ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1709

อีกอย่าง เธอเชื่อว่า ตัวเองสามารถอยู่ข้างกายของซือถูมู่หรงได้ เขาไม่ได้มีความต่อต้านกับตนเองมากเท่าไหร่ อีกอย่าง คุณนายซือถูก็ชอบเธอมาก ดังนั้น หากมีคนคนหนึ่งสามารถยืนอยู่ข้างกายของซือถูมู่หรง งั้น คนคนนั้นต้องเป็นเธอ เป็นได้แค่เธอเท่านั้น

“นายมา ทำอะไรเหรอ?” คุณหรวนมองซือถูมู่หรง มีความทำอะไรไม่ถูก เธออยากจะใกล้ชิดซือถูมู่หรง ทว่าตอนนี้สีหน้าของซือถูมู่หรงมีความเย็นชาเล็กน้อย อีกอย่างนัยน์ตาดูเยือกเย็น เหมือนว่ากำลังพูดเตือนคนข้างๆ อย่าใกล้ชิดเขา

“เครื่องประดับชุดนั้นล่ะ?” ซือถูมู่หรงพูดตรงๆ เลย ในเมื่อกี้ เธออยากจะช่วยหลิวหยิงประมูลลงมา ทว่าเวินลั่วฉิงอยู่ข้างกายของหลิวหยิง ไม่จำเป็นต้องให้เขาช่วยเหลือ ทว่าคิดไม่ถึงว่า หลิวหยิงจะยอมแพ้กับเครื่องประดับนี้ ตกอยู่ในมือของคุณหรวน

“นายมาดูเครื่องประดับชุดนี้เหรอ? ฉันพึ่งรับมา” คุณหรวนยิ้มอย่างเบิกบาน ที่แท้ ซือถูมู่หรงก็เชื่อในคำร่ำลือเช่นนี้ เขายอมที่จะชื่นชมเครื่องประดับชุดนี้กับตนเอง กำลังบอกกับตนเองทางอ้อมอยู่หรือเปล่าว่า จริงๆแล้ว เธอสามารถยืนอยู่ข้างกายของเขา

“ฉันจะซื้อมัน” ซือถูมู่หรงพูดโดยไม่มีความรู้สึก เหมือนจะมีคำสั่ง คุณหรวนมองซือถูมู่หรงอย่างไม่เข้าใจ ซื้อมัน? ทำไม? อยู่ในมือของเธอก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?

“นายจะให้ผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม!” คุณหรวนนึกถึงว่าซือถูมู่หรงได้เครื่องประดับชุดนี้ไปแล้วก็ต้องให้หลิวหยิง จึงตะโกนพูดด้วยความโมโหว่า “ฉันเป็นคนประมูลมา เป็นของฉัน นายห้ามเอาไป”

“มันไม่ใช่ของเธอ ตอนนั้นไม่ใช่ของเธอ ตอนนี้ก็ไม่ใช่ของเธอ อีกอย่าง ฉันจะซื้อมัน ไม่ได้จะเอาไปเลย” ซือถูมู่หรงพูดอย่างเงียบสงบ สองอย่างนี้แตกต่างกันมาก เอาไป เขาสามารถไม่เสียเงินเลยแม้แต่บาทเดียว ทว่า นี่จะให้หลิวหยิง หยิบจากผู้หญิงคนหนึ่งไปเปล่าๆ แล้วมอบให้หลิวหยิง เขาไม่อยาก

อีกอย่าง เมื่อกี้เขาไม่ได้ประมูลที่งานประมูลโดยตรง ถือว่าให้หน้าเธอเพียงพอแล้ว หากไม่ใช่เพราะไม่อยากให้เธอพูดอะไรมากมายต่อหน้าคุณแม่ เขาไม่อยากสนใจเธอเลย

“นายจะให้หลิวหยิงใช่ไหม ให้เธอ! เธอเหมาะสมกับนายตรงไหน!” คุณหรวนโมโหอย่างบ้าคลั่ง สีหน้าที่เย็นชาของซือถูมู่หรง เหมือนว่ากำลังเยาะเย้ยเธอ อีกอย่าง สิ่งของที่ตนเองประมูลลงมา เขายังจะขอกลับไปอีก ยังจะให้ผู้หญิงคนนั้น ตนเองก็กลายเป็นเรื่องตลกไปเลยสิ!

