ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1766

วันที่หลิวหยิงไป ไม่ได้บอกใครเลย เธอซื้อตั๋วเครื่องบินเสร็จ ใช้เวลาหนึ่งวันในการจัดเก็บกระเป๋าเดินทาง และไปจากที่นี่พร้อมกับแม่

พอถึงสนามบิน หลิวหยิงได้โทรหาเวินลั่วฉิง ในเวลานั้นเวินลั่วฉิงกำลังถูกเย่ซือเฉินดึงตัวเลือกฤกษ์แต่งงานอยู่ ถึงแม้จนปัญญา แต่ในเสียงแฝงด้วยความสุขที่มากล้น“หยิงเอ๋อร์？มีอะไรหรือเปล่า？”

“ฉิงฉิง ฉันจะไปแล้วนะ”เสียงของหลิวหยิงอ่อนโยน สบายใจและแน่วแน่ เธอในตอนนี้ ทุกอย่างล้วนเป็นคนตัดสินใจเองหมด สิ่งที่เธออยากได้ก็จะค่อยๆได้

เวินลั่วฉิงอึ้งไปครู่นึง เธอพอจะเดาได้แล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอแค่ถามเบาๆคำนึงว่า “แล้วเธอจะกลับมาเมื่อไหร่？”

หลิวหยิงหัวเราะเบาๆ สมกับเป็นฉิงฉิงจริงๆที่รู้จักเธอดีขนาดนี้ หลิวหยิงก็เลยไม่ได้อธิบายอะไรมาก แค่พูดอย่างตรงไปตรงมา “อีกสองปี สองปีข้างหน้าฉันจะกลับมา”

เวินลั่วฉิงพยักหน้า เธออยากให้หลิวหยิงอยู่ร่วมงานแต่งของเธอกับเย่ซือเฉิน แต่ในที่สุดตอนนี้หลิวหยิงก็สามารถตัดสินใจเองได้แล้ว ดังนั้นเวินลั่วฉิงแค่พูดคำเดียวว่าโอเค

“ฉิงฉิง ขอโทษด้วยนะ ฉันคงร่วมงานแต่งของเธอกับคุณชายสามเย่ไม่ได้แล้ว แต่เธอกับคุณชายสามเย่จะต้องมีความสุขนะ”หลิวหยิงคิดได้แล้ว ตอนนี้ไม่มีอะไรสามารถขัดขวางเวินลั่วฉิงกับคุณชายสามเย่อยู่ด้วยกันแล้ว ถ้าไม่เกิดเรื่องเหนือความคาดหมายอะไร พวกเขาก็จะแต่งงานกันแล้ว เสียดาย ตัวเองคงจะมาร่วมงานแต่งไม่ได้แล้ว

“ไม่เป็นไร ฉันสามารถได้รับคำอวยพรของเธอตลอด”เวินลั่วฉิงพูด

เสียงของเธอแฝงด้วยความอบอุ่น ความรู้สึกบางอย่าง ไม่จำเป็นต้องพูดเยอะเลยด้วยซ้ำ เธอรับรู้ได้ตลอด ก็เหมือนความรู้สึกที่หลิวหยิงมีต่อเธอ ถึงไม่เจอหน้ากันหลายปีก็ตาม เธอก็รู้สึกว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลง

“อืม ฉิงฉิง เธอต้องอวยพรฉันนะ ในที่สุดฉันก็สามารถเผชิญหน้าเรื่องทั้งหมดแล้ว อดีตที่ผ่านมาเหล่านั้น ฉันเรียนรู้ที่จะยอมรับด้วยจิตใจที่เยือกเย็นไม่สะทกสะท้านแล้ว เวลาสองปีนี้ ฉันอยากจะพักผ่อนดีๆ จากนั้นค่อยๆปรับสภาพจิตใจของตัวเอง ให้ทุกอย่างสามารถเริ่มต้นใหม่ทั้งหมด”หลิวหยิงพูด เสียงดังจากโทรศัพท์ส่งผ่านมาให้เวินลั่วฉิง ทำให้เวินลั่วฉิงอดขำไม่ได้ ในใจเธอกังวลหลิวหยิงมาโดยตลอด ภายนอกเธอดูเข้มแข็งมาก แต่กลับใจอ่อนมาก บางครั้งจะดูแลตัวเองได้ไม่ดี แต่ตอนนี้ รู้สึกเหมือนหลิวหยิงได้หาจุดสมดุลเจอแล้ว ความเข้มแข็งของเธอ คือจากภายในสู่ภายนอก จะได้ในสิ่งที่ตนเองปรารถนาแน่นอน

“ฉันรู้ สิ่งที่ฉันคาดหวังก็คือเธอจะได้รับความสุขของตนเอง และเดินไปอย่างแน่วแน่ ขอแค่เธอกลับมา ฉันยังอยู่เสมอนะ”เวินลั่วฉิงพูดปลอบใจ ความสัมพันธ์ของเธอกับหลิวหยิงลึกซึ้งเกินไป เรื่องมากมายไม่จำเป็นต้องพูดเยอะ ก็สามารถรับรู้ได้ เพราะฉะนั้น เธอแค่บอกกับหลิวหยิงว่าเธออยู่ตลอด รอเธอตลอดก็เพียงพอแล้ว

