ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1711

“เธอฉลาดขนาดนี้ เดาหน่อยสิ” หลินจื่อดันโต๊ะ เดินเท้าเปล่า นำของที่ฉันอยากได้ส่งออกไป แน่นอนว่าต้องได้รับข้อดีหน่อยแล้ว อีกอย่าง โอกาสที่จะสามารถโกงจิ่นฉือเย่นั้นมีไม่มาก บวกกับที่ เธอจะแต่งงานกับโม่ฉีแล้ว พอถึงเวลาจะคดโกงอย่างสมเหตุสมผลได้อย่างไร?

“เธอดูสิ ที่ฉันตรงนี้มีอะไรที่เธอชอบ สามารถเอาไปได้” จิ่นฉือเย่พูดอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นก็พูดเสริมอีกว่า “หนึ่งชิ้น!”

“จุ๊!” หลินจื่อลิ้นจุกปาก เป็นเหมือนที่คิดไว้ ไม่ควรจะมีความคาดหวังอะไรกับจิ่นฉือเย่

จิ่นฉือเย่อมยิ้ม ทำไม เธอคิดว่าตัวเองจะให้นางเลือกได้อย่างตามใจชอบเหรอ? คนอื่นเธอจะให้ ทว่าหลินจื่อ เธอไม่มีทางให้แน่นอน เธอกล้าตอบรับ หลินจื่อก็กล้านำของออกจากที่นี่ไปให้หมด!

“ฉันไม่มีอะไรอยากได้ มาเจรจาเครื่องประดับชุดนั้นกันเถอะ!” หลินจื่อพูดอย่างไม่ใส่ใจ ถึงแม้ว่าของของฉือเย่ฉางจะล้ำค่า ทว่าสำหรับเธอแล้วไม่มีความหมายอะไร ของที่ได้มาจากมือของจิ่นฉือเย่ เหนื่อยมากจริงๆ

“อยากได้เงิน?” จิ่นฉือเย่พิงอยู่บนตัวโม่ฉี พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนว่า รู้อยู่แล้วว่าหลินจื่อไม่ได้ใจดีขนาดนั้นแน่นอน ช่วยเธอเชิดชูขึ้นราคา ในตอนที่หลินจื่อพูดถึงเลทิเทีย ไรท์ เธอก็รู้แล้วว่าหลินจื่อจะชายเครื่องประดับชุดนี้ออกไปในราคาที่สูง เธอก็จะสามารถพายเรือตามน้ำได้ ดังนั้น ตอนนี้หลินจื่อจึงรออยู่ที่นี่แล้ว?

“เครื่องประดับชุดนี้ จะให้ฉันอยู่แล้วในตอนแรก ตอนนี้ไม่มีเครื่องประดับแล้ว เธอควรจะให้เงินสดกับฉันแทนหรือเปล่า” หลินจื่อพูดอย่างสมเหตุสมผล เธอไม่ขาดเงิน แต่ว่า เธอก็รักเงินเช่นกัน สามารถได้รับเงิน ยืนหยัดไม่ถอยแน่นอน

“?” จิ่นฉือเย่มองดูผู้หญิงตรงหน้าที่สีหน้าจริงจัง เหลือกตาเขาไม่เธออยากไม่ปกปิด โลภมาก ไม่ทำแบบนี้ จะเอาไปตรงๆ เลยเหรอ

“ฉันจะขอค่าธรรมเนียมหน่อย” จิ่นฉือเย่พูดอย่างไม่ใส่ใจ จะเอาเงิน ได้ แต่ว่า ไม่เหลืออะไรไว้เลย ก็เกินไปแล้วทั้ง?

“ได้” หลินจื่อพยักหน้า “ฉันจะเอาเก้าส่วน”

“คิดเพ้อคิดฝัน” จิ่นฉือเย่ฮัมไปหนึ่งเสียง ถึงแม้ว่าปกติเธอจะไม่ใส่ใจ ทว่าเงินของหลินจื่อ เธอใส่ใจมากๆ ความรู้สึกแย่งเงิน มันรู้สึกดีมากจริงๆ เธอเปลี่ยนท่านั่ง พิงลงบนโซฟา มือข้างหนึ่งเคาะไปที่โซฟา แฝงความยั่วยุ “เราแบ่งกันห้าต่อห้า”

“เป็นไปไม่ได้ มากสุดสองต่อแปด” หลินจื่อรู้สึกชอบความรู้สึกที่ทะเลาะกับจิ่นฉือเย่อย่างแปลกประหลาด ไม่ใช่เพราะใส่ใจอะไร ก็แค่เพราะไม่อยากยอมให้เธอ

