ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1665

ถ้ามีคนแบบนั้นจริงๆ คนที่หลิวหยิงยอมตายเพื่อเขา ซือถูมู่หรงไม่รู้ว่าตัวเองจะทำเรื่องบ้าๆอะไรออกมา เขาอิจฉาจนหัวเสีย อยากจะหาตัวคนคนนั้นให้เจอเดี๋ยวนี้ ทรมานเขาต่างๆนาๆต่อหน้าหลิวหยิง แต่ว่า เขายังหวังว่าจะไม่มีคนคนนี้ เพราะว่าหลิวหยิงไม่ได้แค่พูดไปงั้นๆ ถ้าเขากล้าทำร้ายคนคนนั้น หลิวหยิงก็จะตายไปพร้อมกันแน่นอน สุดท้ายที่ได้รับการทรมาน ก็มีเพียงเขาและหลิวหยิงเท่านั้น ซือถูมู่หรงไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

หลิวหยิงยิ้มเยาะ “ฉันไม่รู้เลย ว่าประธานซือถูมีนิสัยชอบฆ่าคนด้วย อ้อ ไม่ใช่สิ ประธานซือถูก็มีนิสัยแบบนี้มาตลอด แต่เป็นยืมดาบฆ่าคน” หลิวหยิงแทบจะพูดทีละคำ จ้องมองซือถูมู่หรง ซือถูมู่หรงแต่ไหนแต่ไรก็ไม่มีสิทธินี้ มาถามคนข้างกายเธอ พวกเขา ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน

สำหรับผู้ชายคนอื่น ไม่ว่าจะมีหรือไม่ ก็ไม่ใช่เรื่องที่ซือถูมู่หรงจะมาสอบถามได้ เธอ ก็ไม่ต้องการให้เขามาถามด้วย

ซือถูมู่หรงรู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจ เขาไม่เคยรู้เลย ว่าหลิวหยิงจะช่างพูดขนาดนี้ โหดขนาดนี้ ประโยคเดียวทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจ เลือดไหลหยดออกมา——หลิวหยิงกำลังพูดถึงเรื่องพ่อของเธอ เธอกำลังเกลียดเขาที่ทำร้ายพ่อของเธอจนตาย และโทษนี้ เขาไม่มีทางหลุดพ้นได้ตลอดชีวิต

“นอกจากเรื่องนี้ ระหว่างเรา ก็ไม่มีอะไรคุยกันเลยเหรอ?” ซือถูมู่หรงไม่ตายใจ ถามอย่างไม่ลดละ

หลิวหยิงไม่พูด เธอกำลังจะจากไปในไม่ช้าทำไมจะต้องคุยกับซือถูมู่หรงให้มากความด้วยล่ะ?

หลิวหยิงไม่อธิบาย ไม่พูด ยืนขวางประตูตลอด ความเงียบของเธอทำให้ซือถูมู่หรงโมโห “คุณยอมรับแล้วว่าในห้องของคุณมีผู้ชายคนอื่นอยู่ใช่ไหม? ดังนั้นถึงขวางอยู่ตลอด?”

“ไม่ว่าข้างในจะเป็นใคร ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับประธานซือถู” หลิวหยิงไม่คิดที่จะอธิบาย เธอไม่อยากให้ซือถูมู่หรงรู้ว่าแม่ของตัวเองอยู่ข้างใน เธออยากให้แม่ของเธอหลีกเลี่ยงซือถูมู่หรงโดยจิตใต้สำนึก แม่ของเธอไม่ง่ายเลยที่จะไม่แคร์แล้ว แต่ว่า พอเห็นซือถูมู่หรง เกรงว่าจะนึกถึงเรื่องในอดีตขึ้นมาอีก และจะยังถือสาอีก เธอไม่อยากให้แม่ของเธอรู้ ว่าซือถูมู่หรงกำลังตามรังควานเธอ

