ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1730

ถังจื่อโม่เข้าใจในชั่วเวลานี้เอง ที่เกาะซื่อหลี ต่อให้เป็นอะหลิง ต่อให้เธอจะเป็นหลานสาวที่เติบโตมาบนเกาะซื่อหลี ก็อันตรายเหมือนกัน ถึงขั้นว่าแม้แต่ปกป้องตัวเองก็ทำไม่ได้

ที่เรียกว่าพิธีบูชา ก็แค่การทำนาย ทำนายถึงคนที่มายังเกาะซื่อหลี เคราะห์ดีร้ายในภายหลัง รวมไปถึงว่านำพาภัยพิบัติมาสู่เกาะซื่อหลีหรือไม่

ถังจื่อโม่ยืนอยู่ตรงกลาง ผู้อาวุโสใหญ่ยืนขึ้น ทำการทำนายให้ถังจื่อโม่ แสงไฟวูบวาบเป็นพักๆ ถังจื่อโม่ไม่เข้าใจ เป็นเพราะลม หรือเป็นเพราะการเซ่นไหว้ของเกาะซื่อหลีจริงๆ

อะหลิงมองอยู่ด้านข้าง บนใบหน้าไร้ความรู้สึก ถ้าหากว่าถังจื่อโม่เป็นคนคนนั้น เช่นนั้นผลการทำนายของเขาจะต้องออกมาแย่มากๆ เขาคงต้องตาย ต้องทำอย่างไรเขาถึงจะมีชีวิตรอดต่อไปได้?

พิธีเซ่นไหว้ของเกาะซื่อหลี คือการให้คนคนหนึ่งยืนอยู่ตรงกลางวงอาคม วงอาคมจะวัดประเมินภัยคุกคามที่เขามีต่อเกาะซื่อหลี ถ้าหากเปลวไฟดับหมดก็หมายความว่าคนคนนี้นำพาภัยพิบัติมาสู่เกาะซื่อหลี เกาะซื่อหลีจะไม่ปล่อยเขาไป

เปลวไฟบนลานดับพรึ่บไปเจ็ดดวงทันที หัวใจของอะหลิงมั่นคงขึ้นในพริบตา ยังดี ไม่ได้ดับหมด มีทางรอดสายหนึ่ง

“ท่านยาย คนที่เกาะซื่อหลีช่วยเลือกให้เขาคืออะฉี” อะหลิงพูดอยู่ด้านข้าง

ผู้อาวุโสใหญ่พยักหน้าอย่างพอใจ อืม ไม่เลว อย่างน้อยก็เหลือเปลวไฟหนึ่งดวง ที่เกาะซื่อหลี ถ้าหากว่าไฟดับหมด จะต้องถูกฆ่าตายทันที เด็กชายคนนี้ มีภัยคุกคามต่อเกาะซื่อหลี แต่ยังดี ยังอยู่ในขอบเขตที่คุมได้ ปล่อยไว้ก็ปล่อยไว้แล้วกัน

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อะฉี คนผู้นี้ยกให้นายแล้ว” ผู้อาวุโสใหญ่กลับไปนั่ง สายตาเธอกวาดผ่านอะหลิง มองออกว่าเธอสนใจต่อเด็กชายที่อยู่ฝั่งตรงข้ามมาก ครั้งนี้กลับไม่ได้แย่งชิง น่าแปลกอยู่บ้าง

“อะหลิง เธอไม่ชอบเขาเหรอ?” ผู้อาวุโสใหญ่ถามขึ้นอย่างกะทันหัน อะหลิงเด็กหญิงคนนี้ ตอนนี้เรียนรู้ที่จะปกปิดตนเองแล้ว ยังมีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่ยอมรับการควบคุมเข้าไปทุกทีๆแล้ว

“ชอบค่ะ แต่ว่า เกาะซื่อหลีเลือกอะฉีแล้ว ฉันก็ไม่อาจโต้แย้ง ยิ่งไม่กล้าต่อต้านคำสั่งของเกาะซื่อหลี” อะหลิงพูดอย่างเชื่อฟัง เธอมองไปทางถังจื่อโม่แล้วพยักหน้าให้เขาเบาๆ

ถังจื่อโม่ค่อยๆวางใจลง ดูท่า อะฉีคนนี้ จะปลอดภัยเป็นเวลาชั่วคราว

“ไม่เลว เธอจำได้ก็ดี” ผู้อาวุโสใหญ่พอใจในคำตอบของอะหลิงมาก ยังดี ที่เธอไม่ได้คิดจะต่อต้านคำสั่งของเกาะซื่อหลี มิฉะนั้น เธอก็ปกป้องอีกฝ่ายไว้ไม่ได้เช่นกัน!

“เมื่อครู่ผู้อาวุโสอะฉีพูดว่า ถ้าเอาคนให้คุณแล้ว คุณจะปล่อยคนอื่นๆกลับมา ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังนับอยู่หรือไม่?” อะหลิงหันไปทางอะฉี บนหน้าประดับรอยยิ้มเย็น ไม่ได้ต่อต้านคัดค้าน เป็นเพียงการไต่ถามอย่างหนึ่ง

“นับสิ! คืนวันนี้ฉันจะไปปล่อยคนคนนั้นกลับไป!” เพราะถังจื่อโม่ได้ติดตามเขา อะฉีจึงพอใจมาก ดังนั้นเรื่องอื่นๆ จึงไม่อยากซักถามแม้เพียงครึ่งส่วน

“เช่นนั้นก็ลำบากผู้อาวุโสแล้ว” อะหลิงยิ้ม ถังจื่อโม่รู้สึกได้ถึงการคุกคามเล็กน้อยจากรอยยิ้มนี้ อะหลิง คิดจะใช้ประโยชน์จากเขากระทำสิ่งใด?

“ในเมื่อคนคนนี้เป็นของฉันแล้ว งั้นฉันพาเขาไปได้แล้วหรือยัง?” อะฉีมองถังจื่อโม่ที่อยู่บนลาน พูดอย่างรอไม่ไม่ไหว เด็กน้อยน่ารักของเขา นานมากแล้วที่ไม่ได้เห็นคนใหม่ คนที่พากลับไปครั้งนี้ น่ารักน่าเอ็นดู ฉลาดมาก จะต้องทำให้เขาพอใจได้แน่ๆ อะฉีกระตุกริมฝีปาก ยิ้มอย่างคลุมเครือ

อะหลิงไม่ได้พูดอะไร รู้สึกกังวลใจขึ้นหลายส่วน มองไปทางผู้อาวุโสใหญ่ ผู้อาวุโสใหญ่โบกมือ “พากลับไปเถอะ ดูแลดีๆ แล้วก็ อย่าทำให้คนเสียสติไปละ”

อะฉีหัวเราะดังฮ่าๆ เข้าไปคว้าคอเสื้อถังจื่อโม่ พาคนจากไปทันที