ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1653

หลิวหยิงจมดิ่งอยู่ในความคิดของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นซือถูมู่หรงก็ดี คุณนายซือถูก็ดี สำหรับเธอแล้ว ไม่ได้มีความแตกต่างกันเลย ถึงยังไงก็ล้วนแต่เป็นคนที่ไม่มีความสำคัญอะไรทั้งนั้น ถึงขนาดที่……เป็นคนที่ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันอีกแล้วด้วย

คุณแม่หลิวมองหลิวหยิง การพูดคุยปรึกษากันเมื่อตะกี้ของพวกเขาถูกตัดบทแล้ว เมื่อตะกี้หลิวหยิงถามว่าวิธีการของ ซือถูมู่หรงแสดงออกว่าเขามีความรู้สึกต่อเธอ พูดอย่างเป็นกลาง ก็คือคุณแม่หลิวรู้สึกว่า ซือถูมู่หรงมีความรู้สึกต่อหลิวหยิง แต่ว่า……คุณแม่หลิวไม่อยากพูดออกมา เธอไม่เข้าใจซือถูมู่หรง ไม่เข้าใจความคิดของเขา ดังนั้น ก็เลยไม่ได้ให้คำตอบหลิวหยิง แถม เธอไม่สามรถพูดออกมาได้อย่างใจเย็นและมีเหตุมีผลว่าซือถูมู่หรงมีความรู้สึกต่อหลิวหยิงจริงๆได้ นั่นเป็นเรื่องที่โหดร้ายเรื่องหนึ่งเลย

เพราะว่ามีความคิดที่อยากจะหนีออกมาแล้ว ตอนนี้ได้รับการสนับสนุนจากแม่ ความคิดนี้ก็เลยเริ่มเป็นชิ้นเป็นอันขึ้นมา หลิวหยิงคิดคำนึงถึงคนที่นี่อย่างจริงๆจังๆ เธอยังจำเป็นต้องเป็นกังวลใจใช่ไหม

เวินลั่วฉิงเธอไม่เป็นห่วง ตอนนี้ความรู้สึกของเธอกับเย่ซือเฉินมันมั่นคงเสถียรแล้ว ไม่มีสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นแน่นอน ทั้งสองคนอาจจะแต่งงานสมรสกันแล้ว หลิวหยิงรู้สึกเสียดาย อาจจะเป็นเพราะไม่สามารถเข้าร่วมงานแต่งงานของพวกเขาได้ แต่หลิวหยิงเชื่อว่าเวินลั่วฉิงจะต้องเข้าใจเธอแน่นอน ถึงขนาดที่สนับสนุนสิ่งที่เธอเลือกอีกด้วย

เรื่องของไป๋ยี่ลุ่ย ยังไม่ได้ถูกพิพากษา แต่ได้ฟังจากคนที่รู้จักบอก ว่าจะมีการลดโทษให้แน่นอน ถ้าตอนนี้ไม่มีใครคนอื่นสอดมือเข้ามา เรื่องน่าจะจัดการไปตามระเบียบไม่มีอะไรมาวุ่นวายแล้ว แต่ต่อให้จะมีปัญหาจริงๆ เวินลั่วฉิงก็จะจัดการให้เรียบร้อยเอง หลิวหยิงไม่เป็นห่วง

ถ้าอย่างนั้นที่นี่ ยังมีอะไรที่ให้อาลัยอาวรณ์อีกล่ะ? หลิวหยิงรู้สึกว่าเรื่องอื่นๆ ไม่จำเป็นต้องให้ตนเองสอดมือเข้าไปยุ่งแล้ว คนอื่นต่างก็จัดการกันเองได้ ใจเริ่มสงบนิ่งลง หลิวหยิงคิดดีแล้ว ตอนที่เธอออกจากที่นี่ นอกจากเสื้อผ้าแล้ว ก็ไม่เอาอะไรไปเลย ยิ่งสบายตัวยิ่งดี ตอนนี้ เหลือแค่โอกาสอย่างเดียวเท่านั้น

หลิวหยิงไม่อยากเป็นฝ่ายรอ ไม่รู้ว่าต้องรอไปถึงเมื่อไร ก็เลยตัดสินใจเป็นฝ่ายเข้าไปหาโอกาสเองซะเลย เส้นสายของเธอมีไม่มาก ดังนั้นจึงอยากถามเวินลั่วฉิงว่ามีรู้จักใครบ้างไหม หรือไม่ก็ให้โอกาสสักครั้งได้ไหม แต่ว่า หลิวหยิงคิดดีแล้ว ว่าจะไม่บอกตรงๆว่าตัวเองจะออกไปจากที่นี่

คุณแม่หลิวมองหลิวหยิง เธอเปลี่ยนไปไม่น้อย เธอเคยเป็นคนอารมณ์ฉุนเฉียวง่าย แต่ก็ไม่ได้สงบนิ่งใจเย็นขนาดนี้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าหลิวหยิงจะเดินตามถนนหนทางที่ไม่มีจุดวกกลับ แถมถนนสายนั้นผ่านสถานที่แห่งใดบ้างนั้น เธอไม่สนใจ

“หยิงเอ๋อร์ ช่วงนี้ ลูกทำตัวผ่อนคลายลงได้นะ แม่จะอยู่เคียงข้างลูกตลอดไป”คุณแม่หลิว ไม่มีอะไรที่จะมอบให้กับหลิวหยิง มีสิ่งเดียวที่สามารถให้กับเธอได้ ก็คือการทำให้เธอรู้สึกสบายใจ

หลิวหยิงพยักหน้า“แม่ อย่าคิดเยอะเลย ตอนนี้หนูขอคิดๆดูก่อน แม่อย่าเพิ่งเป็นกังวลใจไปเลย”เรื่องที่จะหนีออกมาจำเป็นต้องคิดดีๆ ในเมื่อซือถูมู่หรงยอมให้เวลา แน่นอนว่าเธอก็ไม่มีทางละทิ้งไปอยู่แล้ว

“หยิงเอ๋อร์ ลูกเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวแม่ทำอาหารให้ลูกทานเอง”คุณแม่หลิวมองหลิวหยิงผอมลงไปไม่น้อย ก็รู้สึกเอ็นดู เข้าห้องครัวไปทำอาหารให้กับเธอ แต่เปิดตู้เย็นออกดู ของข้างในน้อยมาก ไม่มีแม้แต่ผักสดอะไรทั้งนั้น ก็รู้ว่าหลิวหยิงใช้ชีวิตอย่างยากลำบากมาก เธอ เธอนิ่งทื่อ หลิวหยิงตอบสนองกลับมา รีบเดินตรงไปควงแขนของคุณแม่หลิวเอาไว้ทันที“แม่ ผักในบ้านหนูกินไปเกือบหมดแล้ว พวกเราไปซื้อกันดีไหม?”

คุณแม่หลิวสะบัดมือของหลิวหยิงออก มองเธออย่างไม่ได้ดั่งใจ“หยิงเอ๋อร์ ลูกเอาสถานภาพของตัวเองมาล้อเล่นได้ยังไง? ลำพังลูกตัวคนเดียว จะดูแลตัวเองได้ยังไง！”

หลิวหยิงพยักหน้า เข้าไปกอดแขนของคุณแม่หลิวเอาไว้ เขย่าเบาๆ พูดด้วยความออดอ้อน“แม่ ก่อนหน้านี้หนูไม่ได้อยู่ที่นี่สักหน่อย หลังจากที่ขัดแย้งกับซือถูมู่หรงแล้วถึงได้มา แม่ลองคิดๆดู นี่เพิ่งจะกี่วันเอง！ก่อนหน้านี้หนูเลี้ยงดูตัวเองอย่างดีมาโดยตลอด”ช่วงหลายวันนี้เธอคงจะไม่ได้กินอะไรดีๆ แต่เมื่อก่อนไม่ใช่ ช่วงนี้มีเรื่องมากเกินไปจริงๆ เรื่องของไป๋ยี่รุ่ย เรื่องของซือถูมู่หรง ทะเลาะสร้างเรื่องกันจนน่าอัปยศอดสู ตอนนี้ถูกคุณแม่หลิวจับได้คาหนังคาเขาแบบนี้ รู้สึกละอายใจไม่น้อย

คุณแม่หลิวครุ่นคิดอย่างจริงจัง เป็นแบบนี้จริงๆ แต่พูดถามขึ้นด้วยความไม่เชื่อ“เป็นแบบนี้จริงๆใช่ไหม?”

หลิวหยิงพูดยืนยัน แถมยังพูดประจบอีกด้วย“จริงสิคะ！หยิงเอ๋อร์เคยหลอกแม่ด้วยเหรอคะ！ในเมื่อวันนี้แม่มาแล้ว พวกเราก็ไปซื้อผักด้วยกันดีไหม? ตอนค่ำมาทำกับข้าวกินกันสักมื้อ”

คุณแม่หลิวหมดหนทาง อยากที่จะให้หลิวหยิงกินอย่างสบายๆ อารมณ์ดี ก็เลยพยักหน้า“เดี๋ยวขอแม่เตรียมตัวเสร็จก็ออกกันได้แล้ว”

หลิวหยิงตอบอื้อกลับมาหนึ่งที มองเข้าไปในห้องของคุณแม่หลิว ถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก ค่อยยังชั่วที่ยังไม่ถูกมองออก ช่วงนี้ไม่ว่าเธอจะกินหรือนอนก็ไม่เพียงพอทั้งนั้น ตอนนี้ก็ไม่สามารถแสดงออกมาได้

ทั้งสองคนสวมชุดสีขาวครีมที่ดูเหมือนๆกัน เพื่อที่จะทำให้คุณแม่หลิวอารมณ์ดี หลิวหยิงจึงพูดหยอกล้อขึ้น“แม่ นี่พวกเราแต่งตัวคู่แม่ลูกกันใช่ไหม?”