ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1764

หลิวหยิงก้มหน้าก้มตาปอกแอปเปิ้ล “สิ่งที่คุณพูดก่อนหน้านี้ ฉันจะถือเสียว่าไม่ได้ยินก็แล้วกัน ระหว่างเรา ต่างก็ให้โอกาสกันและกันสักครั้ง โอเคมั้ยคะ？”

หลิวหยิงรู้สึกว่านาทีนี้หัวใจของตัวเองไม่ได้เต้นแรงขึ้นเลยสักนิด เธอแค่มาแจ้งซือถูมู่หรงเฉยๆ ถ้าเขาไม่ชอบ งั้นก็จบกันแค่นี้ ถ้ายอม งั้นต่อจากนี้พวกเขาก็จะต้องคบกันดีๆแน่นอน

หลิวหยิงรู้สึกทั้งชีวิตนี้ของตัวเธอได้ใช้ชีวิตอย่างเหนื่อยมาก ความสวยงามของช่วงวัยเด็ก ล้วนถูกภายหลังทรมานจนบาดเจ็บไปทั้งตัว แต่เธอก็โชคดีมากๆ มีคนในครอบครัว มีเพื่อน ความเจ็บปวดเหล่านั้น ทำให้เธอรู้สึกว่ารับได้อยู่

แต่ความเจ็บปวดที่ได้รับจากซือถูมู่หรง ก็เหมือนใช้มีดกรีดแผลออกมาแผลนึง เลือดไหลซิบ ว่างเปล่า ต้องมีของเติมเต็มเข้าไปในนั้น

ดีที่ซือถูมู่หรงค่อยๆชดเชยให้ ค่อยๆเติมเต็มให้ ให้เธอไม่เหนื่อยขนาดนั้นอีก ไม่ว่างเปล่าขนาดนั้นอีก

ตอนที่หลิวหยิงรู้การตายของพ่อตัวเอง เธอเกลียดมาโดยตลอด เกลียดซือถูมู่หรง ไม่สามารถให้อภัยเขาได้ ถึงต่อมาเธอกับเขาจะอยู่ด้วยความสงบและไม่มีเหตุทะเลาะเบาะแว้งซึ่งกันและกันก็ตาม แต่หลิวหยิงก็ไม่สามารถปล่อยวางเรื่องนั้นได้ แค่ให้ตัวเองค่อยๆละเลยมันเฉยๆ

แต่ตอนนี้ หลังจากรู้การตายของพ่อตัวเองกับการตายของพ่อซือถูมู่หรงมีความเกี่ยวข้องกัน หลิวหยิงถึงค่อยๆพูดโน้มน้าวตัวเอง เรื่องมากมายมันผิดตั้งแต่แรก มันคือความยุ่งเหยิงก้อนนึง ทำให้หัวใจคนวุ่นวายสับสนไปหมด

ระหว่างเธอกับซือถูมู่หรง บางทีตั้งแต่แรกเธอก็ติดค้างซือถูมู่หรงแล้ว เพราะฉะนั้น ซือถูมู่หรงถึงได้แก้แค้นเธอ อยากให้เธอได้รับรู้ความรู้สึกแบบนั้นด้วย

แต่สุดท้ายซือถูมู่หรงก็ฝืนทนไม่ได้ ระหว่างพวกเขาราวีกันไม่เลิก

“คุณ……คุณว่าอะไรนะ？”ซือถูมู่หรงเปิดปากพูดอย่างเหลือเชื่อ เขารู้มาโดยตลอดว่าในใจลึกๆของหลิวหยิงถือสาเรื่องนั้นมาโดยตลอด แต่เพียงเพราะช่วงนี้ตัวเองอยู่เป็นเพื่อนเธอตลอด เพราะมีลูกด้วยกันถึงได้มีการผ่อนคลายลง แต่นาทีนี้……เหมือนหลิวหยิงคิดจะเริ่มต้นใหม่กับเขาจริงๆ ความรักความแค้นของก่อนหน้านี้ ล้วนเริ่มต้นใหม่หมด

ซือถูมู่หรงไม่อยากให้หลิวหยิงปฏิเสธทุกอย่างของพวกเขาสองคน แต่ถ้ามีโอกาส พวกเขาสามารถอยู่ด้วยกัน งั้นเริ่มต้นใหม่อีกครั้งก็ใช่ว่าจะไม่ได้