“สี่ต่อหก!” จิ่นฉือเย่ไม่อยากให้หลินจื่อสมปรารถนา ดังนั้นจึงกดทับไปทีละนิดๆ ยังไงเดี๋ยวก็กลายเป็นสามต่อเจ็ดแล้ว ขอแค่หลินจื่อพูด เธอก็จะเห็นด้วย

เป็นเหมือนกับที่คิดไว้เลย หลินจื่อพูดว่าสามต่อเจ็ดต่อ จิ่นฉือเย่พยักหน้า “ได้สิ ถึงแม้ว่าจะเป็นสามต่อเจ็ด ฉันก็สามารถได้ประมาณสิบล้านเลย!” จิ่นฉือเย่พูดอย่างได้ใจ เป็นราคาของเครื่องประดับชุดนี้เลย เธอไม่เสียเปรียบ

หลินจื่อขี้เกียจพูดกับเธอ เพราะว่าของของเธอถูกจิ่นฉือเย่ประมูลขายไป รู้สึกไม่สบายใจ จึงมาระบายอารมณ์ที่นี่ ปรากฏว่าโม่ฉีหลบอยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไรเลย เถียงกับจิ่นฉือเย่ไปสักพัก อารมณ์ก็ดีขึ้นไม่น้อย

“ได้ ครั้งหน้าเจอกัน อย่าลืมเรียกฉันว่าพี่!” หลินจื่อลุกขึ้น สะบัดกระโปรง โยกตัวไปมา กำลังจะออกไป

“ได้สิ พี่!” จิ่นฉือเย่พูดอย่างไม่มีความกดดัน ยังไงไม่ช้าก็เร็วเธอก็ต้องแต่งงานกับโม่ฉี พูดไว้ก่อนก็ไม่แย่ อีกอย่าง...... “ดังนั้น ฉันจะมีพี่เขยเมื่อไหร่เนี่ย?”

หลินจื่อหันหลัง เห็นจิ่นฉือเย่พิงอยู่บนตัวของโม่ฉี ยั่วยุเธอ หลินจื่อสะบัดผม “ปัญญาอ่อน!” พูดจบเปิดประตูแล้วออกไปเลย เหลือเพียงแต่จิ่นฉือเย่ตะโกนร้องอยู่ที่เดิม “เธออยากปัญญาอ่อนยังไม่มีคนปัญญาอ่อนกับเธอเลย!”

หลินจื่อทำเป็นไม่ได้ยินประโยคนี้ เดินออกไปโดยตรงเลย จริงๆ เลย! โมโหจะตายแล้ว! แค่จะมาเล่นๆ ยังต้องมาดูคนอื่นรักกันอีก?

เธอนึกถึงงานประมูล ยังดีที่เครื่องประดับชุดนั้นถูกคนอื่นประมูลไป หากเวินลั่วฉิงประมูลไปจริงๆ เธอก็ต้องคิดแล้วว่าจะส่งการออกแบบของเลทิเทีย ไรท์ไปกี่ชุด จากนั้นก็นึกถึงคริสทัลสีชมพูเม็ดนั้นที่ตนเองอยากได้ ก็ถูกคนอื่นแย่งไป ไม่รู้ว่าหัวหน้าน้อยขององค์กรโกสต์ซิตี้ จะเอาคริสทัลสีชมพูไปทำไม? ช่างเถอะ ยังไงเธอก็ไม่ขาดแคลนเพชรพลอย พอถึงเวลาหาใหม่ก็ได้แล้ว

“คุณหลิน หัวหน้าน้อยอยากขอพบคุณหน่อยครับ” หลินจื่อพึ่งออกไป ก็มีคนขาวทางเดินเธอ หลินจื่อรู้สึกแปลกมาก เธอและองค์กรโกสต์ซิตี้ไม่ได้มีการติดต่ออะไร ทำไมคนขององค์กรโกสต์ซิตี้ ถึงอยากเจอเธอล่ะ? และหัวหน้าน้อย แน่นอนว่าก็คือมู่เฉิงขององค์กรโกสต์ซิตี้ มู่เฉิงหาเธอ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า? เมื่อกี้ไม่ได้พูด ตอนนี้รอเธออยู่ที่นี่ มั่นใจแล้วว่าเธอจะไม่ปฏิเสธเหรอ?

“ขอโทษนะ วันนี้ไม่มีเวลา” หลินจื่อไม่ใช่คนที่จะเดินตามความคิดของผู้อื่น ตอนนี้ เธอไม่อยากไป แน่นอนว่าไม่มีใครสามารถบังคับเธอได้