ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1745

ต่อมา เวินลั่วฉิงได้ถูกถังไป๋เชียนควบคุมตัวเอาไว้!

มือข้างหนึ่งของถังไป๋เชียนได้กุมข้อมือของเวินลั่วฉิงเอาไว้เลยทันที ใช้แรงบิดมัน เวินลั่วฉิงได้ร้องโอดโอยออกมา แล้วคุกเข่าลงไปกับพื้น

“ฉิงฉิง เธอลืมไปแล้วเหรอว่าฉันรู้จักเธอดีมากแค่ไหน?” ถังไป๋เชียนเข้ามาประชิดข้าง ๆ ใบหูของเวินลั่วฉิง แล้วพูดออกมาอย่างมีความหมายอื่นที่แฝงอยู่ด้วย

แต่น่าเสียดายที่เสียงของเขาเพียงไม่นานมันก็ถูกลมพัดหายไปเสียแล้ว! ไม่ได้ยินเสียงปีน ร่างของถังไป๋เชียนกลับเอนตัวล้มลงไปเสียแล้ว

เวินลั่วฉิงยืนขึ้นมา นวดแขนไปเบา ๆ ตอนที่พวกเขามาก็ได้คิดถึงสถานการณ์ทั้งหมดเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ในตอนที่คนที่อยู่โดยรอบยังไม่ทันได้ตอบสนองกันออกมา ก็ได้ถูกปากกระบอกสีดำสนิทจ่อเข้าไปเสียแล้ว คนที่ได้รับการฝึกมาอย่างดีเหล่านี้ได้เตรียมความพร้อมในนาทีที่เหตุไม่คาดฝันปรากฏขึ้นมาเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

“ดูเหมือนว่าจะมีคนประเมินนายต่ำไปมากเลยนะ” ฉิงถิงเลิกคิ้วออกมา เย่ซือเฉินไม่ได้จับปืนมานานแค่ไหนแล้ว ก็ยังสามารถปลิดชีวิตในนัดเดียวได้ ไม่เลวเลย

“คนที่ประเมินฉันต่ำไป ไม่ช้าก็เร็วก็จะต้องเป็นฝ่ายสูญเสีย” เย่ซือเฉินลดปืนพกลง ถังไป๋เชียนคนคนนี้เก็บเอาไว้ไม่ช้าก็เร็วก็จะเป็นตัวหายนะคนนึงเลย ถ้าที่ทางนั้นไม่อาจจะกำจัดเขาไปได้ ที่เกาะซื่อหลีแห่งนี้ ก็เป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเลย ยิ่งไปกว่านั้น ที่นี่ก็ยังเป็น “หลุมฝังศพ” ที่ถังไป๋เชียนเขาเลือกเองอีกด้วย

“ฉิงฉิง มา” เย่ซือเฉินเดินเข้าไป ตรวจสอบอาการบาดเจ็บต่าง ๆ ของเวินลั่วฉิงดูก่อน แล้วค่อยไปดูถังจื่อโม่ แล้วก็ได้เลิกคิ้วออกมา

ถังจื่อโม่ได้เม้มริมฝีปากออกมา เขาไม่เป็นไร แต่ความลำเอียงของเย่ซือเฉินช่วยอย่าได้แสดงออกมาชัดเจนขนาดนี้ได้หรือเปล่า

“พวกแก...” ลูกน้องของถังไป๋เชียน มีคนอยากจะพูดอะไรออกมา ก็ได้ถูกฉิงถิงตอกกลับไปทันที “ทำไม พวกนายมีความเห็น?”

คนคนนั้นข่มกลั้นความโกรธเอาไว้ พวกเขายังมีหลายอย่างที่ยังไม่ได้ทำนะ ลูกพี่ใหญ่ก็ตายไปอย่างนี้? น่าเสียดาย ยังมีพวกเขาอยู่อีกนะ พวกเขาจะไม่มีวันยอมแพ้ไปง่าย ๆ อย่างนี้หรอก!

“มีความเห็นเก็บเอาไว้ เก็บเอาไว้สามารถมีชีวิตอยู่ ไม่เก็บเอาไว้ก็ต้องปลิดชีวิตไปเสียที่นี่เลย ถึงยังไงที่นี่มันก็เป็นสถานที่ห่างไกล อำนาจจากศูนย์กลางเข้ามาไม่ถึงอยู่แล้ว ใครมันจะรู้กันล่ะ?” ฉิงถิงมองท้องฟ้า พระอาทิตย์ใหญ่ขนาดนี้ ร้อนจะตายอยู่แล้ว! ยังนึกอยู่เลยว่าเกาะแบบนี้มันจะเย็นสบายสักหน่อยน่ะ

“เก็บไว้ แต่ว่า พวกเราทุกคนจะไม่ยอมมอบตัวกันทั้งนั้น” มีคนหนึ่งตะโกนเสียงดังออกมา ยกมือขึ้นมาจุดสายตะกั่วนำไฟฟ้าที่อยู่ในมือ

เย่ซือเฉินตกใจกลัวจนใบหน้าถอดสี โอบเวินลั่วฉิงเอาไว้ แล้วดึงถังจื่อโม่วิ่งไปทางทะเล!