ความรู้สึกที่ซือถูมู่หรงมีต่อหลิวหยิง บางครั้งรู้สึกว่าพร่ามัว เขาอยากได้หลิวหยิง อยากได้ทุกอย่างของเธอ แต่เขาเหมือนได้สูญเสียสิทธิ์นี้ไป เพราะฉะนั้นได้แต่ยึดครองหลิวหยิงทีละนิดๆ

ซือถูมู่หรงรอให้หลิวหยิงพูด หลิวหยิงก็ไม่ได้ลังเล“ให้เวลาซึ่งกันและกันสองปี สองปีข้างหน้า เรามาทำความรู้จักกันใหม่ ดีมั้ยคะ？”หลิวหยิงวางมีดปอกผลไม้ลง แอปเปิ้ลลูกนี้ปอกได้ดีมาก เธอเอาเปลือกออกทีละนิดๆ เอาแอปเปิ้ลวางไว้ที่ข้างมือของซือถูมู่หรง และเพ่งมองสายตาของเขา

ซือถูมู่หรงมองแอปเปิ้ลที่อยู่ในมือ ตั้งแต่หลิวหยิงกลับมาไม่เคยรู้สึกสนใจพวกนี้เลย พูดอย่างแม่นยำกว่าคือ เธอไม่เคยคิดที่จะดีกับเขา อยู่ในสายตาของหลิวหยิง เขาก็คือคนที่บีบบังคับเธอในตอนนั้น หลายปีมานี้ ไม่เคยเปลี่ยนเลย แต่ตอนนี้ หลิวหยิงปอกแอปเปิ้ลให้เขา ยื่นให้เขา ในขณะเดียวกันก็ได้มอบการตัดสินใจอย่างอื่นให้กับเขาด้วย

หลิวหยิงกำลังบอกการตัดสินใจของเธอให้กับเขา ในขณะเดียวกัน หลิวหยิงก็กำลังบอกกับเขาว่า เขาสามารถเลือกที่จะยอมรับ และสามารถเลือกที่จะปฏิเสธ

หลิวหยิงเงียบกริบไม่พูดจา เธอแค่ขอคำตอบจากซือถูมู่หรง คำตอบจะยังไงก็ดี หลิวหยิงรู้สึกค่อนข้างเหนื่อย ชอบคนๆนึงเหนื่อย ไม่ชอบคนๆนึงก็เหนื่อย ระหว่างเธอกับซือถูมู่หรง แยกคำว่าติดค้างไม่ออกตั้งนานแล้ว และแยกซึ่งกันและกันไม่ออก ความรักที่ซือถูมู่หรงมีให้กับเธอ เธอไม่รู้ว่ามีมากเท่าไหร่ แต่ความรักที่เธอมีให้กับซือถูมู่หรง ทำให้เธออยากจะลืมอดีตที่ผ่านมา มีการเริ่มต้นที่สวยงามและมีการจบสิ้นที่สวยงามกับซือถูมู่หรง

“โอเคครับ”ซือถูมู่หรงพูด ที่จริงไม่ว่าหลิวหยิงจะพูดอะไรกับเขา เขาในตอนนี้ล้วนเห็นด้วยหมด ใช่ ช่วงบ่ายวันนี้เขายังคิดไม่ได้ ได้บอกเลิกกับหลิวหยิง ตอนนี้หลิวหยิงปรากฏตัวอยู่ที่ตรงหน้าเขา เขารู้สึกเสียใจภายหลังในทันที

เพราะอะไรล่ะ？

เพราะเขาไม่ต้องคิดเยอะแยะขนาดนั้น บอกว่าจะอยู่ข้างกายหลิวหยิงตลอด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

อุบัติเหตุครั้งนี้ เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส กลัวจะลากหลิวหยิงเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ถึงได้อยากไปจาก แต่ตอนนี้ ซือถูมู่หรงรู้สึกว่าตอนที่หลิวหยิงปรากฏตัว เขาอยากไปก็ไปไม่ได้อีกแล้ว ถึงแม้ต่อไปเขาจะพิการก็ตาม จะตายก็ตาม หลิวหยิงก็ล้วนไปจากเขาไม่ได้ทั้งนั้น พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกัน พวกเขาจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

