ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1659

มู่เฉิงหมดหนทาง นี่อยู่เฉยๆก็โดนเฉยเลยใช่ไหม? เห็นๆอยู่ว่าไม่ได้พูดอะไรเลยสักนิด แต่กลับถูกคนอื่นพูดถึงซะอย่างนั้น เขาเปิดปากพูดขึ้นด้วยความไม่เป็นธรรม

“พ่อเลี้ยง”

ซ่างกวนหงสบถหึออกมาอย่างเย้ยหยัน จงใจทำเป็นออเซาะอ่อนแอเพื่อทำให้เขาใจอ่อนเหรอ? เขาไม่ใช่คนแบบนี้สักหน่อย ยิ่งไปกว่านั้น ดูจากอีกมุมหนึ่งแล้ว มู่เฉิงก็จำเป็นต้องแต่งงานแล้วจริงๆ ถึงยังไง เวินลั่วฉิงที่อายุน้อยกว่าเขา ก็มีลูกอายุตั้งห้าขวบแล้ว！หลังจากที่ซางกวนหงนึกถึงถังจื่อซีและถังจื่อโม่ ใจก็อ่อนลงทันที

เขาเปิดปากพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไพเราะ“นายดูคุณชายสามเย่กับเวินลั่วฉิงสิ มีลูกอายุตั้งเท่าไรกันแล้ว นายยังไม่มีแม้กระทั่งแฟนสักคน”

มู่เฉิงกุมหน้าผาก เขาไม่อยากหาแฟนจริงๆนี่นา รู้สึกว่าน่ารำคาญ มันพัวพันไม่เป็นอิสระขนาดนั้น สู้อยู่คนเดียวสบายใจกว่าตั้งเยอะ

“พ่อเลี้ยง ก็มันไม่มีคนที่เหมาะสมเลยนี่ครับ? ถ้าเกิดมีผู้หญิงแบบเวินลั่วฉิง ป่านนี้ผมไปไล่ตามจีบตั้งนานแล้ว”มู่เฉิงพูดขึ้น ไม่สนใจสีหน้าที่เยือกเย็นของเย่ซือเฉิน เวินลั่วฉิงยกคิ้วขึ้น ช่างกล้าเหลือเกิน พวกเขายังอยู่ที่นี่กันอยู่นะ！

เธอเปิดปากพูดอย่างมีความหมายนัยยะ“คำพูดนี้ของหัวหน้าน้อยไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไรนะคะ?”

มู่เฉิงพยักหน้า พูดขึ้นอย่างไม่สนใจเลยแม้แต่นิดเดียว“ผมก็แค่ยกตัวอย่างเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาอื่น”

รู้ว่ามันเป็นเรื่องเดียวกัน ในใจรู้สึกอึดอัดเป็นอีกเรื่องหนึ่ง เย่ซือเฉินไม่ชอบคำพูดของมู่เฉิง คิดๆแล้วก็ดันกล่องกล่องหนึ่งออกมา“ก่อนหน้านี้หัวหน้าน้อยซื้อของให้จื่อซีกับจื่อโม่มาไม่น้อย ผมยังไม่ได้ขอบคุณเลย นี่ถือซะว่าเป็นของกำนัลก็แล้วกันนะครับ”

มู่เฉิงรู้สึกว่ามันจะต้องไม่ใช่ของดีแน่ๆ แต่ก็รับเอาไว้ เปิดออก ข้างในคือไพลินหนึ่งเม็ด ประมาณ10กะรัต เป็นอัญมณีระดับเก็บสะสม ราคาแพงสุดๆ

ดูดี ราคาแพง แต่ว่า……เอามามอบให้กับเขามันไม่ค่อยเหมาะสมหรือเปล่า? มู่เฉิงเม้มปาก ผู้ชายไม่สนใจพวกของเครื่องประดับอยู่แล้ว เย่ซือเฉินมอบสิ่งนี้มาหมายความว่ายังไง? เห็นๆอยู่ว่ามีคนที่เหมาะสมมากกว่าอีกนะ? เขาครุ่นคิดพลางพูดถามออกมา“คุณชายสามเย่แน่ใจนะครับว่าไม่ได้ให้ผิดคน? อัญมณีเม็ดนี้ มอบให้กับคุณเวินมันเหมาะสมมากกว่าอย่างเห็นได้ชัดเลยนะครับ”

เย่ซือเฉินพูดอย่างนิ่งๆ“เหมาะสมหรือไม่เหมาะสม ก็ต้องดูที่คน ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าหัวหน้าน้อยไม่ชอบ ก็เอาไปมอบให้คนอื่นได้ ตอนที่ทางฝั่งของพวกคุณขายของ ก็มีคนมอบเครื่องประดับให้จื่อซีด้วยไม่ใช่เหรอครับ?”

อัญมณีเม็ดนี้ เป็นของที่คนอื่นมอบให้กับเย่ซือเฉิน ตอนที่เย่ซือเฉินรับเอาไว้ไม่ได้คิดว่าจะเอาไปทำอะไร แต่จิตใต้สำนึกก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะมอบให้กับเวินลั่วฉิง ในใจของเขาคิดว่า ของทุกอย่างที่ให้กับเวินลั่วฉิง จะต้องเป็นของที่ตนเป็นคนเลือกด้วยตัวเอง ของที่คนอื่นให้มา เขาจะไม่ทางส่งต่อให้เวินลั่วฉิงอย่างแน่นอน

มู่เฉิงรู้สึกว่าอัญมณีเม็ดนี้ถือแล้วหนักมากๆ เขาไม่ได้กะที่จะให้หลินฉือ เรื่องที่ทั้งสองฝ่ายต่างสมยอมกัน แถมของที่หลินฉือมอบให้ ก็เป็นของที่ให้กับถังจื่อซี แล้วถังจื่อซีก็รับมิตรภาพของหลินฉือแล้ว ต่อไปอาจจะได้คบค้าสมาคมกัน ไม่จำเป็นต้องให้เขาทำเรื่องอะไรมากมาย

แต่ว่า พอคิดถึงสถานภาพของหลินฉือ รู้สึกว่าของกำนัลนี้ดูเหมือนจะไม่เลวเลยเหมือนกัน เขาพยักหน้า“ดูสักหน่อย ถ้าเกิดได้เจอกับหลินฉือ ผมก็ค่อยมอบต่อให้กับเธอก็แล้วกัน แต่ว่า……ไม่รู้ว่าจะได้เจอไหมนะ”

มู่เฉิงรู้สึกสนใจในตัวของหลินฉืออยู่ไม่น้อย สู้บอกว่า ที่มู่เฉิงสนใจจริงๆก็คือตระกูลโม่จะดีกว่า ไหนจะมีเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นอีก ทำไมการตายของหลินหว่าน ถึงถูกลืมไปได้อย่างง่ายดายขนาดนั้น

ถ้ามีโอกาสได้ตรวจสอบ มู่เฉิงก็จะไม่ปฏิเสธ เขาไม่สามารถให้ของกับหลินฉือได้ แต่ถ้าอ้างถึงสถานภาพของพ่อถังจื่อซี ก็น่าจะได้อยู่

เย่ซือเฉินไม่รู้ว่ามู่เฉิงกำลังคิดอะไรอยู่ แค่เตือนเขาทางอ้อม ว่าเวินลั่วฉิงมีครอบครัวแล้ว มีลูกแล้วด้วย เขาห้ามลืมเด็ดขาด