ที่ตรงนี้เป็นสถานที่ที่อยู่ใกล้ถังไป๋เชียนมากที่สุด ถ้าถังไป๋เชียนอยากให้พวกเขาพินาศไปทั้งหมด ที่ตรงนี้มันจะต้องเป็นจุดศูนย์กลางอย่างแน่นอน

เสียงระเบิดดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง ตอนที่เวินลั่วฉิงมีการตอบสนองออกมานั้น รู้สึกเพียงแค่ว่าบนร่างได้จมลงไป มีคนบล็อกอยู่ที่ด้านหลังเธอ

“พ่อ!” เสียงของถังจื่อโม่ได้ทำให้ใจของเวินลั่วฉิงเจ็บขึ้นมาในทันใด เธอใช้แรงผลักคนบนร่างออกไป เสียงตะโกนเรียกของคนที่อยู่โดยรอบก็ได้ดังขึ้นมาแล้ว

“ซือเฉิน!ซือเฉิน!” ฉิงถิงวิ่งเข้าไป ช่วยเวินลั่วฉิงผลักเย่ซือเฉินออกไป บนหลังของเย่ซือเฉินได้เต็มไปด้วยเลือด ในจังหวะเมื่อกี้นี้เขาได้ป้องเวินลั่วฉิงกับถังจื่อโม่อยู่ใต้ร่าง ระเบิดจึงได้ดังขึ้นมาที่ตรงด้านหลังของเขาเข้ามาโดยตรงเลย

“ซือเฉิน!เย่ซือเฉิน...” เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าเสียงของตัวเองมันสั่นออกมาเล็กน้อย แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยจะรู้สึกอย่างนี้มาก่อนเลย ความรู้สึกราวกับว่าจะสูญเสียเย่ซือเฉินไป!ในใจของเวินลั่วฉิง เย่ซือเฉินเป็นคนรักของเธอ เป็นคนที่เธอมีความสัมพันธ์ที่แนบแน่น เป็นคนที่ไม่มีวันจะเป็นคนเดินออกไปจากเธออย่างแน่นอน แต่ว่าตอนนี้ ตัวเขาอยู่ที่ข้างกายเธอ แต่กลับทำให้เธอรู้สึกว่าตนนั้นกำลังจะสูญเสียเขาไป...

“อย่าตื่นตระหนก!” ฉิงถิงพูด คนใกล้ชิดได้รับบาดเจ็บมันจะสูญเสียสติสัมปชัญญะไปได้ง่าย ๆ อยู่เสมอ ถึงแม้ว่าจะเป็นคนที่ฉลาดอย่างเวินลั่วฉิง ก็ยังเป็นอย่างนี้ด้วยเหมือนกัน

ฉิงถิงตรวจดูลมหายใจของเย่ซือเฉิน แล้วลองฟังที่บนหน้าอกของเขาดูแป๊บนึง “เขายังมีชีวิตอยู่ ได้รับบาดเจ็บหนัก ต้องการได้รับการรักษาโดยเร็วที่สุด!” ฉิงถิงพูดออกมาอย่างสงบนิ่ง

เวินลั่วฉิงเองก็ได้สติกลับมาทันที “แต่ที่นี่ไหนเลยมันจะไปมีคุณหมอ!”

“ไม่เป็นไร พวกเรานำแพทย์ทหารมา อยู่ที่บนเรือ” ฉิงถิงพูดแบบปลอบใจออกมา ตอนที่พวกเขามา ก็ได้ให้คนแอบตรวจสอบมาแล้ว ถังไป๋เชียนเป็นคนที่โหดเหี้ยมเลยคนนึง พื้นที่ส่วนใหญ่ที่บนเกาะล้วนแล้วแต่จะฝังระเบิดเอาไว้ทั้งนั้น ดีที่สถานที่อื่นนั้นได้เอาออกไปหมดแล้ว เหลือเพียงแค่บริเวณโดยรอบของตรงนี้เท่านั้น พวกเขาได้มีการป้องกันเอาไว้ก่อนแล้ว ก็เลยได้รับบาดเจ็บมาน้อยมาก

คนของถังไป๋เชียนกลับจับต้นชนปลายกันไม่ถูกขึ้นมา มีเพียงแค่ระเบิดดังไม่กี่นัดเท่านั้นเองเหรอ? สิ่งที่พวกเขาได้วางแผนกันเอาไว้? แต่ต่อมาก็ได้ถูกคนกดเอาไว้อยู่กับที่

“พูดด้วยดี ๆ ไม่ยอมทำตาม ต้องใช้กำลังบังคับ?” ฉิงถิงหันหน้าไป มองไปอย่างเย็นชา มีบางคนที่กำลังต่อสู้ดิ้นรนไปอย่างสิ้นหวัง บางคนก็ได้หลุบหัวลงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“แค่กแค่ก!”

