ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1716

ไม่ว่ายังไงแล้ว การชอบคนคนหนึ่ง ถึงการรักคนคนหนึ่ง ทางเดินที่ต้องเดินยังอีกไกล

หลังจากที่หลินจื่อพูดโน้มน้าวตนเองแล้ว ก็จูบลง กัดมู่เฉิงไปเบาๆ มู่เฉิงรู้สึกว่าทั้งตัวแข็งทื่อไปหมด หลินจื่อนี่จริงๆ เลย ได้คืบจะเอาศอก ยั่วยวนเขาทีละนิดทีละน้อย

มือข้างหนึ่งของมู่เฉิงโอบเอวของหลินจื่อ อีกข้างหนึ่งเกี่ยวไปที่คางของหลินจื่อ ลองเลียไปที่ริมฝีปากของหลินจื่อหนึ่งที หลินจื่อไม่ได้ปฏิเสธ จ้องมองมู่เฉิง ความต้องการทางเพศ มักจะเกิดขึ้นง่ายในพื้นที่ที่ลึกลับ ก็เหมือนกับตอนนี้ เธออยากจะเข้าใกล้มู่เฉิงโดยไม่สนใจอะไร อยากจะจูบเขา อยากยั่วยวนเขา

“ดังนั้น วันนี้หัวหน้าน้อยอยู่ต่อเถอะ” หลินจื่อพูดอย่างจับพลัดจับผลูเหมือนถูผีอำ พูดจบทั้งสองต่างก็อึ้งไปเลย ตนเอง กำลังทำอะไรอยู่กันแน่?

หลินจื่อเองก็เคยคิดว่าให้มู่เฉิงอยู่ต่อ ทว่าความรู้สึกที่มู่เฉิงให้เธอในตอนนั้น คือการยอมรับแบบคล้อยตาม เธอแค่อยากอ่อยเขาหน่อย สถานการณ์ในตอนนี้ หลินจื่อรู้สึกว่า เธอกล้าให้มู่เฉิงอยู่ต่อ ก็อย่ากลัวว่าคืนนี้จะเกิดอะไรขึ้น นี่ไม่ใช่สิ่งที่หลินจื่อต้องการ อย่างน้อย ไม่ใช่สิ่งที่ตอนนี้ต้องการ

“ฉัน......” หลินจื่ออยากจะชดเชยหน่อย ทว่ามู่เฉิงมองเธอ เหมือนกำลังพูดว่า ฉันรู้ว่าเธอจะเสียใจ หลินจื่อรู้สึกว่า เหมือนถูกดูถูกแล้ว เธอพิจารณาอย่างจริงจัง “หากหัวหน้าน้อยไม่ว่าจะอะไร ฉันสามารถเชิญชวนหัวหน้าน้อยอยู่ต่อได้”

มู่เฉิงยักคิ้ว ในสถานการณ์เช่นนี้หลินจื่อก็ยังกล้ายอมรับเหรอ? ไม่กลัวพาหมาป่าเข้าห้อง? หลินจื่อมีความมั่นใจเกินไปแล้ว หรือเธอรู้สึกว่าตนเองไม่ได้มีการข่มขู่ หรือว่า หลินจื่อไม่รู้เลยว่า การเชิญชวนผู้ชายคนหนึ่งไปในบ้านเขา หมายความว่าอะไร?

“ผมแน่นอน......” มู่เฉิงตั้งใจลากเสียงยาว มองหลินจื่อโดยมีความหมายอื่นในนัยน์ตา หลินจื่อมีความกังวล ได้ยินมู่เฉิงพูดเพียงว่า “จะอยู่ต่อเพราะการเชิญชวนที่เป็นมิตรของคุณหลิน”

รอยยิ้มของหลินจื่อ แขวนอยู่บนหน้า นัยน์ตากลับมีความเย็นชา ทั้งสองต่างก็กำลังเล่นไฟ นี่คือความรู้สึกของหลินจื่อ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็อย่ากลัวว่าเล่นไฟแล้วไฟละลวกใส่ ตระกูลโม่ก็ดี องค์กรโกสต์ซิตี้ก็ดี ล้วนไม่ต้องไปสนใจ เพียงแค่ เพื่อคนคนนี้

