ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1645

เวินลั่วฉิงพูด “ถังไป๋เชียนไม่มีการเคลื่อนไหวมาโดยตลอด ฉันรู้สึกไม่สบายใจ มักรู้สึกเหมือนถูกคนจ้องมองอยู่ตลอดเวลา”

เย่ซือเฉินเข้าใจความรู้สึกเช่นนี้ เขาจูบปลอบเวินลั่วฉิง เขาไม่มีทางให้ถังไป๋เชียนได้มีโอกาสทำร้ายเวินลั่ว ฉิงอีกแน่

เวินลั่วฉิงเชื่อเย่ซือเฉิน เหมือนกับที่เชื่อตัวเอง

“ใช่แล้ว จื่อซีกับจื่อโม่ พวกเขาอยู่ที่องค์กรโกสต์ซิตี้ของหัวหน้าที่นั่น” เวิ่นลั่วฉิงพูดขึ้นอย่างกะทันหัน เย่ซือเฉินในฐานะที่เป็นพ่อของถังจื่อซีกับถังจื่อโม่ เขามีสิทธิที่จะรู้ว่าพวกเขาอยู่ไหน อีกอย่าง ที่องค์กรโกสต์ซิตี้ก็ค่อนข้างจะพิเศษ ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยคิดถึงสิ่งเหล่านี้ ตอนนี้รู้แล้ว ก็พูดกับเย่ซือเฉินไว้ล่วงหน้าสักหน่อย หากว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น จะได้ไม่ถึงกับไม่รู้อะไรเลย

เย่ซือเฉินพยักหน้า เวินลั่วฉิงเห็นเขาไม่มีปฏิกิริยามากนัก จึงพูดต่อว่า “ถังจื่อซีกับถังจื่อโม่รู้จักกับมู่เฉิงหัวหน้าน้อยแห่งโกสต์ซิตี้แล้ว เรียกเขาว่าคุณลุง ส่วนหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้ พวกเขาเรียกว่าคุณปู่ ดูแล้วความสัมพันธ์สนิทสนมกันมาก

เย่ซือเฉินยังคงพยักหน้า เวินลั่วฉีแปลกใจ คนคนนี้ ทำไมถึงไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย? เย็นชาขนาดนี้เชียวหรือ?

อันที่จริงเย่ซือเฉินไม่ได้คิดจะเกี่ยวข้องกับองค์กรโกสต์ซิตี้สักเท่าไหร่ เรื่องก่อนหน้านี้ก็นับว่าจบไปแล้ว ตอนนี้ถังจื่อซีกับถังจื่อโม่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดสนิทสนมกับองค์กรโกสต์ซิตี้ เขาจำเป็นต้องไปเยี่ยมเยียนสักหน่อยแล้ว

เย่ซือเฉิงมองแววตากังวลของเวินลั่วฉิง กดจูบที่มุมปากของเธอ “ไม่ต้องกังวล จื่อซีกับจื่อโม่ปกป้องตัวเองได้ แต่ฉันคิดว่าอีกสองวันจะไปเยี่ยมเยียนหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้สักหน่อย ฟังเธอพูดแล้ว พวกเขาทั้งสองคงไม่ตัดขาดการติดต่อกับองค์กรโกสต์ซิตี้ง่ายๆ ฉันก็ไม่อยากบังคับจื่อซีกับจื่อโม่ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมไม่ช่วยพวกเขาดูแลเรื่องอื่นๆให้ดีล่ะ?” เย่ซือเฉินเชื่อมั่นในตัวถังจื่อโม่มาก เฝ้ารอเขามีอนาคตที่สดใส ไม่คิดให้ถังจื่อโม่ถูกเขาปกป้องอยู่ใต้อาณัติเขาไปตลอด ยิ่งอยากให้เขามีท้องฟ้าที่กว้างขวางยิ่งกว่า ดังนั้น ไม่ว่าคนที่จื่อโม่คบหาจะเป็นใคร ขอเพียงถังจื่อโม่ยอมรับ เขาก็เต็มใจจะช่วยเหลือ ยินดีเป็นผู้สนับสนุนอยู่ข้างหลังอย่างแข็งแกร่งให้เขา

ดวงตาเวินลั่วฉิงวูบวาบ เธอไม่ได้คิดมากมายขนาดนี้ ในใจเธอมีการต่อต้านองค์กรโกสต์ซิตี้อย่างอธิบายไม่ถูก ตอนที่ตัดสินใจจะรับถังจื่อซีกับถังจื่อโม่กลับมา ก็มีความแข็งกร้าวอยู่บ้าง คิดไม่ถึงว่า...เย่ซือเฉินจะยอมไปเยี่ยมเยียนองค์กรโกสต์ซิตี้เพื่อถังจื่อซีกับถังจื่อโม่ เวินลั่วฉิงรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ ชายคนนี้ พึ่งพาได้จริงๆ สามารถพึ่งพาเขา อยู่ข้างกายเขา ตนแอบอู้ได้ โดยไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น