“ยังมีคนอื่นอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?” ถังจื่อโม่ถามฉิงถิง ถ้ามีคนอื่น แล้วจะเป็นใครกัน

“มู่เฉิงกับหลินฉือ พวกเขาทั้งสองคนก็อยู่บนเกาะด้วย” ฉิงถิงพูด ดูเหมือนว่าที่นี่จะเกิดเรื่องขึ้นมาเหมือนกัน

ในใจของถังจื่อโม่ได้เกิดความคิดหนึ่งแวบเข้ามา หลินฉืออยู่ที่บนเกาะ หลินฉือ...โม่ฉือ ตระกูลโม่...หรือว่า...

ฉิงถิงรีบพาถังจื่อโม่ไล่ตามไปอย่างรวดเร็ว เป็นสถานที่ที่อะฉีเคยอยู่ เป็นสถานที่ที่ก่อนหน้านี้ถังจื่อโม่ได้ถูกกักขังเอาไว้ ตอนที่ไป เห็นเพียงมู่เฉิงกับหลินฉือแค่สองคน เผชิญกับคนที่อยู่รอบ ๆ ห้าหกคน ในมือของมู่เฉิงถือปืนอยู่แล้วได้ชี้ไปที่คนที่อยู่โดยรอบ

“พวกนาย คือไม่คิดจะปล่อยพวกเราไป?” มู่เฉิงมองพวกเขา แสดงใบหน้าดุร้ายออกมาเต็มใบหน้า มู่เฉิงที่เป็นอย่างนี้ ถังจื่อโม่ไม่เคยเจอมาก่อน เพียงแค่การคาดเดาเอาเท่านั้น ที่นี่จะต้องเกิดเรื่องที่มันร้ายแรงมากขึ้น

“ไป? ถ้าไม่ได้รับการอนุญาตจากซื่อหลี ไม่ว่าใครก็ไม่อาจจะไปจากเกาะซื่อหลีได้ทั้งนั้น” ผู้เฒ่าได้พูดออกมาแบบภานนอกดูแข็งกร้าว แต่ภายในนั้นขี้ขลาดตาขาวไปหมด ความกลัวเมื่อตอนกลางวันมันได้หายไปแล้ว ตอนนี้ เธอเพียงแค่อยากจะฆ่าคนคนนี้ไปให้สิ้นซากเท่านั้น

“พวกนายจะรั้งพวกเราอยู่งั้นเหรอ?” มู่เฉิงยิ้มเย็นออกมา ปืนในมือเขา มันจะไม่เห็นหัวใครทั้งนั้น คนเหล่านี้ จะขวางเอาไว้อยู่ได้ยังไง

“แน่นอนว่าต้องรั้งเอาไว้ได้อยู่แล้ว” เสียงของอะลี่มันสงบนิ่งมาก พร้อมทั้งยังประดับไปด้วยการยั่วเย้าออกมา ถังจื่อโม่จึงได้สังเกตเห็นขึ้นมา อะหลิงอยู่ด้านหลังอะลี่ ยังคงอยู่ในชุดสีดำ แต่ว่า เธอเงียบมาก เหมือนกับว่าจะปิดซ่อนตัวเองไปโดยสมบูรณ์

สายตาของถังจื่อโม่ได้ถูกลูกปัดบนข้อมือของอะหลิงดึงดูดไป ลูกปัดเส้นนั้นกำลังส่องแสงสีแดงออกมา

อะหลิงยืนอยู่ที่ตรงนั้น เธอแทบจะยืนไม่อยู่อยู่แล้ว บนข้อมือรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าว อีกทั้งเธอยังรู้สึกว่าสร้อยลูกปัดเส้นนี้มันเข้าประชิดผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าไปทีละนิด ๆ

อีกทั้งอะหลิงยังรู้สึกว่าผู้หญิงคนตรงหน้าให้ความรู้สึกที่คุ้นเคยบางอย่างให้กับเธออย่างบอกไม่ถูก ราวกับว่าเป็นคนที่รู้จักกันมานานมากแล้ว

หลินฉือยืนอยู่ตรงนั้น รู้สึกว่าคุ้นเคยมาก คุ้นมาก ของบางอย่างกำลังเข้ามาหาเธอ และก็ฉุดดึงให้เธอเข้าไปใกล้ด้วยเช่นกัน

“สีแดง? ฉันเห็นสีแดง” จู่ ๆ หลินฉือก็ได้พูดออกมา เธอกำลังมองหาไปทั่วทุกทิศทาง จากนั้นก็เห็นอะหลิงที่กำลังยืนอยู่ในจุดที่มืด ๆ ...