ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1650

แม่หลิวพยักหน้า แล้วก็ส่ายหน้าอีก ประโยคนี้ ทำให้เธอไม่กล้าจะจินตนาการเลยว่าลูกสาวของตนได้รับความไม่เป็นธรรมมากเพียงไร ตระกูลซือถู...เธอเกลียดนัก แต่ล่วงเกินไม่ได้เลยสักนิด

หลิวหยิงคล้ายคาดเดาความคิดของแม่หลิวได้ เธอกุมมือแม่หลิว “แม่คะ อย่าคิดมากเลย หลายปีนี้ฉันไม่ได้รับความไม่เป็นธรรมอะไรหรอก เพียงแต่ ฉันแค่คิดว่าพ่อมีสาเหตุมาจากฉัน...ฉันก็ไม่อาจให้อภัยตัวเองได้ รวมถึง...หลายปีมานี้ ฉันอยู่ข้างกายซือถูมู่หรงมานานขนาดนี้ บางครั้งถึงขั้นปฏิบัติต่อเขาอย่างดีมาก ฉันรู้สึกผิดต่อคุณพ่อ รู้สึกผิดต่อพวกท่าน!”

ถ้าไม่มีเรื่องในตอนแรกสุดนั่น เพียงแค่สัญญา หลิวหยิงอาจเพียงรู้สึกปวดใจ คงไม่มีความเกลียดชังมากนัก แต่จุดเริ่มต้นมันสุดจะทนเกินไป ความเกลียดชังในใจของหลิวหยิง เหมือนรากงอกที่แตกกิ่งก้านอย่างไรอย่างนั้น ทนต่อความรู้สึกอื่นใดไม่ได้อีกต่อไป หลิวหยิงในช่วงเวลานี้ ไม่กล้าที่จะคิดเลยว่า พ่อและแม่ของเธอในตอนนั้นผ่านพ้นช่วงเวลานั้นไปได้อย่างไร ตอนนี้มองดูแม่ของเธอ ความคิดทั้งหมดทั้งมวลของเธอผุดขึ้นมาจากภายในใจทันที ความสับสนวุ่นวายและความกล้ำกลืนฝืนทนในใจของพ่อแม่ในตอนนั้น ความหวังที่เพิ่งเกิดขึ้นถูกปลิดทิ้งไป แล้วให้ความอึดอัดกับความสิ้นหวังมาอีก พวกเขาทนได้อย่างไร? หลิวหยิงรู้สึกเกลียดซือถูมู่หรงเพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน

แม่หลิวตีๆหลิวหยิง นี่คือลูกสาวของเธอ เธอเข้าใจดีว่าอีกฝ่ายมีนิสัยอย่างไร ตอนนี้ เรื่องราวกลายเป็นเช่นนี้ ในใจของหลิวหยิงเกรงว่าต้องการการตำหนิตนเองมากเท่าไหร่ก็มีมากเท่านั้น ตอนนี้ฝืนทำเป็นเยือกเย็น ก็เพียงเพื่อไม่ทำให้ตนต้องเป็นห่วง แม่หลิวรู้สึกละอายใจ ตนไม่ได้ให้ความมั่นคงปลอดภัยกับลูกเลยสักนิด ยังทำให้พวกเขาต้องเป็นห่วงตนอีก

“หยิงเอ๋อร์ ลูกอย่าโทษตัวเอง นี่ไม่ใช่สิ่งที่ลูกก่อขึ้นมา หลายปีมานี้ แม่ก็เข้าใจแล้ว ต่อให้ไม่มีลูก ต่อให้ไม่ใช้ผลประโยชน์จากลูก ซือถูมู่หรงก็ไม่ปล่อยพ่อ ปล่อยครอบครัวพวกเราไปหรอก เพียงแต่ว่า พวกเขาใช้วิธีที่เลวทรามต่ำช้าที่สุดก็เท่านั้น” ในใจของแม่หลิวก็เดือดดาลเช่นกัน แต่ตอนนี้เห็นหลิวหยิงแล้ว เธอก็รู้ว่า เธอไม่อาจ เธอไม่อาจเอาความโกรธมาใส่ลงบนร่างของหลิวหยิงอีก เธอแบกรับมามากพอแล้ว ตอนนี้ ตนต้องแบกรับแทนเธอ

“แม่คะ แม่ไม่เข้าใจ ถ้าเป็นวิธีอื่นก็ช่างมันเถอะ แต่ว่าวิธีการเช่นนี้ ฉันรับไม่ได้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องนั้นเดิมทีก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพ่อเลย!” หลิวหยิวพูดอย่างร้อนใจ ใช่แล้ว ในใจเธอสิ่งที่เธอรับไม่ได้มากที่สุด ก็คือซือถูมู่หรงใช้ตนเองมาบีบคั้นให้พ่อต้องตาย ถ้าเป็นอย่างอื่น เธออาจเพียงแค่โกรธ ไม่แค้น ยิ่งไม่เป็นเหมือนอย่างตอนนี้ จมอยู่ในความรู้สึกของตัวเอง ตำหนิตัวเอง กระทั่งว่า...บางครั้งแทบทนไม่ไหวอยากจะตายไปเสียเลย

