ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1714

มู่เฉิงมองดูสีหน้าที่ขอความชื่นชมของหลินจื่อ ส่ายหัวอย่างจนปัญญา จู่ๆ หลินจื่อก็เผยรอยยิ้มออกมา อ่อนโยนเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านทะเลสาบ มู่เฉิงไม่รู้ว่าทำไม ถึงหวั่นไหวแล้ว......

มู่เฉิงรู้สึกว่า ในรอยยิ้มนี้ มีความเอาใจอยู่ แต่ว่าความเอาใจนี้ ดูไม่มีความจริงจัง เหมือนว่าแค่รอยยิ้มหนึ่ง ทว่ามู่เฉิงเก็บไว้ในใจแล้ว

สีหน้าบนใบหน้าของมู่เฉิงก็เลือนหายไป วินาทีเขาเข้าใจแล้วว่า หลินจื่อสำหรับเขาแล้ว ไม่เหมือนกัน เจอกันครั้งนี้ ชอบความเกรี้ยวกราดบนตัวของหลินจื่อ เจอครั้งที่สอง ชอบใบหน้าของหลินจื่อ และตอนนี้ ชอบความรู้สึกที่หลินจื่อมีให้เขา ทุกครั้ง ความชอบเหมือนว่าจะเป็นสิ่งที่ผิวเผิน ทว่าพอกองอยู่ด้วยกัน เพียงแค่การกระทำง่ายๆ ก็ทำให้เขาไม่สามารถปฏิเสธได้

มู่เฉิงเข้าใจทันที ความสมยอมที่ตนเองมีต่อหลินจื่อในวันนี้มาจากไหน มีผู้หญิงเข้าใกล้เขามากมาย ไม่เคยมีใคร สามารถปลดปล่อยเหมือนหลินจื่อ การสารภาพรักที่หลงตัวเอง การใช้กลอุบายในการจูบ ยั่วยวนด้วยการปล่อยทำเป็นไม่สนใจก่อน เขามองออก หลินจื่อไม่ได้ใส่ใจ แต่ว่า เขาเดินตามความคิดของหลินจื่อลงไป ไม่ใช่เพราะไม่ได้งอล แต่ว่าเพราะไม่ได้ระบายออกมา เพราะว่า เขาอยากจะเห็นสิ่งที่หลินจื่อต้องการอย่างชัดเจน หรืออาจจะพูดว่า อยากรู้ว่าหลินจื่อจะเริ่มก่อนถึงขั้นไหน ตอนนี้ เขาพอใจมาก!

หลินจื่อยอมเป็นแฟนของเขาก่อน งั้นทุกการกระทำของตนเอง ก็มีเหตุผลอย่างสมเหตุสมผล อีกอย่าง หลินจื่ออยากจะปล่อยตัวเองไป ก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ใครให้หลินจื่อมาหาเรื่องตนเองก่อนล่ะ? ในเมื่อเข้ามาในห้องของหมาป่าแล้ว ก็อย่าโทษว่าหมาป่าโหดร้ายเกินไป มู่เฉิงอดเก็บรอยยิ้มไม่ไหว หลินจื่อ หลินจื่อ หากหลังจากนี้หลินจื่อรู้ว่า ตนเองมีความคิดแบบนี้ จะเสียใจหรือเปล่านะ?

มู่เฉิงคิดว่า ความคิดก่อนหน้านี้ของตนเอง ไม่จำเป็นต้องมีผลแล้ว เขามีความสนใจกับตระกูลโม่มีความเป็นไปได้ที่ว่า เพราะมีความสนใจหลินจื่อมากกว่า ตระกูลแบบไหนกัน ถึงได้อบรมบ่มสอนผู้หญิงอย่างหลินจื่อออกมา? หญิงสาวสูงส่งร่ำรวย เขาเจอมามากมาย ทว่าบ้าคลั่งอิสระเหมือนหลินจื่อ คนที่ไม่สนใจวงศ์ตระกูล เป็นคนแรกเลยที่เจอ ตระกูลโม่เป็นคนให้ความมั่นใจกับเธอเหรอ? แต่หลินจื่อดันไม่อยู่บ้าน墨 เพราะตัวเธอเองเหรอ? หากไม่มีตระกูลโม่ล่ะ? หลินจื่อจะเป็นยังไง? จู่ๆ มู่เฉิงก็อยากรู้ขึ้นมา

“จะกินหรือไม่กินกันแน่?” หลินจื่อเห็นว่ามู่เฉิงจ้องตนเองอยู่ตลอดเวลา ก็อดถามไปอีกทีไม่ไหว ใช้นัยน์ตาแบบนี้จ้องมองตนเอง เธอมีความกดดันมาก

“ไม่เคยได้ยินประโยคหนึ่งเหรอ? ความสวยทำให้อิ่มท้อง” มู่เฉิงตั้งใจพูด จับมือของหลินจื่อไม่ปล่อย ใช้มือซ้ายหยิบตะเกียบขึ้นมา

ได้! พวกเขาสองคน ความคิดต่างกันมาก หลินจื่อรู้สึกจนปัญญา เมื่อกี้เธอยังพูดอยู่ว่า ความสวยทำให้อิ่มนั้นใช้ไม่ได้ มู่เฉิงก็มาพูดประโยคนี้ให้เธอแล้ว นี่ตั้งใจต่อต้านกับตนเองเหรอ?

แต่ว่ามู่เฉิงหยิบตะเกียบขึ้นมากินอาหารอีกครั้ง หลินจื่อจึงรู้สึกว่าค่อยปกติหน่อย พูดขึ้นแล้ว ตั้งแต่งานประมูลถึงตอนนี้ เป็นเวลาสี่ห้าชั่วโมงแล้ว ควรจะหิวแล้ว กินของหน่อยจึงจะปกติ

หลินจื่อเห็นมู่เฉิงใช้ตะเกียบข้างซ้ายอย่างคล่องแคล่ว มองเขาด้วยความแปลกใจ “มือซ้ายและมือขวาของคุณคล่องแคล่วขนาดนี้เลยเหรอ?”

หลินจื่อดวงตาสดใส มู่เฉิงกลับคิดเอียงไปทางอื่น มือซ้ายมือขวา......คล่องแคล่ว เขาวางตะเกียบลง ขยี้ผมของหลินจื่อ “ตอนเด็กๆ เคยฝึกใช้มือซ้ายทานอาหาร”

เป็นเหมือนกับที่คิดไว้เลย หลังจากที่เข้าใจแล้วก็ไม่อยากปล่อยมือ ถึงแม้ว่าจะเป็นการยื่นมือไปลูบเธอ ก็ไม่อยากปล่อย จูงมือของเธออยู่แบบนี้ ไม่ปล่อยออก

“อ๋อ” หลินจื่อพยักหน้า คิดว่าเขาถนัดมือซ้าย เธอไม่ได้มีการติดตามโลกภายนอกมากเท่าไหร่ ตอนนี้รู้สึกว่ามู่เฉิงจูงมือสายของเธออยู่ตลอดเวลา อยากปล่อยออก แต่ว่าเหตุผลที่ปฏิเสธมู่เฉิงเธอคิดไว้แล้ว ก็ไม่ไปลองดีกว่า อีหอย่าง เธอใช้มือขวาทานข้าวก็พอแล้ว

มู่เฉิงอุ่นใจที่หลินจื่อเชื่อฟัง ในใจก็อดพร่ำบ่นไม่ไหว หลินจื่อไม่รู้เหรอว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ พึ่งชัดเจนสถานะกัน ก็เอ็นดูแฟนแบบนี้ ดูบังอาจ......เดินไปหรือเปล่า