“คนที่อยู่ข้างใน คือใครกันแน่? คุณแค่อยากให้ผมอึดอัดใจใช่ไหม?” ซือถูมู่หรงไม่เชื่อว่าในห้องของหลิวหยิงมีผู้ชายคนอื่นอยู่ แต่หลิวหยิงดูปกป้องจนผิดสังเกต เขาทนไม่ได้! แล้วก็ไม่มีทางปลอบตัวเองให้ทนได้ด้วย

“นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับประธานซือถู เชิญคุณกลับไปเถอะ” หลิวหยิงปฏิเสธ เธอหลบเลี่ยงสายตาของซือถูมู่หรง สายตาของเขามักจะทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกสำรวจ เธอไม่ชอบ

“ขอแค่คุณบอกผม คนข้างในคือใคร ผมก็จะไป” ซือถูมู่หรงพูด เขาเชื่อหลิวหยิง แต่เขากลัวว่าหลิวหยิงจะแก้แค้นเขา ทำเรื่องไร้สติบางอย่างขึ้นมา ในใจวางไม่ลง อยากจะรู้ว่าในห้องของหลิวหยิงคือใคร อีกอย่าง ซือถูมู่หรงสังเกตเห็นว่า หลิวหยิงพยายามพูดเสียงเบาๆตลอด ราวกับกลัวว่าจะรบกวนคนที่อยู่ในห้อง รายละเอียดเล็กๆนี้ทำให้ซือถูมู่หรงอิจฉา

หลิวหยิงรู้นิสัยของซือถูมู่หรง ตอนนี้เขาไม่ได้รับคำตอบก็จะไม่ยอมเลิกรา แต่ในตอนนี้ หลิวหยิงแค่อยากให้ ซือถูมู่หรงจากไปโดยเร็วที่สุด เลยถอยก้าวหนึ่ง “เป็นใครฉันบอกคุณไม่ได้ แต่ ไม่ใช่ผู้ชาย”

ซือถูมู่หรงพยักหน้า เขารู้ว่ามันต้องเป็นแบบนี้ ต่อให้เป็นผู้หญิงก็เถอะ เขาพบว่าตัวเองก็ยังอิจฉา แต่คำตอบที่อ่อนโยนของหลิวหยิง ทำให้เขาดีใจ “ที่จริงแล้ว คุณก็ยังแคร์ผมอยู่สักหน่อยใช่ไหม? นิดหน่อยก็ยังดี”

หลิวหยิงเงียบไม่พูดอะไร เธอไม่มีความรู้สึกอะไรกับซือถูมู่หรงแล้ว แต่ซือถูมู่หรงก็ยังไม่ยอมแพ้ตลอด ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด ก็แค่ ซือถูมู่หรงหน้าด้านไปหน่อย คอยตามเธอตลอด เธอก็หนีไม่พ้น ถึงทำให้เกิดเหตุการณ์วันนี้ขึ้น หลิวหยิงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

ความเงียบของหลิวหยิงตกไปอยู่ในดวงตาของซือถูมู่หรง กลายเป็นการยอมรับอย่างหนึ่ง เขาเข้าใจหลิวหยิง ถ้าเรื่องที่หลิวหยิงไม่ต้องการอธิบาย เธอก็จะไม่พูดอะไรออกมาแน่ แต่ตอนนี้ หลิวหยิงยอมอธิบายกับเขา บอกว่าในห้องไม่ใช่ผู้ชายคนอื่น ทำให้ในใจเขามีความหวังเล็กๆขึ้นมา เขาเข้าไปใกล้หลิวหยิง “เป็นแบบนี้ได้ไหม ขอแค่คุณให้โอกาสผมสักนิด พวกเราจะมีอนาคตที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง”

หลิวหยิงยังไม่ทันจะพูด ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก เสียงของคุณแม่หลิวดังออกมา: “หยิงเอ๋อร์ นั่นใครน่ะ?”