ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1668

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเขาเย่อหยิ่งเกินไป หากในช่วงห้าปีนั้น เขาเคยคิดที่จะพูดคุยกับหลิวหยิงดีๆ กระทั่งเป็นฝ่ายเริ่มพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ระหว่างเขาและหลิวหยิงคงจะไม่มาถึงวันนี้จุดๆนี้

ถ้าตอนนั้นเขาบอกกับหลิวหยิง หลิวหยิงตอนนั้นอาจล้มทรุด อาจจะสิ้นหวัง แต่...จะไม่ไร้หัวใจขนาดนี้ ระหว่างพวกเขา จะมีความอบอุ่นและที่ว่าง ช่วงเวลานั้น ขอแค่เขาให้พื้นที่แก่หลิวหยิง ทำให้หลิวหยิงรู้สึกถึงความรัก ถึงแม้จะมีช่วงเวลาที่เย็นชาสักช่วง แต่ ก็ยังมีโอกาส ส่วนตอนนี้... ระหว่างพวกเขา นอกจากความรู้สึกที่แตกสลายแล้ว ยังเหลือร่างกายและจิตใจที่เหนื่อยล้าอีกด้วย

ซือถูมู่หรงมองหลิวหยิง เธอก้มหน้าหลุบตาต่ำ มองสีหน้าไม่ออก แต่ว่า ให้ความรู้สึกโดดเดี่ยว และอ้างว้าง ความรู้สึกแบบนั้น รู้สึกไม่ดี อย่างน้อยก็ไม่ค่อยได้เห็นจากตัวหลิวหยิง เขาพอจะนึกถึงสีหน้าของหลิวอิงออก น่าจะขมวดคิ้วเล็กน้อย เม้มปากแน่น สายตาดื้อรั้นและแน่วแน่ ไม่ว่าคุณจะพูดอะไร เธอก็จะไม่พูดอะไรมาก ถ้าหากมองคุณ เธออาจจะเลือกมองตรงๆ มองคุณอย่างเย็นชา นี่คือความรู้สึกอย่างหนึ่งคล้ายกับเค้นถาม แล้วก็เป็นไปได้ว่า สายตาเพียงแค่เลื่อนลอยไปด้านข้าง ไม่มองคุณสักนิด ปล่อยให้คุณแสดงตามสบาย ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ คุณดูสิ ตัวเองเข้าใจเธอดีแค่ไหน อาจจะ ยังคงจนตรอกอยู่เหมือนเดิม

ซือถูมู่หรงอาลัยอาวรณ์ที่จะก้าวเดิน จากไปครั้งนี้ ระหว่างพวกเขาก็ไม่มีทางเป็นไปได้แล้วจริงๆ เขาตัดสินใจ จะทำตามการตัดสินใจนี้ ไม่มารบกวน ไม่มาพัวพัน เขาไม่รู้ว่าเขาจะสนใจหลิวหยิงหรือไม่ ถึงอย่างไร นี่ก็เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ตัวเองใจเต้น เขากลัวว่าตัวเองจะใจอ่อนกับเธอ

หลิวหยิงก้มหน้าอย่างนิ่งเงียบ คนตรงหน้าไม่ได้ขยับ เธอยังคงมองเห็นรองเท้าหนังของเขาชัดเจน ยังคงวาววับ เช่นเดียวกับตัวของเขา ไม่ว่าเวลาไหน ก็สะอาดและมีสติ คนแบบนี้ เป็นเพื่อนกำลังดี เป็นคนรัก กลับรู้สึกน่ากลัว ซือถูมู่หรง เป็นคนอันตรายคนหนึ่ง ตอนนี้...นี่คือคำจำกัดความที่หลิวหยิงมีต่อเขา

หลิวหยิงเงยหน้าขึ้น แสงแดดส่องเข้ามาในดวงตา เวียนหัวไปครู่หนึ่ง คนตรงหน้าก็พร่ามัว ราวกับถูกเคลือบด้วยแสงอีกชั้น ขุ่นมัวและสวยงาม หลิวหยิงเหมือนจะเห็นรอยยิ้ม เห็นวัยรุ่นที่มีชีวิตชีวา น่าเสียดาย...พวกเขาพบกัน กลับเป็นความผิดพลาด

“ประธานซือถูไม่ไปหรอ?” หลิวหยิงถาม เมื่อกี้ พูดชัดเจนพอแล้ว ซือถูมู่หรงก็ตอบ ว่าจะเคารพการตัดสินใจของเธอ นี่ทำให้หลิวหยิงรู้สึกสบายใจขึ้นไม่น้อย เธอไม่ต้องการหลบๆซ่อนๆอีก ซือถูมู่หรงปล่อยเธอไปแล้ว แน่นอนว่าเธอก็จากไปได้แล้ว

บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไรตอนได้ยินประโยคนั้น โล่งใจ สงบ เศร้า น้อยใจ... ความรู้สึกมากมายล้นออกมาในทันที หลิวหยิงรู้สึกสับสนไปชั่วขณะ กระทั่งควบคุมสีหน้าไม่ได้แม้แต่น้อย เลยก้มหน้าก้มตา เธอต้องการเวลาเพื่อยอมรับเรื่องนี้

ส่วนซือถูมู่หรงยังคงยืนนิ่งไม่ขยับ เธอไม่สามารถปล่อยตามความคิดตัวเองได้ ดังนั้น...เธอจึงทำได้แค่เตือนซือถูมู่หรง

ซือถูมู่หรงสงสัยว่าตัวเองจะได้ยินผิดไปชั่วขณะ หลิวหยิงถาม: ทำไมตัวเองไม่ไป? นี่คือ…กำลังเร่งเขาออกไปงั้นหรอ? กำลังไล่เขา? อ่อ ใช่แล้ว หลิวหยิงกำลังเร่งให้ตัวเองจากไปจริงๆ ระหว่างพวกเขา ไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว ที่แท้ หลิวหยิงรอแทบไม่ไหวที่จะให้ตัวเองจากไป ซือถูมู่หรงได้ยินในใจของตัวเองพูดแบบนี้ แต่บนหน้ายังคงสงบนิ่ง เมื่อเทียบกับตวามไร้หัวใจเมื่อกี้ ประโยคนี้จะเป็นอะไรไปล่ะ? หรือว่าหลิวหยิงสุดท้ายยังต้องพูดห่วงใยตัวเองด้วย? ซือถูมู่หรงยิ้มเย้ยหยัน ก็ยังดี หลิวหยิงสุดท้ายพูดแบบนี้ออกมา ตัวเอง…จากไปได้จริงๆแล้ว