่ไปเลย แต่ผมใช้ความรู้สึกสัมผัสใจ ใช้เหตุผลให้กระจ่าง จึงทำให้พวกเขาอยู่ถึงวันมะรืนค่อยไป”

ผู้ดูแลจ้งมองมู่เฉิง บอกเรื่องนี้กับหัวหน้า แน่ใจนะว่าจะไม่ถูกตำหนิ? เห็นๆอยู่ว่าจื่อซีกับจื่อโม่ต่างก็ไม่ได้พูด ปิดบังไว้ก็ได้ไม่ใช่หรือ?

ซ่างกวนหงมองมู่เฉิงแวบหนึ่ง ก่อนแค่นเสียงเฮอะเบาๆ ถ้าตอนที่เพิ่งกลับมา มู่เฉิงบอกเรื่องนี้กับเขา เขาอาจจะโกรธ เสียใจ แต่ตอนนี้ มันไม่จำเป็นแล้ว ในเมื่อช้าเร็วพวกเขาก็ต้องไป วันมะรืนก็ได้ ยิ่งไปกว่านั้น จื่อซียินยอมที่จะพิสูจน์สายเลือดแล้ว ถ้ายืนยันความสัมพันธ์ได้แล้ว ยังต้องกลุ้มใจว่าต่อไปพวกเขาจะไม่มาด้วยหรือ?”

มู่เฉิงเห็นซ่างกวนหงไม่มีปฏิกิริยา ก็พูดต่อ “ตอนนี้ คุณหนูถังรู้แล้วว่าท่านเป็นพ่อบุญธรรมของผม เป็นหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้ แต่เธอไม่ได้โกรธ และไม่ได้แสดงท่าทีอะไร เพียงกังวลว่าจื่อซีกับจื่อโม่จะได้รับบาดเจ็บ ผมรับรองไปเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เธอคงไม่ได้กังวลเท่าไรแล้วครับ”

ซ่างกวนหงพยักหน้า บ่งบอกว่าตนรู้แล้ว เขาสังเกตเห็นคำที่มู่เฉิงเรียกเวินลั่วฉิงแล้ว คือคุณหนูถังอยู่ตลอด คิดดูแล้วในใจของมู่เฉิง ความจริงแล้วก็เหมือนในใจของเขา หวังมาโดยตลอดว่าเวินลั่วฉิงเป็นลูกสาวของเขา ไม่ยอมรับว่าเธอแซ่เวิน ในใจเขามีความประทับใจที่ปกปิดไว้หลายส่วน รายละเอียดในนั้น ยิ่งดูล้ำค่า

“ถ้าหากว่าต่อไปเธอยังอยากแซ่เวิน นายก็เรียกเธอว่าคุณหนูเวินเถอะ” ซ่างกวนหงพูดขึ้นอย่างกะทันหัน เขาในเวลานี้รู้สึกว่า คำเรียกไม่ได้สำคัญแล้ว ถ้าหากว่าเป็นลูกสาวของตนจริงๆ ไม่ว่าจะแซ่อะไร พวกเขาก็ไม่มีทางแยกจากกัน ถ้าหากว่าไม่ใช่ เช่นนั้นต่อให้เฝ้าเรียกเธอว่าคุณหนูถังอยู่ฝ่ายเดียวก็ไม่มีความหมาย เวินลั่วฉิงไม่ใช่ฉิ้นเอ๋อ ต่อให้เรียกชื่อถังฉิ้นเอ๋อ แต่ท้ายที่สุดก็ไม่เหมือนกันอยู่ดี

มู่เฉิงตะลึงไปเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าซ่างกวนหงจะพูดขึ้นมาอย่างฉับพลัน ในใจของมู่เฉิง เขาไม่เคยอยากเรียกเวินลั่วฉิงว่าคุณหนูเวิน ดึงดันจะให้เธอเป็นคุณหนูถังฉิ้นเอ๋อ ดูเหมือนเช่นนี้จะสามารถผูกเวินลั่วฉิงกับซ่างกวนหงไว้ด้วยกันได้ ระหว่างพวกเขามีความสัมพันธ์พ่อลูกกันจริงๆ ไม่ว่าใครก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ ตอนนี้...ซ่วงกวนหงกลับคิดว่าไม่สำคัญแล้ว? หรือคิดว่า ไม่ว่าเวินลั่วฉิงจะใช่ลูกสาวของเขาหรือไม่ เขาก็จะยังคงดีต่อถังจื่อซีกับถังจื่อโม่หรือ?

มู่เฉิงอยากพูดว่าได้ แต่ก็ไม่อาจยอมรับได้จริงๆว่าเวินลั่วฉิงไม่ใช่ลูกสาวของซ่างกวนหง ภายในใจเขามั่นใจ เวินลั่วฉิงคือลูกสาวของซ่างกวนหง ถ้าไม่เรียกถังฉิ้นเอ๋อ ถ้าไม่เรียกคุณหนูถัง เช่นนั้น...เขาก็สามารถเปลี่ยนคำเรียกได้เหมือนกัน

“พ่อบุญธรรม ผมเชื่อว่าเวินลั่วฉิงเป็นลูกสาวของท่าน บางทีอาจเป็นเพราะผมเรียกเวินลั่วฉิงว่าคุณหนูถัง ท่านไม่อาจรับได้ว่าลูกสาวของท่านก็ชื่อนี้เหมือนกัน ดังนั้นจึงไม่อยากให้ผมเรียกเวินลั่วฉิงว่าคุณหนูถัง แต่ว่า ผมไม่อยากจะเรียกคุณหนูเวิน เพราะผมยืนยันและมั่นใจว่าเธอคือลูกสาวของท่าน ดังนั้นถ้าไม่เรียกเธอว่าคุณหนูถัง ผมก็จะเรียกเธอว่าคุณนายเย่” มู่เฉิงพูดอย่างจริงจัง

“ยังไงก็ได้ แล้วแต่นาย” ซ่างกวนหงพูด เมื่อตนเองมีความรู้สึกว่าได้สิ่งที่ต้องการมาแล้ว จะชื่อเรียกอะไร ก็ล้วนไม่สำคัญแล้วละ ก็เหมือนกับว่าถ้าจื่อซีกับจื่อโม่สนิทสนมกับเขาเช่นนี้ตลอดไปได้ อย่างนั้นแล้วจะเป็นคุณปู่หรือว่าคุณตา จะต่างกันสักเท่าไหร่เชียว?