ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1725

แต่เพียงไม่นาน เขาก็ไม่มีอารมณ์มากังวลแล้ว เพราะเขารู้สึกถึงความง่วงงุนแล้ว ในอาหารมียานอนหลับ

ถังจื่อโม่รู้สึกว่าตัวเองหมดอาลัยตายอยากไปเล็กน้อย คนที่นี่ กระทำสิ่งใดไม่ใช้เหตุผล อยู่ที่นี่ เขายังไม่ปลอดภัยพอหรือ? ทะเลกว้างใหญ่ เขาจะไปไหนได้? เพิ่งจะตื่นขึ้นมากินอะไรไปเล็กน้อย ยังถูกวางยาเสียแล้ว ต้องหลับไปตลอด จนถึงเกาะซื่อหลีเลยไหม? ถังจื่อโม่ไม่ยินยอมพร้อมใจ แต่ต้านฤทธิ์ยาไม่ไหว หลับลึกไป

ก่อนจะหมดสติไป ถึงจื่อโม่รู้สึกว่าตัวเองได้ยินรางๆว่ามีคนพูด “เขากินข้าวไปหรือยัง?”

ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง รอบด้านยังคงมืดสนิท ถังจื่อโม่อยากขยับเล็กน้อยตามจิตใต้สำนึก ได้ยินเสียงหนาวเหน็บของโซ่โลหะที่กระทบ บนข้อมือหนักอึ้ง ในใจถังจื่อโม่ตื่นตระหนก นี่ตน? ถูกขังคุกแล้วหรือ

แสงไฟสว่างขึ้นในพริบตานี้เอง ข้างหน้าคือกระจกใหญ่โตบานหนึ่ง ถังจื่อโม่สามารถมองเห็นสภาพตัวเองได้อย่างชัดเจน——เขาอยู่ในกรงที่ใหญ่มากกรงหนึ่ง บนมือเท้าล้วนถูกโซ่มัดเอาไว้ เขาถูกขังอยู่ภายในกรงขังนี้

ถังจื่อโม่รู้สึกได้ถึงความเกรี้ยวกราดที่ไม่อาจควบคุมในทันที เขาตะโกนเสียงดัง “พวกแกเป็นใคร ที่นี่คือที่ไหน?” ไม่ใช่บนเรือแล้วหรือ? ถังจื่อโม่สัมผัสไม่ได้ถึงความรู้สึกลอยตามคลื่นทะเล ความรู้สึกในตอนนี้ มั่นคงมาก ดูท่าคงจะถึงเกาะซื่อหลีแล้ว?

ไม่มีใครตอบเขา แต่แสงไฟส่องอยู่บนร่างเขาตลอดเวลา ราวกับกำลังให้ทุกผู้ทุกคนชื่นชม ความอัปยศใหญ่หลวงและความหยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างแรงกล้า ทำให้ถังจื่อโม่สั่นเทิ้มไปทั้งตัว

“ที่นี่ คือเกาะซื่อหลี” เสียงของอาลั่วดังขึ้นมา เขาเดินมาจากด้านหลัง หัวเราะเสียงชั่วร้าย “คิดไม่ถึงละสิ ว่าพวกเราจะมาถึงที่นี่ได้ไวขนาดนี้”

ถังจื่อโม่รู้สึกสะอิดสะเอียน บนเรือก่อนหน้านี้ อาลั่วยังนับว่าปกติ ตอนพูดจายังสามารถพูดคุยอย่างปกติ แต่ตอนนี้ดูเหมือนกับตัวเรือดที่อยู่ในท่อระบายน้ำ รอยยิ้มบนใบหน้าน่ารังเกียจเป็นอย่างยิ่ง ทั้งยังสายตาที่มองมายังร่างอย่างไม่ปิดบังยิ่งขึ้น ราวกับจะมองเขาให้ทะลุหมดสิ้น สายตาเหล่านี้ ภายใต้การพินิจพิเคราะห์ของถังจื่อโม่ ไม่ใช่การอยากจะได้มา แต่เป็นการอยากได้ไปทำลาย ถึงขั้นว่า บดให้แหลกละเอียด

ไม่ควรเป็นเช่นนี้สิ! ถังจื่อโม่รู้สึกได้อย่างแน่ชัด อาลั่วก่อนหน้านี้ ไม่ได้เป็นเช่นนี้ อาลั่วก่อนหน้านี้ มีความปรารถนาที่จะครอบครองเขา อยากให้เขาเป็นของตนคนเดียว ไม่อยากให้คนอื่นได้ไป อาลั่วก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่ายังสามารถหารือกันได้ เพียงคิดอยากให้เขาติดตามอีกฝ่ายเท่านั้น แล้วตอนนี้? เหมือนต้องการเอาเขามาเลี้ยงเป็นสัตว์เลี้ยงอย่างไรอย่างนั้น ไม่ใช่ เขาไม่มีความปรารถนาที่จะเลี้ยงตน แต่เห็นตนเป็นพวกพันธุ์ชั้นต่ำ ที่เขากดขี่ได้ตามอำเภอใจ

