ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1682

ซือถูมู่หรงมองดูหลิวหยิง นี่คือ？หมายความว่าไง อะไรคือเขาแน่ใจแล้วหรือ？เรื่องนี้จำเป็นต้องแน่ใจด้วยหรือ？ข้างกายหลิวหยิง น่าจะมีแค่ผู้ชายอย่างเขาคนเดียวนี่นา？หรือว่ามีความหมายอื่น？ส่วนสีหน้าของหลิวหยิง มีการประชดประชันและหัวเราะเยาะ หรือว่าความหมายของหลิวหยิงคือ เด็กคนนี้ไม่มีความสัมพันธ์กับเขาใดๆเลยด้วยซ้ำงั้นหรือ？เด็กคนนี้ เป็นของใครกันนะ？

สีหน้าของซือถูมู่หรงดูแย่ลงอย่างกะทันหัน คำพูดของหลิวหยิงใช่ว่าไม่มีเหตุผล ยังพูดอีกว่าเด็กคนนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขาจริงๆ？ซือถูมู่หรงคิดอย่างจริงจังอีกครั้ง ตอนที่หลิวหยิงตั้งครรภ์ คือหนึ่งเดือนก่อน ตอนนั้นเธอยังอยู่ข้างกายเขาเลย เป็นไปไม่ได้ที่จะไปสัมผัสกับผู้ชายคนอื่น เพราะฉะนั้นเด็กคนนี้เป็นของเขาแน่ๆ ซึ่งไม่ใช่คนอื่น หลิวกยิงพูดแบบนี้ ทำไปก็เพราะต้องการให้เขาโมโห และทำให้พวกเขาตัดความสัมพันธ์อย่างสิ้นเชิงก็แค่นั้นเอง

ซือถูมู่หรงคิดจุดนี้ออก ในที่สุดสบายใจขึ้นมาบ้าแล้วเขาเงยหน้าขึ้นมามองหลิวหยิง“เป็นลูกของฉันรึเปล่าคุณรู้ดีที่สุด ฉันก็รู้ดี คุณพูดว่าไม่ใช่ของฉัน ฉันไม่เชื่อหรอก”

หลิวหยิงหัวเราะเบาๆ คิดไม่ถึงเลยว่าซือถูมู่หรงถึงกับรักษาความนิ่งสงบได้อีก เฮ้อ เมื่อก่อนเขาแคร์เรื่องแบบนี้ที่สุดเลยไม่ใช่หรือ? ตอนนี้ไม่แคร์แล้วหรือ？หรือว่านึกถึงอย่างอื่น？

“ลูก เป็นของฉัน ใช่ไหม？”ซือถูมู่หรงเห็นหลิวหยิงไม่ตอบโต้ จึงแน่ใจความคาดเดาในใจ หลิวหยิงก็แค่ทำให้เขาโมโหเท่านั้นเอง แบบนี้ทั้งคู่ก็ไม่มีการติดต่อกันอีก ก็แค่นี้เอง

“เป็นของคุณ แล้วไง เด็กคนนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับคุณทั้งนั้น”หลิวหยิงมองกลับไปอย่างไม่สนใจ แววตาของซือถูมู่หรงมีความเย็นชาเล็กน้อย แต่ว่าหลิวหยิงไม่แคร์ ซือถูมู่หรงไม่ควรมีผลกระทบต่อชีวิตเธออีกแล้ว พวกเขาไม่ควรติดต่อกันอีก ต่อให้มีเด็กคนนี้ก็ตาม ก็เป็นเช่นนี้ตามเคย

ซือถูมู่หรงมองดูหลิวหยิง เธอหมายความว่าไง ทำไมถึงพูด ครั้งแล้วครั้งเล่าว่า เด็กคนนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขา？ความสัมพันธ์ทางสายเลือดตัดกันไม่ขาดแท้ๆหรือว่าหลิวหยิงสามารถทำให้เด็กคนนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขาใดๆจริงๆหรือ？หรือว่า หลิวหยิงกำลังย้ำอะไรอยู่