เย่ซือเฉินดีใจกับข่าวดีที่คาดไม่ถึง ก่อนหน้านี้ ฉิงฉิงอยากรออีกหน่อยตลอด พอวันนี้กลับมาได้ตอบตกลงกะทันหัน ความรู้สึกแบบนี้ ทำให้เย่ซือเฉินมีความรู้สึกว่าถูกโชคหล่นทับเลย

“ฉิงฉิง คุณพูดจริงเหรอ？”เย่ซือเฉินประคองเวินลั่วฉิงเอาไว้โดยตรง ให้เธอมองหน้าตัวเอง สายตาจ้องมองเวินลั่วฉิงเอาไว้ กลัวว่าเธอจะกลับคำพูด

“เด็กโง่ ก็ต้องพูดจริงสิคะ”เวินลั่วฉิงเอามือสองข้างจับใบหน้าของเย่ซือเฉินไว้ พวกเขาคาดหวังที่จะแต่งงานมานานมากแล้ว แต่มักจะเลื่อนเพราะสาเหตุต่างๆนาๆ ในที่สุด ตอนนี้เธอก็ตัดสินใจได้อย่างแน่วแน่แล้วว่าจะแต่งงานกับเย่ซือเฉิน ก็ต้องจริงจังสิ

อีกอย่าง เธอรู้สึกจริงๆว่าความรักที่เธอมีให้กับเย่ซือเฉิน เป็นความรักที่ไม่สามารถปล่อยวางได้เด็ดขาด เธอรักเย่ซือเฉิน อยากอยู่ข้างกายเขาตลอดเวลา

“โอเค งั้นเราไปจดทะเบียนกันพรุ่งนี้เลย！”เย่ซือเฉินพูดด้วยความตื่นเต้น เวินลั่วฉิงเป็นคนที่เขาเลือกทั้งชีวิตตั้งนานแล้ว แต่ระหว่างพวกเขา รู้สึกเหมือนมีเรื่องมากมายจริงๆ ความรู้สึกแบบนี้มันไม่ดีเลย ทำให้เขากลัวอยู่ตลอดเวลาว่าเวินลั่วฉิงจะกลับคำพูด

แต่หัวใจของเขาไม่เคยเปลี่ยนเลย ถึงเวินลั่วฉิงไม่อยากอยู่ข้างกายเขาก็ตาม เขาก็ไม่อยากปล่อยเวินลั่วฉิงไปอยู่ดี จะไม่ปล่อยมือเด็ดขาด

ต่อมา เขาค่อยๆลองเชื่อเวินลั่วฉิง เชื่อว่าเธอจะไม่ไปจากตัวเองเด็ดขาด ในที่สุด ตอนนี้พวกเขาสองก็สามารถอยู่ด้วยกันอย่างสมเหตุสมผลแล้ว

“ไม่รีบค่ะ พรุ่งนี้เราไปหาหัวหน้าก่อน”เวินลั่วฉิงพูดด้วยรอยยิ้ม เย่ซือเฉินอึ้งไปครู่นึงแล้วตามด้วยพยักหน้า เขาดีใจเกินไป ตอนนี้ฉิงฉิงมีครอบครัวของตนเองแล้ว จะต้องให้พวกเขารู้อยู่ อีกอย่าง คำอวยพรจากคนในครอบครัวถึงจะสำคัญที่สุด

“พรุ่งนี้เราไปแต่เช้าเลย”เย่ซือเฉินพูดด้วยความดีอกดีใจ เวินลั่วฉิงพยักหน้า คนๆนี้ อยู่ตรงหน้าเธอ บางครั้งก็เหมือนเด็กคนนึงเลย ทำให้เธอไม่อยากทำร้ายเลยสักนิด แถมยังอยากสปอยอยู่อย่างเดียว

คืนนี้ เย่ซือเฉินไม่อยาก“ทรมาน”เวินลั่วฉิง เขาหวังว่าพรุ่งนี้จะได้ไปเจอหัวหน้าขององค์กรโกสต์ซิตี้แต่เช้าเลย ให้เขาตอบตกลงให้เวินลั่วฉิงแต่งงานกับเขา พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป