ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1649

คนขับรถพูดประโยคนี้ แล้วสังเกตสีหน้าของหลิวหยิงอย่างระมัดระวัง แต่บนใบหน้าหลิวหยิงไม่มีความรู้สึกใดๆ

หลิวหยิงฟังประโยคนี้ ในในมีความสะเทือนใจอยู่เล็กน้อย แต่นาทีต่อมาก็ถูกกดลงไป จงรักภักดี? ความรัก? นี่คือความเยาะเย้ยในใจหลิวหยิง ซือถูมู่หรงถือสิทธิ์อะไรมาเรียกร้องอะไรพวกนี้กับเธอ ระหว่างพวกเขา ไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบคนรัก เขาไม่มีสิทธิ์มาเรียกร้องเช่นนี้กับเธอ

หลิวหยิงไม่เข้าใจ ทำไมในสายตาคนอื่น ซือถูมู่หรงดีกับเธอ เป็นเพราะเขารักเธอ พวกเขาไม่รู้เลยว่า ซือถูมู่หรงแท้จริงแล้วเป็นคนที่เลวร้ายมากเพียงไร ถ้าพวกเขารู้ว่า ซือถูมู่หรงกับตนมีความสัมพันธ์ตามสัญญาห้าปีกันเท่านั้น ไม่รู้ว่าจะหัวเราะเยาะกันขนาดไหน

พวกเขาจะคิดอะไรกัน? คือตนโลภในเกียรติยศเงินทอง เป็นฝ่ายเข้าหาซือถูมู่หรง? หรือคิดว่า ตนสมควรได้รับการดูถูกเหยียดหยาม? หลิวหยิงยิ้มขึ้นมาโดยพลัน น่าเศร้าเสียจริง ฐานะไม่เท่ากัน ดูเหมือนว่าความรู้สึกก็ไม่มีโอกาสจะเท่าเทียม ในสายตาของคนพวกนี้ ความรักที่ซือถูมู่หรงมีต่อเธอ ก็คือรางวัลอย่างหนึ่งใช่หรือเปล่า? เธอควรจะยอมรับ มิฉะนั้นจะเป็นการไม่รู้ความเอาได้? หลิวหยิงกลัดกลุ้มใจ เห็นชัดว่าแรกเริ่ม ก็เป็นซือถูมู่หรงที่วางแผนคิดร้ายกับตน แต่ตนกลับไม่มีทางพูดออกมาอย่างเปิดเผยได้เลยสักนิด น่าเศร้าจริงๆ

คนขับรถดูหลิวหยิงเดี๋ยวเศร้าเดี๋ยวสุข ที่มากกว่าคือความโมโหบนใบหน้า คิดๆแล้วระหว่างประธานซือถูกับหลิวหยิงคงเกิดอะไรขึ้นมากมาย แต่สิ่งเหล่านี้ ไม่ใช่สิ่งที่คนนอกคนหนึ่งอย่างเขาจะถามได้ ดังนั้นจึงไม่พูดอะไรอีก ปล่อยให้หลิวหยิงใคร่ครวญคนเดียว แต่เส้นทางกลับไม่ได้นานนัก หลิวหยิงมองออกไปข้างนอก ถึงที่พักของตนแล้ว

เธอมองดูที่นี่ คิดในใจ ยังดีที่มีเวินลั่วฉิงอยู่ เธอเก็บตนมา ทำให้ตนไม่ถึงกับว่าไม่มีที่ไป ยังดี เรื่องราวมากมาย เธอสามารถพูดกับเวินลั่วฉิงได้ เวินลั่วฉิงจะอยู่เป็นเพื่อนเธอตลอด หลิวหยิงมองผู้คนที่ไปๆมาๆ ครุ่นคิดว่า บนโลกใบนี้ มีเพื่อนคนหนึ่ง ที่สามารถอยู่เป็นเพื่อนข้างกายตนได้ตลอด ไม่ถามถูกผิด ไม่ถามสิ่งอื่นใด เป็นเรื่องที่โชคดีขนาดไหนนะ หลิวหลิงยืนหยัดแน่วแน่ในใจ เรื่องของเธอกับซือถูมู่หรง จะลากเวินลั่วฉิงมาเกี่ยวข้องด้วยไม่ได้เป็นอันขาด บางครั้งซือถูมู่หรงก็เป็นคนบ้าคนหนึ่ง เขาไม่อนุญาตให้ใครหลุดจากการควบคุมของเขา ถ้าฉิงฉิงเข้ามามีส่วนร่วมมากเกินไป โดยเฉพาะการมีส่วนร่วมในการแยกจากของเธอ...หลิวหยิงไม่กล้าจะจินตนาการ ว่าซือถูมู่หรงจะล้างแค้นเวินลั่วฉิงอย่างเสียสติหรือไม่...แต่ว่า หลิวหยิงไม่กล้าเสี่ยง