“คุณใช่อาลั่วหรือเปล่า?” ถังจื่อโม่ทนไม่ไหว ถามหยั่งเชิงไป เขาน่าจะไม่ได้หลับไปนานเท่าไร ก่อนหน้านี้พูดว่า ยังห่างจากเส้นทางเกาะซื่อหลีหนึ่งวัน แม้ว่าเขาจะหลับไปหนึ่งวันจริงๆ เรื่องราวก็ไม่ควรจะเปลี่ยนไปเป็นเช่นนี้

อีกอย่างอาลั่วเหมือนเสียสติไปหมดสิ้น มีเพียงความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่เหลืออยู่ ความปรารถนานี้ ไม่ได้มีความหมายไม่แน่ชัดอย่างก่อนหน้า แต่คือการทำลาย อีกฝ่ายอยากทำลายเขา ถึงขั้นว่าฆ่าเขาให้ตาย! นี่คือสิ่งที่ถังจื่อโม่ไม่มีทางยอมรับเป็นอันขาด นี่คือเกมที่ไร้ความหวังเกมหนึ่ง เขาไม่มีวิธีเปลี่ยนแปลงเลยสักนิด ทั้งยัง ไม่มีสิ่งของที่สามารถแลกเปลี่ยน ให้ตนสามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้

“อาลั่ว ฮ่าๆๆ อาลั่วตายไปแล้ว!” เสียงหัวเราะของคนข้างหน้าน่ากลัว เอ่ยพูดอาลั่วชื่อนี้ขึ้นมา ไม่เหมือนว่ากำลังพูดชื่อตัวเองอยู่เลย เกิดอะไรขึ้น! ถังจื่อโม่สงสัยแล้ว หรือว่าตนต้องตายอยู่ที่นี่ โดยไม่รู้อะไรเลย? ครอบครัวของเขายังรอเขาอยู่นะ!

บริเวณรอบๆไม่มีใครเหรอ? ตอนนี้เป็นเวลาเท่าไร ถังจื่อโม่รู้สึกถึงความหวาดหวั่นอันยิ่งใหญ่ เวลานี้ เขาเข้าใจอย่างลึกซึ้งแล้ว ความฉลาดอะไร ไหวพริบอะไร เมื่ออยู่ต่อหน้าพละกำลังที่เด็ดขาด ก็ไม่มีประโยชน์เลยสักนิด

แต่คนที่อยู่ข้างหน้า ถ้าไม่ใช่อาลั่ว เช่นนั้นการสนทนาทั้งหมดก่อนหน้านี้ ก็ไร้ความหมายทั้งสิ้น ตอนนี้ ตนควรจะทำอย่างไรดี? เขายังสามารถทำอะไรได้บ้าง?

“คุณจะทำอะไร!” ถังจื่อโม่มองตรงไปที่อาลั่ว คนคนนี้ต่างกับเมื่อตอนกลางวันเกินไปแล้ว เหมือนกับว่าไม่มีความรู้สึกแม้แต่น้อย! ทั้งยัง ไม่ใช่คนที่สามารถพูดคุยด้วยได้

“ทำอะไร! ย่อมต้องแล่เนื้อเลาะเอ็น ขัดกระดูกเผาร่างของแกหลอมเป็นยาไงละ! เหอะๆๆ...”ในมือของคนข้างหน้ามีมีดเพิ่มขึ้นมาเล่มหนึ่งในฉับพลัน บางราวกับปีกจักจั่น สะท้อนประกายหนาวเหน็บภายใต้แสงไฟ ถังจื่อโม่รู้สึกได้เพียงความหวาดกลัว ราวกับชั่วนาทีถัดไป ตนจะต้องตายอยู่ที่นี่แล้ว เขาเป็นมีดเขียง ฉันเป็นปลา พลิกร่างไม่ได้แม้แต่น้อย

“อาลั่ว คุณอย่าวู่วาม ตอนนี้พวกเราไม่ได้อยู่ที่เกาะซื่อหลีเหรอ?” ถังจื่อโม่คิดพลางพูด คนข้างหน้ากลับเหมือนไม่ได้ยินแม้แต่น้อย เดินตรงมาทางถังจื่อโม่ ถังจื่อโม่ถอยหลังไปตามจิตใต้สำนึก นำพาเสียงโซ่ลื่นไถล แกรกกรากแหวกทำลายความเงียบ ประตูเปิดออกในพริบตา!

ลมทะเลพัดโถมเข้ามา ลมเย็นเยียบโถมใส่มาบนร่างคน ควรจะเหมือนมีดกรีด แต่ถังจื่อโม่กลับสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น มีคนมาแล้ว!