ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1722

เขาไม่ทำอะไรทั้งนั้น ทุกวันต้องอกสั่นขวัญแขวน ตอนนี้ลงมือแล้ว หินใหญ่ในใจของเธอเหมือนร่วงหล่นไปลงเสียที

เยว่หงหลิงอยู่ข้างกายถังไป๋เชียน ถ้าเป็นไปได้ เธอต้องปกป้องถังจื่อโม่แน่ๆ เพียงแต่ ตอนนี้เรื่องที่ถังไป๋เชียนทำ กับเรื่องที่เขาวางแผนไว้ตอนนั้น ห่างไกลกันนัก เวินลั่วฉิงสงสัยเล็กน้อย หรือว่าถังไป๋เชียนจะค้นพบเรื่องราว จึงหลอกใช้ประโยชน์จากเยว่หงหลิง ทำให้ตอนนี้ผู้ที่โดนทำร้ายเป็นถังจื่อโม่

อำนาจของถังไป๋เชียน เวินลั่วฉิงรู้เป็นอย่างดี พันผูกกันมานานถึงเพียงนี้ ถ้าหากไม่มีหนทางเอาสิ่งที่เขาต้องการมา ถังไป๋เชียนจะทำลายให้พังพินาศเสีย ดังนั้น เวินลั่วฉิงไม่กล้าหุนหันพลันแล่น รอให้ถังไป๋ชิวเป็นฝ่ายปรากฏตัว จากนั้นจะได้รู้ ว่าสิ่งที่ถังไป๋เชียนต้องการจริงๆคือสิ่งใด

ตอนนี้เวินลั่วฉิงหวังเพียงว่าถังไป๋เชียนจะมีน้ำใจสักเล็กน้อย อย่าได้ทำให้ถังจื่อโม่ได้รับบาดเจ็บมากเกินไป สุดท้ายแล้ว จื่อโม่ก็เป็นเพียงเด็กคนหนึ่งเท่านั้น ถึงจะเฉลียวฉลาดสักเท่าไร เรื่องพละกำลัง ก็ยังเทียบคนอื่นไม่ได้เลย

เวินลั่วฉิงคิดว่า ไม่นานก็จะรู้ตำแหน่งของถังจื่อโม่ แต่หลังจากนั้นสองวันก็ยังไม่มีข่าวเลยสักนิด เธอสับสนวุ่นวายใจขึ้นมาเล็กน้อย ตั้งแต่ต้นจนจบถังไป๋เชียนไม้ได้ปรากฏตัว กำลังที่สามารถใช้ได้ของที่นี่ก็ใช้ไปหมดแล้ว แม้แต่เป็นองค์กรโกสต์ซิตี้ก็เสาะหาอยู่ในที่ลับมาโดยตลอด ต่างก็หาคนไม่พบ ราวกับหายไปในอากาศอย่างไรอย่างนั้น ไม่! เป็นการซุกซ่อนตัว

เวินลั่วฉิงรู้สึกได้ถึงความร้อนรน ไม่ได้กลัวว่าถังไป๋เชียนจะทำสิ่งใด แต่กลัวเขาจะไม่กระทำอะไรเลย เพียงกุมตัวถังจื่อโม่ไว้ในมือ ให้ความอดทนของตนหมดลงไปทีละน้อย

“ไม่ต้องกังวล ถังจื่อโม่ฉลาดขนาดนั้น ไม่เกิดเรื่องขึ้นง่ายๆหรอก” เย่ซือเฉินไม่ได้นอนมาสองวันแล้ว เขากอดเวินลั่วฉิงเบาๆ พูดอย่างหนักแน่นมั่นคง เวินลั่วฉิงก็ไม่อาจหลับตาได้มาโดยตลอด เธอคิดหาหนทางติดต่อเยว่หงหลิง ติดต่อคนข้างกายถังไป๋เชียน ล้วนติดต่อไม่ได้เลย ดูท่าถังไป๋เชียนจะเตรียมการมานานแล้ว ประหนึ่งงูพิษ เผยเขี้ยวพิษออกมาแล้ว ก็จะโจมตีให้ถึงชีวิตเลยหรือ? ในใจเย่ซือเฉินหนักอึ้ง

ตอนนี้ในใจของเย่ซือเฉินมีเพียงหนึ่งความคิด หาถังจื่อโม่ให้พบโดยเร็วที่สุด แล้วถือโอกาสจัดการถังไป๋เชียนไปด้วย คนคนนี้ ปล่อยไว้ไม่ได้

ถังจื่อโม่ที่ถูกลักพาตัวไป หลังจากขึ้นรถก็ถูกฉีดยาทันที ตอนที่ฟื้นขึ้นมารู้สึกว่าแสงแดดแยงตาเป็นอย่างยิ่ง ปิดตาอย่างแรงปรับตัวอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยลืมตาขึ้น ที่นี่ คือที่ไหน?