“ฉันจะให้ใคร ไม่จำเป็นต้องผ่านการถามของเธอหรอกมั้ง” ซือถูมู่หรงอมยิ้ม เธอเอาความมั่นใจมาจากไหน เธอถามคำถามหนึ่ง เขาก็จะต้องตอบเหรอ? เขาอยากได้เครื่องประดับชุดนี้ มีวิธีมากมาย มาบอกกับเธอในตอนนี้เป็นพิเศษ ก็เพราะกลัวว่าหลังจากนี้จะมีการพัวพันอะไร

“ฉันไม่มีทางให้นายแน่นอน” คุณหรวนจ้องหน้าซือถูมู่หรง เขามีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้กับตนเอง นี่คือสิ่งที่ตนเองประมูลลงมา หากซือถูมู่หรงเอ่ยปากพูด ให้มอบให้เขา เธอคงจะให้ไปโดยไม่พูดอะไร ทว่าหากเป็นการให้หลิวหยิง ไม่ว่าซือถูมู่หรงจะออกเงินเท่าไหร่ เธอก็ไม่มีทางขาย! โยนทิ้งก็ไม่มีทางขาย!

“ฉันคิดว่า หากคุณพ่อเธอรู้ว่า เธอใช้เงินสามสิบล้าน ซื้อเครื่องประดับที่ราคาไม่กี่ล้านมาชุดหนึ่ง อารมณ์คงจะซับซ้อนมากสินะ?” ซือถูมู่หรงพูดลอยๆ สามสิบล้าน คุณหรวนคงเอาออกมาเองไม่ไหว บ้านของเธอเป็นคนจ่ายเงิน เงินก้อนนี้ เกรงว่าตระกูลหรวนจะไม่ยอมจ่าย

“นายหมายความว่าอะไร!” คุณหรวนเงียบสงบขึ้นมาทันที เธอนึกถึงเงินก้อนนี้ ก็รู้สึกน้อยใจ สามสิบล้าน พวกเขาตระกูลหรวนจ่ายไหว ทว่าสามสิบล้านซื้อเครื่องประดับชุดหนึ่ง คนในบ้านเธอต้องไม่ยอม ไม่ตามใจแน่ๆ ตอนนี้ซือถูมู่หรงกำลังข่มขู่เธอเหรอ?

“โครงการของตระกูลหรวนในตอนนี้ เหมือนจะยังไม่มีคนลงทุนใช่ไหม? หากว่า......” ซือถูมู่หรงพูดอย่างมีความหมายลึกซึ้ง ทว่ายังพูดไม่จบ คุณหรวนก็ทนไม่ไหวพูดแทรกไปก่อน “นายไม่ต้องพูดแล้ว!”

เธอไม่กล้า ตอนนี้เธอไม่กล้าเสี่ยงจริงๆ เครื่องประดับชุดหนึ่งราคาสามสิบล้าน พากลับไปในบ้านต้องโมโหเป็นช่วงเวลาหนึ่งแน่นอน ทว่า หากส่งผลกระทบต่อโครงการครั้งนี้ เธอไม่มีจุดจบที่ดีแน่! จุดนี้ เธอเข้าใจดี เธอไม่กล้าไปเหยียบพื้นที่ระเบิดแน่นอน

“ดังนั้น คุณหรวนจะพิจารณาหน่อยไหมครับ ขายเครื่องประดับให้ผม?” ซือถูมู่หรงไม่มีความหมายที่จะให้เธอปฏิเสธ สีหน้าในตอนนี้ มีรอยยิ้มอ่อนๆ แต่ว่ารอยยิ้มนี้ เหมือนจะเป็นแผนร้ายหนึ่ง แผนร้ายที่โจ่งแจ้ง