ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1648

ใช่แล้ว ภาพลวงตา! ซือถูมู่หรงรู้สึกตัวขึ้นมาทันที ระหว่างทั้งสอง คือภาพลวงตาจริงๆ พวกเขาในเวลานี้ ไม่ได้รักกัน ไม่สนิทสนม ถึงขั้นว่ามีความขัดแย้งกันด้วย ซือถูมู่หรงคิด ถ้าหลิวหยิงโอนอ่อนสักหน่อยจะดีเพียงใด ถ้าเป็นเช่นนั้น เขาก็ไม่จำเป็นต้องเปลืองสมองขนาดนี้ ขอเพียงหลิวหยิงยินยอม เขาก็สามารถมอบฐานะที่ถูกต้องให้เธอได้ ไม่ว่าใคร ต่อให้เป็นแม่ของเขาก็ขวางไม่ได้ แต่หลิวหยิงไม่ยินยอม ระหว่างพวกเขา ดูเหมือนจะไม่เกิดผลใดๆ ซือถูมู่หรงจมอยู่ในความคิดของตัวเอง ไม่ได้สังเกตเห็นท่าทีเย้ยหยันของหลิวหยิง รู้สึกเพียงว่ามือของตัวเองถูกสะบัดออก

“นายเลิกคิดได้เลย!” หลิวหยิงปฏิเสธอย่างเด็ดขาด ซือถูมู่หรงถึงขีดจำกัดแล้ว สามี? ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขามันสนิทสนมกันถึงขนาดนั้นหรือ? ความสัมพันธ์แบบข้อตกลง ยังจะมีหน้ามีตาได้อีกหรือ?

ซือถูมู่หรงไม่โกรธแล้ว เขามองหลิวหยิงเงียบๆ ไม่เป็นไร พวกเขายังมีเวลา ต้องมีสักวัน เขาจะต้องทำให้หลิวหยิงเข้าใจให้ได้ว่าเขาจริงใจกับเธอ ไม่ได้มีความคิดใดๆแฝงอยู่ ไม่ว่าใครก็ไม่อาจขัดขวางพวกเขาได้

หลิวหยิงก็ไม่โกรธแล้วเหมือนกัน ไม่เป็นไร ระหว่างพวกเขา ไม่มีความเป็นไปได้ใดๆแล้ว ทำไมต้องโมโหกับคนที่ไม่มีความเป็นไปได้คนหนึ่งด้วยล่ะ? ในใจของหลิวหยิงวางแผนจะตีจากเอาไว้แล้ว รับแม่มาครั้งนี้ ไม่ใช่เพียงเพื่อปกป้อง ยิ่งเพื่อตัดขาดการติดต่อเหล่านี้โดยสิ้นเชิงอีกด้วย

ทั้งสองเงียบลงอย่างประหลาด ต่างไม่พูดจา ซือถูมู่หรงเป็นคนทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน “เธอกลับไปเถอะ ตอนนี้อากาศร้อนเกินไป เธอเดินอยู่ข้างนอกตลอด จะเป็นไข้แดดเอา”

“ถ้าประธานซือถูไม่ตามฉันละก็ ทำไมฉันจะต้องมาเดินตากแดดอยู่เพียงลำพังด้วย” หลิวหยิงโต้แย้ง พูดอย่างไม่ใส่ใจ

ซือถูมู่หรงขมวดคิ้ว “ชื่อ”

หลิวหยิงฉงน ซือถูมู่หรงจ้องเธอเขม็ง หลิวหยิงจึงรู้สึกตัว ที่แท้ก็ ก็แค่ชื่อเรียกซือถูมู่หรงกับประธานซือถูไม่ใช่เหรอ มีอะไรแตกต่างกัน?

ทว่าเธอไม่อยากจะยั่วโมโหซือถูมู่หรงอีก ยิ่งไม่อยากจะชักนำการป้องกันของเขาขึ้นมา จึงพูดเสียงอู้อี้ “ถ้าไม่ใช่ว่านายซือถูมู่หรงคอยตาม ฉันจะออกมาคนเดียวเหรอ?”

ซือถูมู่หรงถูกเอาใจแล้ว แววตาที่เขามองหลิวหยิงจึงแฝงไปด้วยความอบอุ่นอยู่หลายส่วน “ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากให้ฉันตาม ฉันรับปากเธอ วันนี้ฉันไม่ตามเธอแล้ว เธอกลับไปเถอะ”

หลิวหยิงขมวดคิ้ว วันนี้ไม่ตาม พรุ่งนี้จะตามต่อหรือ? เขาช่างว่างเสียจริง

“แต่ว่า อย่าให้ฉันรู้ว่าเธออยู่กับผู้ชายคนอื่น” ซือถูมู่หรงเอ่ยเตือน หลิวหยิงยิ้มเย็น ไม่ได้ตอบกลับ ถามไปตรงๆว่า “งั้นขอถามหน่อย ฉันไปได้หรือยัง?”

ซือถูมู่หรงพยักหน้า เขากวักมือ ด้านหลังมีคนขับรถขึ้นมาทันที ซือถูมู่หรงเปิดประตูรถ “เข้าไปสิ ฉันส่งเธอกลับไปก่อน”

หลิวหยิงยืนนิ่งไม่ขยับ บนใบหน้าเต็มไปด้วยคำว่าปฏิเสธ ถึงขึ้นหยิบโทรศัพท์ออกมากดเรียกรถ ซือถูมู่หรงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ บอกตัวเองว่าอย่าโกรธ! เขาถอยหลังแล้วขอร้องอีกครั้ง “ให้เขาไปส่งเธอ ฉันไม่ตามไปด้วย”

หลิวหยิงมองไปทางซือถูมู่หรง คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีวันที่ยอมถอยด้วย ยังเป็นเรื่องราวอย่างนี้อีก แต่หลิวหยิงก็เห็นเช่นกันว่า ซือถูมู่หรงไม่ให้โอกาสเธอได้ปฏิเสธเลย เธอครุ่นคิด ก็ได้ ในเมื่อก็ยินดีจะตากแดด ทำไมจะไม่ได้เล่า?

หลิวหยิงขึ้นรถไป ปิดประตูรถ บอกสถานที่ให้คนขับรถพาเธอไป