ถังจื่อโม่นำพาความสงสัยตะกายตัวขึ้นมาช้าๆ โหดร้ายเสียจริง ข้างๆมีเตียงก็ไม่วางเขาลงบนเตียง ตอนตื่นขึ้นมาก็นอนคว่ำอยู่บนพื้น รู้หรือไม่ว่าเขาเป็นเด็กคนหนึ่งนะ! ถังจื่อโม่บ่นว่าในใจ บนใบหน้าไม่แสดงอาการอะไรแม้แต่น้อย เย็นชาราวกับน้ำแข็ง

ตอนเช้าเขาถูกลักพาตัวมา ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายแล้ว แสงแดดส่องเข้ามา ยังคงร้อนมาก

ถังจื่อโม่ได้ยินเสียงคลื่น วิ่งมาข้างหน้าต่าง หน้าต่างถูกลวดตาข่ายหนาวเหน็บกั้นเอาไว้ พินิจจากช่องว่างที่ทะลุดูแล้ว ที่นี่ คือชายทะเล ด้านข้างยังมีห้องพักเป็นแถวๆ เหมือนกระท่อมอย่างหนึ่งที่ชาวประมงพักอาศัย เรียบง่ายมาก ไม่สะดุดตาแม้แต่น้อย ถังจื่อโม่ตั้งใจขบคิด กลับไม่รู้เลยสักนิดว่าที่นี่คือสถานที่ใด

“โย่ว ตื่นแล้ว!” เสียงทุ้มหยาบดังขึ้น ถังจื่อโม่หันไป เห็นชายหนุ่มสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตรคนหนึ่งเดินเข้ามา ในมือถือถ้วยสองใบ ดูไม่เข้ากันอยู่เล็กน้อย

“นายหลับไปวันหนึ่งแล้ว เร็วเข้า กินเสร็จพวกเราจะได้ไปต่อ” ชายหนุ่มบ่นพึมพำ ถังจื่อโม่หรี่ตา หลับไปวันหนึ่งแล้ว ความหมายคือ ที่เขาโดนลักพาตัวเป็นเรื่องเมื่อวานหรือ? เขาหลับไปนานขนาดนี้? กินเสร็จแล้วไปต่อ อย่างนั้น พวกเขาจะไปที่ไหนกัน? ถังจื่อโม่ระงับความกังวลและความสงสัยในใจ บังคับตัวเองให้ใจเย็นๆ กลิ่นหอมของกับข้าวลอยมา เขากลับรู้สึกหิวเป็นอย่างยิ่ง ความรู้สึกเหมือนเดินไม่ไหวเลยสักนิด

ถังจื่อโม่ไม่ทำให้ตัวเองต้องลำบาก ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เชื่อฟังสักหน่อยมีประโยชน์กว่าอะไรทั้งสิ้น เขยิบเข้าไปยกถ้วย กินข้าวอย่างเชื่อฟัง

“คุณลุง ที่นี่คือที่ไหนเหรอ?” ถังจื่อโม่แสร้งทำเป็นเด็กอ่อนหัด ถามอย่างใสซื่อสุดความสามารถ

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” ชายหนุ่มพูดโดยไม่ต้องคิด ถังจื่อโม่เข้าใจ คงจะเป็นคนที่ทำตามคำสั่งผู้อื่นอย่างเรียบง่ายคนหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องรู้มากมาย แต่ว่า อย่างนี้มันยิ่งอันตรายน่ะสิ

“แล้วเดี๋ยวเราจะไปไหนกันเหรอ?” ถังจื่อโม่แสร้งถามช้าๆอย่างไม่ใส่ใจ ท่าทางกินข้าวไม่หยุดชะงัก เหมือนเอ่ยปากถามไปเรื่อยอย่างสมบูรณ์แบบ

ชายหนุ่มแหงนหน้าขึ้นอย่างระมัดระวัง คนก่อนหน้านี้กำชับไว้ว่า เจ้าเด็กนี่ฉลาดมาก ทางที่ดีอย่าได้พูดอะไรทั้งนั้น เขาคิดว่าเป็นเพียงเด็กอายุสี่ห้าปีคนหนึ่งเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องเก็บมาใส่ใจ จึงบ่นพึมพำไปสองสามคำ คิดไม่ถึงว่าเขาจะได้ยิน ยังคิดถามบางสิ่งกลับด้วย