ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1732

“แล้วแต่เธอ” ผู้อาวุโสใหญ่มองเด็กหญิงที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้างหน้า หัวเราะเสียงเย็นเล็กน้อย ในใจไม่แยแสอะไร ต่อให้จะให้โอกาสเธอแล้วอย่างไร สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่รอดชีวิตอยู่ดี

อะหลิงไม่พูดอะไร เธอลุกขึ้นยืน อาศัยความเจ็บปวดค้ำยันไปจากที่นี่ แต่ว่าเพิ่งออกมานอกประตู ก็คว่ำลงบนพื้น ไม่ผิดจากที่คิด สำหรับเธอแล้ว ที่นี่ไม่มีสิ่งใดควรค่าแก่ความอาลัย ถ้าหากจะยืนหยัดต่อไปให้ได้ เช่นนั้น ก็มีเพียงต้องทำลายให้พินาศสิ้นไป

ถังจื่อโม่ตามอะฉีกลับไปที่พักของเขา เพิ่งจะเข้ามาในห้อง ก็ได้กลิ่นคาวเลือดระลอกหนึ่ง บริเวณรอบๆถูกกัดกร่อนผุพังนานเกินไป เพียงเข้าไปใกล้ๆก็ได้กลิ่นแล้ว

ข้างหน้าเป็นประตูบานหนึ่ง กลิ่นคาวเลือดด้านในเข้มข้นยิ่งกว่า ถึงจื่อโม่รู้สึกถึงอันตรายตามสัญชาตญาณ แต่ว่าไม่มีทางให้ถอย

“เจ้าเด็กผี หวังว่านายจะยืนหยัดได้นานสักหน่อย!” อะฉีหัวเราะเหอๆ ขณะที่ถังจื่อโม่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ผลักเขาเข้าไปข้างในแล้ว

สภาพแวดล้อมมืดสลัวทำให้ถังจื่อโม่รู้สึกไม่สบาย ร่างกายแข็งทื่ออยู่ที่เดิมตามสัญชาตญาณ ที่นี่ คือสถานที่อะไรกัน——ข้างหน้า เป็นสัตว์ไต่คลานอยู่ที่พื้นกลุ่มหนึ่ง ถังจื่อโม่มองไม่ออกว่าคืออะไร แต่ว่ากระดูกขาวที่อยู่ตรงกลาง ถึงจื่อโม่มองเห็นชัดเจน ดังนั้น เขาต้องอยู่ร่วมกับเจ้าสิ่งน่ารังเกียจเหล่านี้หรือ? ไม่ถูกต้อง มันคือเอาชีวิตรอดท่ามกลางสัตว์น่ารังเกียจเหล่านี้โดยสิ้นเชิง

ถังจื่อโม่ไม่กล้าเคลื่อนไหวมากนัก ระยะห่างระหว่างพวกเขายังอีกไกล ไม่รู้สาเหตุเพราะอะไร การมาของเขาไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการพักผ่อนของสัตว์เหล่านี้ ถังจื่อโม่มองดูรอบๆ นี่คือสถานที่ก่อสร้างปิดตายอย่างสมบูรณ์แห่งหนึ่ง ไม่มีสิ่งของเช่นหลอดไฟอะไรพวกนั้น ทั้งหมดที่เขาสามารถมองเห็นได้ในตอนนี้ ล้วนอาศัยแสงอาทิตย์ถึงจะมองเห็นได้ รั้วกำแพงสูง ขวางกั้นไม่ให้คนด้านนอกเข้ามา ขณะเดียวกันก็ตัดขาดโอกาสที่จะมีชีวิตข้างในจากโลกภายนอกเช่นกัน

ถังจื่อโม่รู้ ตนไม่อาจนั่งรอความตาย แม้อะหลิงบอกว่าจะปกป้องตน แต่ว่าตอนนี้ ตนอยู่ในมืออะฉี สัตว์ข้างหน้าเหล่านี้จ้องเขมือบกันตาเป็นมัน เขาไม่อาจผ่อนคลายแม้เพียงครึ่งส่วน!

ถังจื่อโม่สังเกตบริเวณรอบๆอย่างละเอียด สัตว์เหล่านี้แม้จะมีเยอะ อยู่เต็มไปหมด พริบตาที่เข้ามา ก็ทำเอาเขาตกอกตกใจ แต่พอสังเกตดูก็เห็นว่า สัตว์พวกนี้ล้วนอยู่ในที่มืดเย็น ต่อให้เป็นที่ที่ข้างในบรรจบกับแสงแดด ก็ไม่มีสัตว์อะไรอยู่ทั้งนั้น ดูเหมือนจะหวาดกลัวแสงแดดอย่างยิ่ง ขดตัวเองไว้สุดชีวิต

‘ช่างสอดคล้องกับอะฉีคนนี้จริงๆ’ ถังจื่อโม่ยิ้มเย็น สายตาของอะฉีโหดเหี้ยมและเย็นชาอยู่ตลอด การมองประเมินของเขาแฝงไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบายอย่างหนึ่ง ให้ความรู้สึกกับถึงจื่อโม่ เหมือนคนในที่มืดชื้น เหมือนกับสัตว์ที่อยู่ในซอกมุมในตอนนี้ มองดูแล้วไม่มีอะไรพิเศษ แต่ว่า ทำได้เพียงอยู่ในที่มืด ไม่อาจยืนอยู่ใต้แสงอาทิตย์

เช่นนั้น...สัตว์เหล่านี้ก็หวาดกลัวแสงด้วยใช่หรือไม่? ถังจื่อโม่คาดเดา ห่างจากเวลาพลบค่ำ จะว่าเร็วก็ไม่เร็ว จะว่าช้าก็ไม่ช้า เขาต้องเตรียมพร้อมไว้ก่อน

ที่พื้นมีกิ่งไม้กระจายอยู่จำนวนหนึ่ง แล้วก็มีวัชพืชส่วนหนึ่ง ถังจื่อโม่จิตใจพลุ่งพล่านขึ้นในฉับพลัน ถ้าตอนนี้เขาจุดหญ้าพวกนี้ แล้วโยนเข้าไป ตอนนี้เป็นฤดูร้อน มีลม อย่างนั้น...สัตว์พวกนี้ จะตายอยู่ที่นี่เลยไหม? แล้วถ้าถูกฆ่าตายหมดเลยล่ะ?

ถังจื่อโม่รู้สึกอกสั่นขวัญแขวน ถ้าคิดจะทำลายที่นี่ เพียงใช้วัชพืชเหล่านี้ไม่เพียงพอ แต่ว่า ยังมีอะไรที่ใช้ได้อีก? ถังจื่อโม่สังเกตรอบๆอย่างรวดเร็ว ถ้าอะฉีเข้ามา จะต้องทำการป้องกันเอาไว้บ้างแน่นอน เขาทิ้งสิ่งของอะไรเอาไว้ไหมนะ? ถังจื่อโม่ครุ่นคิด

ยังดี ตอนนี้ยังเป็นเวลาเช้า เขายังมีเวลามากพอให้เตรียมตัว

ถังจื่อโม่อาศัยแสงอาทิตย์เดินเลียบไปรอบๆสิ่งก่อสร้าง เดินไปทีละก้าวๆ คอยสังเกตดู มือของเขาวาดผ่านผนัง ดูคล้ายจะเป็นผนังหิน ก่อได้สมบูรณ์แบบเป็นอย่างยิ่ง