ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1710

ทว่าตอนนี้ เธอไม่กล้าถามเลย ความปกป้องที่ซือถูมู่หรงมีต่อหลิวหยิง เกิดคาดกว่าสิ่งที่เธอคิดไว้ เธอไม่กล้าไปจับต้อง ยิ่งไม่กล้าถาม

“สิ่งของ เธอจะให้หรือไม่ให้กันแน่?” ซือถูมู่หรงไม่มีความอดทนแล้ว ดูเหมือนว่า คุณหรวนก็แค่เท่านี้ ตอนแรกรู้สึกว่า เธอฉลาดเพียงพอ ตอนนี้ดูแล้ว ก็แค่เท่านั้น

“งั้นก่อนหน้านี้ทำไมนายไม่ช่วยเธอประมูลลงมา” คุณหรวนไม่พอใจ หากนายชอบหลิวหยิงจริงๆ ก็ประมูลลงมาเลยไม่ดีเหรอ? ทำไมถึงต้องมาถามซื้อกับเธอ! จะสอนจระเข้ว่ายน้ำทำไม

“ดูเหมือนว่า คุณหรวนไม่ต้องการหน้าตานี้ ฉันคิดมากไปเอง” ซือถูมู่หรงหัวหน้าอย่างดูถูก เหตุผลที่ดูฉลาดขนาดนี้ เธอกลับไม่เข้าใจ ช่างน่า......โศกเศร้าจริงๆ

ทันใดนั้นคุณหรวนก็เข้าใจความหมายของซือถูมู่หรงทันที ดังนั้น เป็นเพราะว่าตนเองจะแย่งความสูงต่ำกับหลิวหยิง หลิวหยิงมีคุณหนูใหญ่ตระกูลถังคอยสนับสนุน เขาไม่อยากให้ตนเองเสียหน้าไปมากกว่านี้?

คุณหรวนมองซือถูมู่หรง เขาทำเช่นนี้ เพราะอะไรกัน? ให้ตนเองขอบคุณเขาเหรอ?

“นาย......”

“อย่าคิดมากเลย ฉันก็แค่เหลือหน้าไว้ให้เธอ หากเธอจะรับไวก็ยิ่งดี ไม่รับ หลังจากนี้ก็ไม่มีโอกาสแล้ว” ซือถูมู่หรงไม่มีความรู้สึก ตอนนี้เขามีความวู่วามกับคุณแม่เพราะหลิวหยิงแล้ว สิ่งที่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ก็เลี่ยงเถอะ

“ฉันรับไว้” คุณหรวนกัดฟันพูด “เครื่องประดับ ฉันก็จะให้นาย แต่ว่า......แต่ว่า......” คุณหรวนไม่พอใจ เธออยากบอกว่าห้ามให้หลิวหยิง แต่ก็เข้าใจดีว่า เป็นไปไม่ได้ ซือถูมู่หรงจะเอาเครื่องประดับชุดนี้ คือเพื่อที่จะให้หลิวหยิง และความหมายของซือถูมู่หรงก็ชัดเจนมากแล้ว เมื่อกี้เขาไว้หน้าให้ตนเอง ตันเองก็จำเป็นต้องคืนกลับไป แต่ว่า เธอไม่เต็มใจจริงๆ

“สิ่งที่ไม่ควรพูด ก็อย่าพูด” ซือถูมู่หรงเห็นคนส่งเครื่องประดับมา ส่งสายตาไป คุณหรวนหยิบเครื่องประดับไว้ ส่งมอบให้ซือถูมู่หรงอย่างฝืนใจ

ซือถูมู่หรงรับมา “เงิน ฉันจะโอนไปให้เธอโดยตรง” ไม่ได้อยู่ต่อนาน ออกจากที่นี่ไปเลย

คุณหรวนมองภาพข้างหลังของซือถูมู่หรง กระทืบเท้าแรงๆ ในตอนที่ซือถูมู่หรงอยากทำเรื่องเรื่องหนึ่ง ไม่มีทางให้ใครมาปฏิเสธเด็ดขาด หากแม้กระทั่งแม่ของเธอก็ยังไม่มีวิธี งั้น เธอก็ไม่มีโอกาสแล้ว คุณหรวนก็ยังคงรู้สึกไม่พอใจ และรู้สึกว่าซือถูมู่หรงกลัว กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

งานประมูลของฉือเย่ฉาง นี่คืองานแรก หลังจากนี้ยังมีมีสองครั้ง เพราะว่าของสะสมในครั้งนี้อยู่นอกเหนือความคิดของผู้คนมากมาย ดังนั้นมีคนไม่น้อยกำลังพูดคุยปรึกษา กับข้างนอกที่เสียงดังวุ่นวาย บรรยากาศที่ปรองดองกันนั้นแตกต่างกัน ในห้องที่ลับตาคน บรรยากาศดูน่าตื่นเต้นมาก

หลินจื่อนั่งลงบนโต๊ะเลย ใช้รองเท้าส้นสูงเคาะไปที่มุมโต๊ะ เกิดเสียง “ตง ตง......” เหมือนว่าจะเคาะไปถึงหัวใจคน ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟา หยิบหนังสือมาปิดหน้า เหมือนว่าตั้งใจหลบหนีสายตาของหลินจื่อ ว่าเสียงนี้ กลับทำให้เขาไม่สามารถหนีไปได้

“คุณหนูใหญ่ คุณอย่ามาอยู่ที่นี่ได้ไหม!” ไม่สามารถทนได้แล้ว ผู้ชายโยนหนังสือลงบนพื้น จริงๆ เลย เขาก็แค่ทำผิดไปไม่ใช่เหรอ? และไม่ใช่เรื่องที่หนักหนาอะไร ทำไมถึงมองเธอเช่นนี้ เหมือนว่าทำผิดจนบาปหนักหนาเลย?

“ไม่อยู่ที่นี่ ไปอยู่ไหนล่ะ?” หลินจื่อถามกลับ ไม่ได้เคาะมุมโต๊ะแล้ว ทว่านัยน์ตาที่มองผู้ชาย ดูมีเสน่ห์และยั่วยุ

“พื้นโลกใบใหญ่ เราไม่ได้มีการติดต่อกันเลย โอเคไหม!” ผู้ชายรู้สึกว่า ตนเองไม่ควรรู้สึกผิดแท้ๆ ทว่ามองเธอ ก็รู้สึกผิด! จริงๆ แล้วเรื่องนี้ ไม่ใช่ปัญหาของเขาคนเดียว

“โม่ฉี นายมีความสามารถแล้วใช่ไหม? กล้ามาเกรี้ยวกราดใส่ฉัน?” หลินจื่อกวาดสายตามองไปโม่ฉียืนอยู่ที่เดิม ไม่พูดอะไรอีก