“โอเค” หลินจื่อยิ้มอีกครั้ง “งั้นก็ไปเถอะ”

ห้องของหลินจื่อ เป็นโทนสีหน้า โทรสีหน้ามีความมืดมน ทว่าสีม่วงก็จะแฝงความใฝ่ฝันอยู่เล็กน้อย ในตอนที่มู่เฉิงเข้ามา ก็รู้สึกว่า มีความเย็นชาเล็กน้อย และมีความอบอุ่นแปลกๆ ดูขัดแย้งกันมาก ก็เหมือนกับหลินจื่อคนนี้ เจอครั้งแรกหนักแน่นเรียบร้อย เย็นชาไร้ความรู้สึก ตอนนี้ครื้นเครงดั่งไฟ

มู่เฉิงคิดว่า ตนเองมาครั้ง จะต้องระมัดระวังมาก ทว่าเปล่าเลย ห้องของหลินจื่อสะอาดมาก ไม่มีของที่เกินมาเลย พูดง่ายๆ ก็คือ ไม่มีรสชาติความของความรู้สึกมนุษย์เลย ทว่า มู่เฉิงนั่งอยู่ตรงนี้ ก็รู้สึกว่ามีกลิ่นของหลินจื่อ

“ฉันไปอาบน้ำก่อน คุณตามสบาย” หลินจื่อเข้ามาแล้วก็เตะรองเท้าออก โยนกระเป๋าไว้ที่โซฟาตามใจชอบ ลวบผมขึ้นมา ไม่ได้มีความรู้สึกเหมือนพาชายแปลกหน้าเข้ามาที่ห้องตนเองเลย

มู่เฉิงชอบหลินจื่อที่จริงใจแบบนี้ ทว่าดูท่าทางที่ตามสบายของเธอแล้ว คิดอยู่ว่าอยู่ต่อหน้าผู้ชายอื่นเธอก็มีสภาพแบบนี้ ก็รู้สึกโมโหขึ้นมาทันที ทว่าก็บอกกับตนเองว่า ไม่ใช่แบบนี้ หลินจื่อเป็นแบบนี้แค่ต่อหน้าเขาเท่านั้น อาจจะ เพราะว่าแต่เชื่อใจตนเอง

ในตอนที่หลินจื่อออกมา มู่เฉิงกำลังหยิบนิตยสารของVGขึ้นมาดู ได้ยินเสียงแล้ว มู่เฉิงเงยหน้าขึ้นมองหลินจื่อ สวมชุดนอน ลบเครื่องสำอางแล้ว ไม่รู้ว่าถูกน้ำร้อรรมโดนหรือเปล่า ใบหน้ามีความแดง ทว่ามีความรู้สึกอ่อนวัยอ่อนๆ

ในวินาทีที่หลินจื่อออกมา มู่เฉิงได้ยินเสียงหัวใจเต้นของตนเองอย่างชัดเจน เขารู้ รู้ว่าตนเองชอบหลินจื่อแล้ว ไม่ใช่เพราะตระกูลโม่ไม่ใช่เพราะระหว่างซ่างกวนหงและพัวพันกัน เพียงเพราะว่าเธอคือหลินจื่อ เขาชอบหลินจื่อ

มู่เฉิงไม่เคยคิดมาก่อน ชอบคนคนหนึ่ง ใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งวัน ก่อนวันนี้ ความรู้สึกที่เขามีต่อหลินจื่อ แค่สนใจเล็กน้อย ตอนนี้ หลินจื่อสำหรับคือ จำเป็นต้องได้มา

หลินจื่อไปค้นตู้ หาชุดนอนผู้ชายออกมา มอบให้มู่เฉิง มู่เฉิงมองชุดนอนชุดนั้น อึ้งไปสักพักก็รู้สึกโกรธ เจ็บใจ! หลินจื่อมาที่นี่ไม่นาน ก็มีผู้ชายอื่นมานอนค้างที่นี่แล้วเหรอ?

หลินจื่อคิดว่ามู่เฉิงไม่ชอบของของคนอื่น อธิบายต่อว่า “ของใหม่ ไม่เคยมีคนใช้ หากนายไม่ชอบ ฉันค่อยหาคนส่งมาให้”