ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1723

ถังจื่อโม่มองยาที่หยิบออกมาฉีดอย่างคล่องแคล่วนั่น เขาเดินมาข้างกายถังจื่อโม่ด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ถังจื่อโม่หลบไปเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว “ไม่ฉีดยาได้ไหม?” ถังจื่อโม่ใช้น้ำเสียงปรึกษาหารือพูด

“ไม่ได้!” คนที่อยู่ตรงข้ามปฏิเสธอย่างเฉียบขาด ถังจื่อโม่ดื้อรั้นขึ้นมา ดูท่า จะถูกคนเตือนเอาไว้แล้ว แต่เขาก็ยังพยายามต่อไป “ฉันยังเด็ก การฉีดยาเป็นอันตรายมาก ถ้าพวกคุณไม่สบายใจ ก็ปิดตาฉันไว้ก็ได้ ถ้าไม่ได้อีก จะอุดหูฉันไว้ก็ได้”

คนที่ถือเข็มมองถังจื่อโม่แวบหนึ่ง ถ้าไม่ใช่ว่าคนผู้นั้นกำชับไว้แล้ว เขาอาจจะทำตามที่ถังจื่อโม่พูดก็ได้ น่าเสียดาย...สายไปแล้ว

วินาทีสุดท้ายที่ถังจื่อโม่สลบไป เขาคิดว่าครั้งต่อไปจะเป็นที่ไหน? ต้องอยู่คนเดียวหรือเปล่า พ่อแม่เมื่อไหร่จะหาพบ?

คนตระกูลถังตอนนี้กระสับกระส่ายกันเล็กน้อย ถังจื่อโม่ไม่มีสถานที่แน่ชัดมาโดยตลอด ตอนนี้กำลังรอข่าวคราว ถังจื่อซีเพิ่งตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับ รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย เธอเดินลงไป นอนคว่ำตัวข้างๆเวินลั่วฉิง “แม่คะ ฉันฝันถึงพี่ชาย ตอนนี้เขาไม่เป็นไร”

ประหลาดมาก หลังจากที่ถังจื่อซีตื่นขึ้นมา รู้สึกว่าจิตใจมั่นคงขึ้นไม่น้อย เหมือนพี่ชายกำลังบอกเธอว่าเขาไม่เป็นไร

เวินลั่วฉิงได้ยินคำพูดนี้ก็สบายใจขึ้นไม่น้อย ล้วนพูดกันว่าฝาแฝดมีความรู้สึกในจิตใจแปลกประหลาดอย่างหนึ่ง อายุยิ่งน้อยการตอบสนองยิ่งแกร่ง ดูท่า จื่อซีกับจื่อโม่ก็จะเป็นเช่นนี้

“วางใจเถอะ พี่ชายของลูกต้องกลับมาได้โดยเร็วแน่” เวินลั่วฉิงยิ้มอ่อนโยน ในเมืองนี้ทั้งในและนอกล้วนถูกคนล้อมไว้แล้ว ทุกหนทุกแห่งล้วนจัดวางคนไว้ เธอไม่เชื่อว่าจะไม่มีข่าวคราวแม้แต่น้อย

“อืม ฉันรู้แล้ว ฉันเชื่อพ่อกับแม่ค่ะ!” ถังจื่อซีพูดเสียงสดใส ความเชื่อใจที่หลั่งทะลักมาจากในหัวใจเช่นนี้ ทำให้เธอตั้งมั่น จะต้องพาถังจื่อโม่กลับมาให้ไวที่สุดให้ได้

คืนนี้ไร้จันทร์ ดวงดาวน้อยนิด ลมพัดหนาวเข้ากระดูก คล้ายกับจะหอบพาอะไรไป

ตอนที่ถังจื่อโม่ตื่นขึ้นมา ลืมตาขึ้นก็มองไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น มีเพียงความมืดมิด เป็นตอนกลางคืน หรือว่าอยู่ในห้องที่ปิดสนิท? ถังจื่อโม่สงสัยขึ้นมาเป็นลำดับแรก แต่ร่างกายรู้สึกไหวโคลงไปตามโลกภายนอก ปิดบังไม่ได้ ถังจื่อโม่คิด ตอนกลางวันตนอยู่ที่ชายทะเล เช่นนั้นความเป็นไปได้สูงสุด ตอนนี้ตนอยู่บนทะเล เขาถูกคนย้ายตัวแล้ว

ถังจื่อโม่กังวลใจเล็กน้อย เมื่อไปทางทะเล สถานที่ที่ไปได้ก็มากมาย ถ้าในทะเลมีเกาะอยู่ไม่น้อย เอาเขาไปทิ้งไว้ลวกๆสักแห่ง ก็ไม่ต่างอะไรกับงมเข็มในมหาสมุทร!

ถังจื่อโม่อยากลุกขึ้นดู แต่ยายังมีผลอยู่ เขารู้สึกมึนๆงงๆ ดังนั้นจึงตัดสินใจปิดตาพักเหนื่อยครู่หนึ่ง

ข้างนอกมีลมแล้ว ถังจื่อโม่ได้ยินเสียงลม ได้สติขึ้นเล็กน้อย ได้ยินเสียงของทะเล ถังจื่อโม่รู้ ตนกำลังอยู่บนเรือ เขาไม่กล้าหลับอีก คอยนับเวลาไป

ตอนกลางคืนหนาวอยู่บ้าง รอบด้านมืดสนิท ถังจื่อโม่ใช้มือคลำๆปีนขึ้นมา ครั้งนี้เขาอยู่บนที่นอน ดึงผ้าห่มที่คลุมไว้ออก

ถังจื่อโม่ไม่อยากแหวกหญ้งให้งูตื่น เขากอดผ้าห่มหลับไปหนึ่งคืน

ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง รอบด้านยังคงมืดมิด ถังจื่อโม่คาดเดา ที่นี่ น่าจะเป็นในห้องห้องหนึ่ง เพื่อป้องกันไม่ให้เขาออกไป พวกเขาจึงปิดกั้นแสงทั้งหมด

มีคนเดินมาแล้ว! ถังจื่อโม่ได้ยินเสียงฝีเท้าอย่างเฉียบไว เขานอนลงบนเตียงแสร้งทำเป็นหลับ ผู้มาเปิดไฟอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นก็ดึงม่านเปิดออก ลำแสงสาดส่องเข้ามาในพริบตา ถังจื่อโม่รู้สึกไม่สบายทันที ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า