“ไม่เกี่ยวข้องได้ไงกันล่ะ？เธอเป็นสายเลือดของเราทั้งคู่นะ ตัดยังไงก็ไม่ขาดหรอกนะ”ซือถูมู่หรงพูดอย่างมั่นใจและใจเย็น ต่อให้หลิวหยิงเป็นแม่ก็ตาม ก็ไม่สามารถแยกความสัมพันธ์แบบนี้ได้นี่น่า

“ประธานซือถูมู่หรงคิดมากไปแล้ว เด็กคนนี้เป็นของฉันคนเดียว ไม่เกี่ยวกับคุณ เพราะฉะนั้นเขาจะไปไหนมาไหน มีแค่ฉันที่ตัดสินใจคนเดียว”หลิวหยิงพูด เหมือนกับว่า เมื่อกี้พูดกับซือถูมู่หรงเยอะเกินไปแล้ว ไม่ควรให้โอกาสเขาเลยด้วยซ้ำ ตัวตนของเด็กคนนี้ ไม่ควรให้เขารับรู้

“หมายความว่าไง？”ซือถูมู่หรงเห็นสีหน้าที่เย็นชาและไร้หัวใจของหลิวหยิงแบบนี้น้อยมาก ที่สำคัญหัวข้อที่พิจารณา ยังเป็นเด็ก ซึ่งมีตัวตนแล้ว ผู้เป็นแม่ หลิวหยิงไม่น่าจะไร้หัวใจขนาดนี้ อย่างน้อย ควรอ่อนโยนบ้างหรือว่าอารมณ์แปรปรวนบ้าง

“ประธานซือถูมู่หรงฉลาดขนาดนี้ จะเดาความหมายของฉันไม่ได้เชียวหรือ？”หลิวหยิงไม่พูดตรงๆ เตือนซือถูมู่หรงแบบไม่ชัดเจน ยิ่งไปกว่าแววตาท้าทายและมีความแค้น หัวใจของซือถูมู่หรง เหมือนถูกอะไรบีบ ความหมายของหลิวหยิง ชี้ไปในทิศทางมากเกินไป ทำให้เขาคิดไปในทางอื่นไม่ได้

หลิวหยิงต้องการทำให้ซือถูมู่หรงเข้าใจผิด ถ้าซือถูมู่หรงไม่รู้ตัวตนของเด็กคนนี้ตลอดไป ดีที่สุด ถ้ารู้แล้ว ถ้างั้น คนนี้ก็ไม่ควรมี“ตัวตน”แล้ว เพราะฉะนั้นก็ทำให้เขาหายไปเถอะ ถ้าหลอกซือถูมู่หรงได้ก็ดีสิหลิวหยิงคิดๆอยู่ แววตามีความล้อเล่นกับหัวเราะเยาะ เสียดาย รอยยิ้มนั้นมันขมขื่นเกินไป หลิวหยิงแทบจะควบคุมไม่ได้

ซือถูมู่หรงอยู่ในรอยยิ้มนั้น หัวใจแหลกสะลายเป็นชิ้นๆ ไม่เพียงแต่ที่เขาคาดเดาไว้ ยังเป็นเพราะรอยยิ้มของหลิวหญิง ช่างขมขื่นเกินไป เหมือนกับรอยหมึกบนเสื้อขาว ไม่สามารถละเลยได้เลย ส่วนหมึกจุดนี้ เขาเป็นคนเขียนขึ้นไปเอง หลิวหญิงกำลังแก้แค้นเขาอยู่

ชั่วขณะหนึ่งซือถูมู่หรงรู้สึกได้ว่า ตั้งแต่แรกหลิวหยิง     ก็ไม่คิดพูดคุยกับเขาดีๆอยู่แล้ว ก็เหมือนกับกำลังเดิมพัน หลิวหยิงเดิมพันทุกอย่างตั้งนานแล้ว ต้องการบาดเจ็บทั้งคู่ และต้องการพังทลาย