ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1681

ซือถูมู่หรงเจอหลิวหยิงอีกครั้ง คือหลังจากสามวันที่แล้ว ทีแรกเขาแค่อยากทำความเข้าใจกับสถานการณ์ในโรงบาลที่หลิวหยิงไป คิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอกับหลิวหยิงซึ่งๆหน้า เธอกับแม่หลิวเพิ่งออกมาจากโรงบาล ซือถูมู่หรงอึ้งอยู่กับที่สักพัก เขาคิดไม่ถึงเลยว่า จะพบเจอกับหลิวหยิงเร็วขนาดนี้ เพียงแต่ว่า เขายังไม่ได้เตรียมตัวเลยสักนิด

เขายืนอยู่ที่เดิมโดยไม่รู้ตัว รอให้หลิวหยิงเดินตรงเข้ามาหาเขา เหมือนกับทำลายระยะห่าง และทำลายความเสียใจ แล้วเดินเข้ามาที่เขา ซือถูมู่หรงคาดหวังไว้เช่นนี้ หากหลิวหยิงยืนอยู่ข้างกายของเขา เขาต้องจูงมือของเธอเอาไว้โดยที่แลกกับอะไรก็ยอม

เสียดาย ความคาดหวังตรงข้ามกับความเป็นจริง ตอนที่หลิวหยิงพบเห็นซือถูมู่หรง สายตาหลบเลี่ยงเล็กน้อย และก้มหน้านิดๆ เดินเข้ามาจากข้างกายของเขาโดยตรง ขณะนั้นซือถูมู่หรงก็อึ้งอยู่กับที่ นี่หลิวหยิงแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเขาหรือ？หลอกตัวเองงั้นหรือ？

ส่วนแม่ของหลิวหยิง ก็นิ่งเฉยมากเลยทีเดียว พาหลิวหยิงเดินไปจากซือถูมู่หรง ให้ซือถูมู่หรงอยู่ที่เดิมคนเดียว ไม่สิ เขาคนเดียวตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพียงแค่การกระทำของหลิวหยิง ละเลยเขาไปเลยโดยตรง

ซือถูมู่หรงหดหู่ใจในชั่วขณะหนึ่ง ละเลยและหลบหนีอย่างชัดเจนขนาดนี้ หลิวหยิงทำเรื่องนี้ออกมาจริงๆหรือ？ซือถูมู่หรงอยากถามหลิวหยิงดู แต่ว่ามีคนพลุกพล่านไปมาเยอะเกินไป ซือถูมู่หรงก็ไม่ทำให้หลิวหยิงกับแม่หลิวกับลำบากใจ ให้พวกเขาออกไปเลยโดยตรง

นั่งอยู่ในรถยนต์ หลิวหยิงอดที่จะหันหลังกลับไปไม่ได้ ซือถูมู่หรงในวันนี้ เงียบซะจนเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่พูดไม่จาอะไรทั้งนั้น และไม่ทำอะไรเลยทั้งสิ้น ถึงกับปล่อยให้พวกเขาออกไปเลยโดยตรง ผิดปกตินี่นา

หลิวหยิงมองดูข้างหลังที่จากไปไกลแสนไกล นึกถึงตอนที่เคยอยู่ด้วยกัน ซือถูมู่หรงส่งเธอจากไปด้วยสายตาในบางครั้ง ตอนนั้นไม่มีความรู้สึกอะไร ตอนนี้ ความหวังถึงกับแหลกสะลายไปเลย เธอกลัวว่า ซือถูมู่หรงปรากฏตัวขึ้นที่นี่ไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่พบอะไรบางอย่าง แต่ว่า ไม่น่าใช่นี่นา ซือถูมู่หรงไม่น่าสงสัยเลยนี่น่า เพราะฉะนั้น เขาป่วยหรือ？

หลิวหยิงหัวเราะหนึ่งครั้ง ตัวเองถึงกับยังมีอารมณ์เป็นห่วงเขา หรือว่าสิ่งที่ตัวเองคาดหวัง ไม่ใช่ให้เขาจากไปหรอกหรือ？ที่สำคัญ ด้านดีและด้านเลวของเขา เกี่ยวอะไรกับตัวเอง สิ่งจำเป็นที่สุดคือ แยกความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่ ไม่ต้องติดต่อกันอีก และอยู่ใครอยู่มันซะ