ตอนที่หลิวหยิงบังเกิดความคิดนี้ขึ้นมาเป็นครั้งแรก เธอก็ตกใจขึ้นมา แต่ก่อนไม่ว่าจะยากลำบากเพียงใด เธอก็ไม่เคยคิดจะตายมาก่อน แม้จะต้องไปขอร้องคนอื่น แต่ไม่มีทางคิดจบชีวิตตัวเองแน่ แต่ว่าครั้งนี้ หลิวหยิงตำหนิตนเองจนไม่อาจให้อภัยตัวเองได้ ไม่อาจทำให้ตัวเองหลุดพ้น แต่ว่าความคิดเช่นนี้ ผุดขึ้นมาตอนที่เธออยู่คนเดียวเท่านั้น ตอนนี้ หลิวหยิงรีบทำบางอย่างเบี่ยงเบนความสนใจ เธอยังมีแม่ ยังมีน้องชาย กระทั่งว่า...มีฉิงฉิงเพื่อนที่ดีเหล่านี้อยู่ด้วย จะตายไม่ได้! หลิวหยิงยืนหยัดมาตลอด นี่คือสาเหตุว่าทำไมตอนแม่หลิวบอกว่าจะมา หลิวหยิงถึงได้ตกลง เธอไม่กล้าอยู่คนเดียว เธอกลัวว่าวันหนึ่งจะจิตใจเลอะเลือนเหมือนถูกผีสิง คิดจบชีวิตตัวเองขึ้นมาจริงๆ มีแม่อยู่ หลิวหยิงรู้ว่า ตนจะต้องยืนหยัดต่อไปได้แน่

แม่หลิวส่ายหน้า แล้วดึงมือของหลิวหยิงมากุมไว้แน่น “หยิงเอ๋อร์เด็กโง่ เรื่องนี้ แม่ไม่เคยคิดจะบอกลูกมาก่อน ผ่านไปแล้วก็คือผ่านไป พ่อของลูกก็ไม่คิดอยากให้ลูกโทษตัวเองเพราะเรื่องนี้ แม่ตั้งใจคิดใคร่ครวญเล็กน้อย เรื่องนี้ ความจริงแล้วก็ไม่ได้เกี่ยวกับลูกมากนัก พ่อของลูกจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องพ่อของซือถูมู่หรงในตอนนั้นหรือไม่ แม่ไม่รู้เลย พ่อของลูกก็บอกว่าไม่เกี่ยว แต่ที่จริงแล้วมีอยู่ช่วงหนึ่ง สภาพในบ้านเปลี่ยนไป สาเหตุเพราะอะไร ตอนนี้แม่ก็ยังไม่รู้ แต่เวลาต่อมา ที่พ่อของลูกคิดจะไปหาซือถูมู่หรง เป็นเพราะสาเหตุของตัวเอง เขาอยากจะตะกายซือถูมู่หรงคนนี้ขึ้นไป เรื่องนี้ ไม่อาจบอกว่าถูกหรือผิด และกลับกลายเป็นก่อให้เกิดความตายสู่พ่อของลูก หยิงเอ๋อร์ ลูกไม่ใช่สาเหตุในการตายของพ่อของลูก ถ้าหากพ่อของลูกมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องพ่อซือถูมู่หรงในตอนนั้น ที่เขาแก้แค้น แม่ก็สามารถเข้าใจได้ วิธีการของเขาโหดเหี้ยม แต่ว่าความโหดร้ายนี้ ไม่ได้เกี่ยวกับลูก ลูกไม่ได้ทำให้เขาโหดร้าย ดังนั้น ลูกไม่ควรจะโทษตัวเอง ลูกเป็นมีดเล่มหนึ่ง สังหารคนแล้ว ไม่ควรไปโทษลูก แต่ควรโทษคนที่ถือมีดผู้นั้น” แม่หลิวพูดช้าๆ เธอไม่กล้ากระตุ้นหลิวหยิงแม้แต่น้อย ความคิดในใจเธออ่อนไหวเป็นอย่างยิ่ง รับการกระตุ้นไม่ไหวเลยสักนิด

หลิวหยิงมองแม่ของตน เดิมทีคิดว่าแม่ของเธอจะโกรธเกลียด มาถึงที่นี่อาจจะสูญสตินึกคิดไปเลยก็ได้ คิดไม่ถึงว่า เธอจะยังมีเหตุมีผลเช่นนี้ กระทั่งเป็นฝ่ายปลอบโยนเธอด้วยซ้ำ ในใจหลิวหยิงรู้สึกละอาย ตนยังคงทำให้แม่ต้องเป็นห่วง