ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1715

“ดังนั้น หัวหน้าน้อยจะจากไปเมื่อไหร่ กลางคืนพักที่ไหน?” หลินจื่อนั่งอยู่บนตักของมู่เฉิง รองเท้าห้องอยู่ที่ขาอย่างหลวมๆ แต่ละท่าทางนั้นน่าหลงใหลมาก

มู่เฉิงรับรู้ได้อย่างชัดเจน หลินจื่อกำลังอ่อยเขา ความอ่อยนี้ไม่ได้ถูกปกปิด แถมยังมีความยั่วยวนแปลกๆ

“ทำไมครับ คุณหลินจะชวนผมไปที่บ้านคุณเหรอ?” มู่เฉิงไม่เคยคิดว่าจะพัฒนากับผู้หญิงคนหนึ่งเร็วขนาดนี้ ในความคิดของเขา เขาจะเป็นคนคนหนึ่ง อาจจะไม่ใช่รักแรกพบ เจออีกครั้งก็หวั่นไหว ทว่า ในตอนที่พบเจอ จะต้องชอบมากแน่ๆ พวกเขาจะค่อยๆ คุ้นเคยกัน ใกล้ชิดกัน ถึงตอนที่เงื่อนไขสุกงอม แต่ไม่ได้เหมือนกับหลินจื่อเช่นนั้น เจอกันครั้งแรกอย่างเป็นทางการ ก็ระฟ้าแลบแผดเผา ไม่มีความสงวนตัว

มู่เฉิงรู้สึกว่า ตนเองชอบผู้หญิงที่ค่อนข้างเรียบร้อยสงวนตัว ทว่าไม่ได้ตั้งใจทำเป็นสงวนตัว แบบนั้น พอพวกเขารู้จักกัน แต่ละเรื่องก็จะจดจำไว้อย่างลึกซึ้ง ทว่าหลินจื่อ เหมือนไม่รู้คำว่าสงวนตัวแปลว่าอะไร แต่ละการกระทำของเธอสามารถให้คนหน้าแดงใจสั่น ก็เหมือนกับตอนนี้ เหมือนกับการชวนแบบนี้ ทำให้มู่เฉิงกัดฟัน เธอทำแบบนี้กับทุกคนเลยเหรอ?

“ใช่แล้ว ฉันว่าจะให้คุณส่งฉันกลับไป” หลินจื่อพูดเยาะเย้ย คงจะเพราะว่ามีความสัมพันธ์แบบสมเหตุสมผล เขาพูดกับมู่เฉิง จึงไม่มีความกลัวแล้ว

“......” มู่เฉิงอยากจะพูดแต่หยุดไป นี่ตนเองเข้าใจผิดไปเหรอ? หรือว่าหลินจื่อแค่ให้เขาส่งเธอกลับไป? แต่ว่าเสน่ห์ที่น่าหลงใหลของหลินจื่อนี้ พิงอยู่บนตัวของเขาก็ไม่ได้สบายใจ จับแก้มของเขาอยู่ตลอดเวลา นิ้วมือลูบผ่านร่างกายไป เหมือนจะมีแต่ก็ไม่ มู่เฉิงรู้สึกว่า ถึงแม้ตนเองจะไม่ชอบหลินจื่อ การอ่อยแบบนี้ ก็ทำให้เกินการตอบสนองได้

“หัวหน้าน้อยคิดว่า ฉันทำอะไรอยู่?” หลินจื่อรู้สึกว่า มู่เฉิงยิ่งอยู่ยิ่งน่าาสนุกแล้ว เหมือนจะมีความขัดแย้งเป็นพิเศษ อยากจะคิดมากแต่ไม่ยอมไปคิดมาก ไม่ได้ชอบเธอมากแต่ก็ไม่ยอมปล่อยไป ดังนั้นตอนนี้ทั้งสองคน ก็เหมือนกำลังดื้อดึงกันอู่ในที่ลับ ใครก็ไม่ยอมถอย แต่ว่าตนเองดันตั้งใจอ่อยเขาอยู่

“ผมคิดว่าคุณจะชวนผมไปบ้านคุณ ทำอะไรกันหน่อย” มู่เฉิงเองก็ตรงมาก ในเมื่อหลินจื่อไม่ปกปิด งั้นเขาก็เป็นแบบนี้เช่นกัน อีกอย่าง ดูจากความรู้สึกของหลินจื่อแล้ว เหมือนว่าไม่เคยคิดแบบนี้มาก่อน

หลินจื่อขยับไปกัดมู่เฉิงหนึ่งที กดเขาขึ้นมา จัดเสื้อผ้า “อาหารก็กินเรียบร้อยแล้ว งั้นก็รบกวนหัวหน้าน้อยส่งฉันกลับไปหน่อยเถอะ”

มู่เฉิงมีความรู้สึกเหมือนตนเองเป็นเครื่องมือ ความรู้สึกเหมือนใช้เสร็จก็โยนทิ้ง ทว่าดันเป็นหลินจื่อ เขารู้สึกว่าเธอสมควรมีความเกรี้ยวกราดนี้ จูงนิ้วมือของเธอ “ได้สิ ส่งแฟนกลับบ้าน เป็นสิ่งที่ควรจะทำอยู่แล้ว”

หลินจื่อคิดไม่ถึงว่าเขากลับตอบตกลงเร็วขนาดนี้ พยักหน้า ถูกมู่เฉิงจูงมือเดินออกไป หลินจื่อมองดูภาพข้างหลังของมู่เฉิง เหมือนกับที่คิดว่าเลย เขาก็ยังชอบให้ตัวเองเป็นผู้นำเอง ทว่าคนที่เขาเจอคือตนเอง เกรงว่าจะไม่ยอมเดินตามความคิดของเขาง่ายขนาดนั้น

หลินจื่อนั่งไปยังที่นั่งข้างคนขับอย่างคุ้นชิน รอให้มู่เฉิงขับรถ ทว่ามู่เฉิงนั่งอยู่ไม่ขยับเลย หลินจื่อมองเขาด้วยความสงสัย มู่เฉิงชี้ไปที่ปาก หลินจื่อรู้สึกไม่เข้าใจ อะไร?

มู่เฉิงเม้มริมฝีปาก เขาแสดงออกชัดเจนขนาดนี้แล้ว ทำไมหลินจื่อไม่มีการตอบสนอง เขาอดพร่ำบ่นไม่ไหว “คุณไม่ควรจะปลอบใจแฟนคุณหน่อยเหรอ?”

“แต่ว่า นี่ยังไม่ได้กลับไปไม่ใช่เหรอ?” หลินจื่ออดหัวเราะไม่ไหว นี่กำลัง ขอให้จูบเหรอ? แต่ว่ามู่เฉิงควรส่งตัวเองกลับไปก่อนไม่ใช่เหรอ?