แม่หลิวมองดูหลิวหยิง การกระทำและสีหน้าที่ไม่รู้ตัวของเธอ มีความหลบหนีที่ชัดเจน จึงรับรู้ ความคิดในใจของหลิวหยิง ความจริงใช่ว่าไม่มีความรักเลยสักนิด เธอปกปิดความรักที่มีต่อซือถูมู่หรงเอาไว้ทั้งหมด กับซือถูมู่หรง ไม่มีความรักและความแค้นอีกต่อไปแล้ว แต่ว่า บางครั้งความรัก ก็ใช่ว่าเก็บกดเอาไว้ได้ แค่มีช่องโหว่นิดเดียวเท่านั้นแหละ ก็จะซึมออกมา แรกๆก็ไม่ชัดเจนหรอกนะ อาจจะแค่รู้สึกว่าอาลัยอาวรณ์ และรู้สึกคิดถึง แต่ไหลไปตามกาลเวลา ความคิดถึงก็ยิ่งอยู่ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ความดีในอดีต ก็จะถูกพบเห็น และถูกคิดถึง ค่อยๆหัวใจก็ถูกกลืนกินไปเลยทั้งคน หลิวหยิงกับซือถูมู่หรงคบกันมาห้าปีแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีความรักต่อกันเลยแม้แต่นิดเดียว？สีหน้าของหลิวหยิงในตอนนี้ นอกจากใจเย็นแล้ว ยังมีความขำอีกด้วย ไม่รู้ว่าขำตัวเอง หรือว่าซือถูมู่หรง แต่ว่า ไม่ใช่ลางดีแน่นอน

หลิวหยิงเห็นซือถูมู่หรงไม่ตามมาด้วย สบายใจมากเลยทีเดียว ดีนะ ซือถูมู่หรงทำตามข้อนัดหมายของพวกเขา ทั้งคู่ไม่ต้องติดต่อกันอีกแล้ว แต่ว่า ตอนที่กลับไป ถึงประตูบ้านเห็นซือถูมู่หรงซึ่งรออยู่ที่หน้าบ้าน เขาพิงอยู่ที่กำแพง เหมือนกับหลับตาพักผ่อนอยู่ แขนทั้งสองข้างกอดอกไว้ แบบหยิ่งยโส

ชั่วขณะหนึ่งหลิวหยิงจับมือแน่นๆ ซือถูมู่หรงปรากฏตัวที่นี่ ไม่ใช่ลางดี เมื่อกี้เขาเห็นเธออยู่ที่โรงบาลแล้ว งั้นเดาอะไรออกแล้วใช่ไหม? หลิวหยิงไม่กล้าจินตนาการ จับมือของแม่หลิวเอาไว้แน่นๆ แม่หลิวหดหู่ใจทันที ซือถูมู่หรงปรากฏตัวในเวลานี้ ไม่ใช่เพราะว่าเจอกับหลิวหยิงในวันนี้อย่างแน่นอน ก่อนหน้านี้ระหว่างหลิวหยิงกับซือถูมู่หรงได้คุยกันแบบชัดเจนแล้วแท้ๆ ซือถูมู่หรงก็ยอมรับแล้วด้วย ตอนนี้ไม่มีท่าทีว่ากลับคำ เพราะฉะนั้น เป็นไปได้อย่างยิ่งว่า ซือถูมู่หรงรู้เรื่องที่หลิวหยิงตั้งครรภ์แล้ว จึงมาพิสูจน์ที่นี่

“คุณน้าครับ伯母 ผมอยากคุยกับหลิวหยิงตามลำพัง ได้ไหมครับ？”ซือถูมู่หรงไม่อยากให้แม่หลิวอยู่ข้างๆที่สำคัญคำพูดหลายอย่าง เขาไม่อยากให้ใครได้ยินทั้งนั้น มองดูข้างในด้วยการถามไถ่

แม่หลิวไม่อนุญาตแน่นอนอยู่แล้ว หลิวหยิงตื่นเต้นมาก จับมือของเธอแน่นๆ เธอไม่สามารถปล่อยตอนนี้แน่นอนอยู่แล้ว “มีอะไรนายพูดตรงๆเถอะ ถือซะว่าฉันไม่อยู่ที่นี่” แม่หลิวไม่มีสีหน้า ควบคุมน้ำเสียงที่นิ่งสงบของตัวเอง เสียแรงกายและแรงใจมากเลยทีเดียว

“คุณมีอะไร พูดมาตรงๆเถอะ ระหว่างเรา ไม่มีอะไรที่แม่ฉันไม่สามารถรับรู้ได้” หลิวหยิงก็พูดแบบเย็นชา เธอไม่อยากเผชิญหน้ากับซือถูมู่หรงคนเดียว ที่สำคัญ ตอนนี้เธอรู้สึกผิด ไม่อยากคุยกับซือถูมู่หรง

“ไม่เชิญฉันเข้าไปนั่งหน่อยหรอ？”ซือถูมู่หรงถอยกลับ เขาอยากเจรจากับหลิวหยิงจริงๆจังๆอีกครั้ง ที่นี่ไม่ค่อยเหมาะสมนัก