“อย่างนั้น วันมะรืนเราไปด้วยกัน” ถ้าเย่ซือเฉินสามารถเดินก้าวแรกได้ เวินลั่วฉิงก็ต้องไปเป็นเพื่อนเขา อย่าว่าแต่องค์กรโกสต์ซิตี้ ต่อให้เปฌนที่ที่ไม่เคยไปเหยียบมาก่อน เวินลั่วฉิงก็ยินดีไปด้วย

“ได้” เย่ซือเฉินพยักหน้า เวินลั่วฉิงมองใบหน้าสงบเงียบของเขา ยื่นมือออกไปลูบแก้มเขาอย่างอดไม่ได้ เธอไม่เคยคิดมาก่อน ระหว่างเธอกับเย่ซือเฉินจะมีวันที่จิตใจสอดประสานกันถึงเพียงนี้ เย่ซือเฉินให้ความน่าเชื่อถือกับเธอมากพอ ถึงขั้นยอมเปลี่ยนแปลงการใช้อำนาจบาตรใหญ่ที่เคยไม่สนใจทุกอย่างเพื่อเธอ ยอมให้เธอ ให้ลูก ทำเรื่องที่ในอดีตไม่เคยทำมาก่อน

ชายคนหนึ่ง ค้ำฟ้าทั้งผืนเพื่อลูกเมีย เวินลั่วฉิงรู้มาโดยตลอดว่าเย่ซือเฉินทำได้ แต่การสามารถงอหลังได้ชั่วคราว เป็นสิ่งที่เวินลั่วฉิงไม่เคยคิดมาก่อน และเป็นสิ่งที่เย่ซือเฉินก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำเช่นกัน เพียงแต่...เมื่อยอมรับแล้ว ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ยากเย็นขนาดนั้น เขาเพียงคิดว่า นี่คือการถอยให้ ไม่ใช่การประนีประนอม เขาจะไม่ทำให้ชีวิตของถังจื่อซีกับถังจื่อโม่เกิดเงาดำขึ้นเพราะเขา

เวินลั่วฉิงบอกเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้กับเย่ซือเฉินแล้ว เธอบอกคำพูดของมู่เฉิงไปด้วยเช่นกัน เย่ซือเฉินฟังอย่างเงียบสงบ เขาไปยืนพิจารณาในมุมของถังจื่อซีกับถังจื่อโม่ทีละนิดๆ เขารู้สึกได้ว่า ถังจื่อซีกับถังจื่อโม่ชอบซ่างกวนหงกับมู่เฉิงมากจริงๆ ความชื่นชอบนี้ เหมือนดั่งครอบครัว แฝงไปด้วยการพึ่งพาอาศัย และเวินลั่วฉิงก็เข้าใจอย่างชัดเจน ภายในใจของเย่ซือเฉินตัดสินใจอย่างแน่วแน่ยิ่งขึ้น จะต้องทำให้ซ่างกวนหงยอมรับตนเองให้ได้ ทำให้ถังจื่อซีกับถังจื่อโม่ แล้วก็เวินลั่วฉิงไม่ต้องพะว้าพะวังกับการคบหากับคนขององค์กรโกสต์ซิตี้

เย่ซือเฉิงคิดจนเข้าใจ ความรู้สึก เมื่อเกิดขึ้นแล้วก็ไม่อาจตัดใจได้ง่ายๆ ความรู้สึกของลูกๆ ไม่มีดีชั่ว มีเพียงความชอบอันบริสุทธิ์ ไม่ควรเปลี่ยนไปเพราะความขัดแย้งระหว่างผู้ใหญ่ ถังจื่อซีกับถังจื่อโม่ยังเด็ก เขาไม่อยากให้พวกเขาต้องเปลี่ยนไปเพราะมีสาเหตุมาจากตน

“เธอว่า ฉันเอาของขวัญอะไรไปดี?” เย่ซือเฉินพูด ดูเหมือนจะพูดเองคนเดียวเสียมากกว่า ฐานะของหัวหน้าและหัวหน้าน้อยองค์กรโกสต์ซิตี้ พวกเขาไม่ขาดอะไรทั้งนั้น แล้วอะไรจะทำให้พวกเขาประทับใจได้ล่ะ?