ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1667

“ดังนั้น ระหว่างเรา คุณไม่เคยหวั่นไหวเลยงั้นหรอ?” ซือถูมู่หรงได้ยินเสียงตัวเองถามอย่างสั่นเครือ เรื่องที่สิ้นหวังที่สุด คงจะเป็นเรื่องนี้ล่ะมั้ง? เธอมีหลายอย่างที่อยากทำ มีที่ที่อยากไป มีคนที่อยากจะอยู่ด้วย แต่ไม่มีสักคนที่เกี่ยวข้องกับตัวเอง ควรจะเป็นความรู้สึกแบบไหนกันนะ? กลัว...ไม่เพียงแค่ไม่สนใจหรอกมั้ง? นั่นคือความไม่สนใจและความเฉยเมยที่ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ เวลานี้ ซือถูมู่หรงไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกต่อไป เขาตระหนักได้อย่างชัดเจน หลิวหยิง แท้จริงแล้ว ไม่ได้รักเขา ไม่เพียงแต่ไม่รัก เกรงว่า แม้แต่เกลียดก็ไม่มีเหลือ สิ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่ ก็คือเฉยเมย

แต่ว่า เฉยเมยแล้ว ระหว่างพวกเขายังคงมีความรู้สึกอะไรอีกล่ะ? ซือถูมู่หรงยิ้มเยาะ ที่แท้ ล้วนเป็นตัวเองที่ปรารถนาอยู่คนเดียวจริงๆ ถ้าอย่างนั้น...เขาควรจะปล่อยให้หลิวหยิงจากไปใช่ไหม? รักษาศักดิ์ศรีสุดท้ายของพวกเขา?

ซือถูมู่หรงสับสน ในความสัมพันธ์ เขาไม่เคยใช้หัวใจจริงๆ หลิวหยิงคนเดียว เขาใช้ความพยายามอย่างมาก แต่สุดท้ายก็ได้ผลลัพธ์แบบนี้ ไม่ใช่ไม่แค้น ไม่ใช่รู้สึกไม่ยินยอม แต่เหมือนพอมีเรื่องตอนเริ่มต้น มีเรื่องพ่อของหลิวหยิงเสียชีวิต ทุกอย่างก็เข้าใจได้ แต่...ในใจกลับไม่สามารถยอมรับได้ทั้งหมด

ตอนที่แต่ละคนทุ่มเทความรู้สึก ก็หวังว่าจะได้ผลตอบแทนที่เท่าเทียม เราใช้ความจริงใจ ทำในสิ่งที่ตัวเองทำได้ และอยากทำ แต่กลับไม่ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ในใจก็ไม่ยินยอม แต่ว่า ดูเหมือนตอนที่เข้าใจจริงๆ หลายๆคนก็จากไปอย่างเงียบๆ ไม่ใช่ว่าไม่สนใจแล้ว ก็แค่ยอมรับความจริงนี้ได้แล้ว

หลิวหยิงเงียบไปครู่หนึ่ง พยักหน้า: “ใช่ ตั้งแต่แรกฉันก็บอกตัวเองแล้วว่า ไม่อนุญาตให้หวั่นไหวกับคุณ ยิ่งไม่ให้ตกหลุมรักคุณ”

คำถามของซือถูมู่หรงทำให้หัวใจของหลิวหยิงเจ็บปวด ความรู้สึกนี้ กะทันหันเกินไป หลิวหยิงไม่อยากไปหาเหตุผลที่ทำให้เกิดความรู้สึกนี้ ปฏิเสธซือถูมู่หรงอย่างใจเย็น เธอจะไม่ยอมให้ตัวเองผูกพันธ์อะไรกับซือถูมู่หรงแน่นอน ถือโอกาสนี้ ตัดขาดจากกัน

ซือถูมู่หรงมองสีหน้าที่สงบและจริงจังอย่างมากของหลิวหยิง จู่ๆก็ยิ้ม ถ้ามีคนเย็นชาเพิ่มหนึ่งคน หลังจากมาอยู่ร่วมกับคนหนึ่งห้าปี ยังจะพูดอย่างใจเย็นแบบนี้ได้ไหม? เวลาห้าปี ระหว่างพวกเขาไม่มีความรู้สึกใดๆ น่าตลกสิ้นดี

ถ้าพวกเขาก็แค่รู้จักกัน ไม่ได้พูดคุยกัน ความผูกพันธ์ห้าปี ก็เหมือนกับห่านเดินเหยียบพื้นหิมะ ไม่ทิ้งร่องรอยแม้แต่น้อย แต่ว่า เขาและหลิวหยิง ชิดใกล้สนิทสนมกัน ร่วมเตียงเดียวกัน ห้าปี กลับไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่เลย รู้จักกันนานก็จะเกิดเป็นความรัก แม้ว่าจะไม่เกิดความรัก ก็ควรต้องมีความรู้สึกอื่นสิ? แต่ว่า หลิวหยิงกลับไม่เหลือความรู้สึกใดๆไว้เลย ตกลงตัวเองโหดร้าย หรือว่าหลิวหยิงไร้หัวใจกันแน่?

ซือถูมู่หรงรู้สึกว่าตอนนี้หัวใจของตัวเองค่อยๆเจ็บปวด ราวกับมีอะไรมาหยิกทีละนิด แล้วยังใช้เข็มแทง ใช้มีดกรีด

ความเจ็บปวดแบบนี้ เริ่มแรกแค่ตรงก้นบึ้งหัวใจ จากนั้นค่อยๆกระจายไปยังแขนขาทีละนิด ซึมเข้าไปในกระดูก สุดท้าย ทั้งร่างกายล้วนเจ็บปวด ซือถูมู่หรงอดไม่ได้คิดอยากจะบีบหัวใจสักหน่อย ให้เขาหยุดความเจ็บปวดนี้ แต่ ... เขาทำไม่ได้ ทำได้เพียงปล่อยให้ความเจ็บปวดไหลไปทั่วร่างกาย เลือดไหลทั่ว มีดก็กรีดผ่าน เจ็บปวดไม่สิ้นสุด