“เอาละ จอดตรงนี้แหละ” หลิวหยิงไม่อยากให้คนอื่นรู้ที่พักของตนอย่างละเอียด ซือถูมู่หรงจะตรวจสอบได้ก็เป็นความสามารถของเขา ส่วนคนอื่น ไม่จำเป็น

คนขับรถพยักหน้า จอดรถ มองดูหลิวหยิงจากไป แผ่นหลังของเธอเหยียดตรงมาก คล้ายกำลังยืนหยัดอะไรอยู่ แต่ภาพด้านหลังกลับดูหงอยเหงาวังเวง เขาส่ายหัว ทุกคนต่างมีความยากลำบากของตัวเอง แต่ว่า โอกาสนี้ ไม่รู้ว่าตนคว้าไว้ได้หรือไม่

ตอนที่หลิวหยิงกลับไป เวินลั่วฉิงได้พาแม่ของเธอกลับมาที่พักแล้ว ทั้งสองพูดคุยหัวเราะกัน เวินลั่วฉิงตั้งใจแสดงออกว่าผ่อนคลาย ไม่กล้าทำให้คุณแม่หลิวสังเกตเห็นความลำบากของหลิวหยิง เธอจะให้คุณแม่หลิวรู้ถึงความยุ่งยากของหลิวหยิงไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น ระหว่างหลิวหยิงกับซือถูมู่หรง ความสกปรกและน่ารังเกียจเหล่านั้น ไม่ว่าเธอจะรู้หรือไม่ รู้มากน้อยเท่าไร เธอก็ไม่อาจพูดออกมาได้อีก

หลิวหยิงเข้ามาในบ้าน เห็นเวินลั่วฉิงกับแม่นั่งอยู่บนโซฟา ตอนที่เห็นเธอก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยพร้อมกันโดยมิได้นัดแนะ หลิวหยิงตัดสินใจ คลี่ยิ้มอบอุ่นออกไป “ฉิงฉิง ขอบคุณนะ”

หลิวหยิงพูดก่อน เวินลั่วฉิงยิ้มบางเบา ยายเด็กโง่ มีอะไรให้ขอบคุณกัน? เธอเดาว่าหลิวหยิงคงมีคำพูดมากมายอยากจะพูดกับคุณแม่หลิว จึงไม่คิดจะอยู่ต่อ ลุกขึ้นแล้วบอก “หยิงเอ๋อร์กลับมาแล้ว พวกคุณแม่ลูกจะต้องมีเรื่องพูดคุยกันมากมายแน่ๆ ฉันไม่อยู่ต่อแล้ว วันหน้าจะมาเยี่ยมอีกนะคะ”

“หา?” คุณแม่หลิวประหลาดใจ “ไม่เป็นไร สิ่งที่ฉันกับหยิงเอ๋อร์มีก็คือเวลา อยู่ต่ออีกสักหน่อยสิ”

เวินลั่วฉิงส่ายหน้า “ไม่ละค่ะ สามีฉันมารับแล้ว!” พูดแล้วเวินลั่วฉิงก็ยิ้มขึ้นมา เย่ซือเฉินคนผู้นี้ ออกจะ...ขี้หึงไม่เป็นเวล่ำเวลาจริงๆ เห็นชัดว่าบอกไปแล้วว่ามาหาหลิวหยิงที่นี่ ไม่ต้องมารับ หรือเป็นไปได้ว่าจะมีของขวัญมอบให้หัวหน้าซ่างกวนหงแล้ว? เวินลั่วฉิงคาดเดา ไม่พูดอะไรมากกับพวกหลิวหยิงแล้ว

พอหลิวหยิงได้ยินว่าเย่ซือเฉินมาแล่ว ก็เม้มริมฝีปาก อยู่ต่อ ย่อมอยู่ต่อไม่ได้แล้ว เธอพยักหน้า “ได้ งั้นหลังจากนี้เราค่อยนัดกันอีก”