“โอเค”หลิวหยิงก็ไม่ดัดจริต เธอรู้ว่าเวินลั่วฉิงไม่ไปจากเธอง่ายๆหรอก ขอแค่ไม่ใช่ปัญหาของหลักการ เธอสองคนก็จะเป็นเพื่อนกันไปตลอด และเส้นพื้นฐานกับหลักการเหล่านั้น ต่างฝ่ายต่างก็จะไม่ไปแตะต้องมัน เพราะฉะนั้น พวกเธอจะเป็นเพื่อนกันตลอด

“งั้นฉันไปแล้วนะ ตอนที่เธอกับคุณชายสามเย่แต่งงานจะต้องบอกฉันนะ ถ้าเป็นไปได้ ฉันจะมาร่วมงานแต่งด้วย”หลิวหยิงกำชับ เธอไม่อยากพลาดงานแต่งของเวินลั่วฉิงกับเย่ซือเฉินเลย แต่เพราะตนเองจากไป อีกทั้งอาจจะไม่ได้อยู่เสมอไป เพราะฉะนั้น เธอจึงให้คำมั่นสัญญาไปมั่วไม่ได้

“โอเค！”เวินลั่วฉิงรับปากอย่างไว ถ้ามาร่วมงานได้ ใครจะไม่อยากให้มาล่ะ？หนึ่งในเรื่องที่มีความสุขที่สุดในชีวิตก็คือ นาทีที่สำคัญที่สุดของชีวิตคุณ ล้วนสามารถมีเพื่อนอยู่ด้วย

หลังจากวางสาย เวินลั่วฉิงได้ถอนหายใจยาวๆทีนึง การราวีในห้าปีนี้ของหลิวหยิงกับซือถูมู่หรง ในที่สุดก็มีตอนจบแล้ว ถึงแม้ตอนนี้พวกเขาจากกันชั่วคราว แต่ความหมายของหลิวหยิงคือเธอจะกลับมาอยู่ เธอจะอยู่กับซือถูมู่หรง อยู่ด้วยกันตลอด

“เอาล่ะ คุณไม่ควรคิดเรื่องของคนอื่นมากเกินไป สิ่งที่ควรคิดมากที่สุดในตอนนี้ ควรจะเป็นเรื่องของเราสองคนไม่ใช่เหรอ？”เย่ซือเฉินแกล้งทำเป็นหึง มองหน้าเวินลั่วฉิง รักเวินลั่วฉิงก็ต้องรักทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเธอ สิ่งที่เวินลั่วฉิงชอบ เขาก็จะชอบด้วย คนที่เวินลั่วฉิงแคร์ เขาทำไม่ได้ที่จะแคร์ขนาดนั้น แต่ถ้าสามารถดูแลอย่างทั่วถึง เขาก็จะดูแลอยู่ หลิวหยิงถือเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเวินลั่วฉิง ถ้าสามารถได้รับความสุข เรื่องที่ฉิงฉิงแคร์ก็จะน้อยลงมาก แบบนี้ก็จะมีความสุขมากเลยไม่ใช่เหรอ？

เย่ซือเฉินไม่ชอบที่เวินลั่วฉิงเอาความคิดของตนเองไปไว้ที่บนตัวคนอื่นเลย แต่เขาก็รู้ดีว่าคนๆนึงไม่มีทางไม่แคร์เรื่องภายนอกเลยสักนิด อีกอย่างเป็นไปไม่ได้ว่าโลกของเธอจะมีแค่เขาคนเดียว เพราะฉะนั้นหลังจากเย่ซือเฉินแน่ใจว่าเวินลั่วฉิงรักเขาคนเดียวเท่านั้น จึงมีความอดทนกับคนอื่นขึ้นเยอะเลย

“เราก็กำลังหารือเรื่องของตนเองอยู่ไม่ใช่เหรอคะ？”เวินลั่วฉิงเขยิบเข้าไปจูบมุมปากของเย่ซือเฉินทีนึง ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เย่ซือเฉินเหมือนยิ่งอยู่ยิ่งอ่อนโยนกับเธอแล้ว แถมไว้ใจเธอมากขึ้นไม่น้อยเลย ความรู้สึกแบบนี้ ไม่ได้ทำให้เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าไม่ได้รับความสำคัญเลย กลับกันยิ่งชอบมากกว่าด้วย

นาทีนี้ อะหลิงมองคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างเย็นชา แสดงความหงุดหงิดและไม่พอใจของเธอออกมาอย่างตรงไปตรงมา

“ทำไม มาถึงที่นี่ กลายเป็นคุณหนูของตระกูลโม่ ก็ดูถูกคนของเกาะซื่อหลีแล้วเหรอ？”มีคนๆนึงพูดจาเหน็บแนม อะฉิ้น หนึ่งในผู้อาวุโสของเกาะซื่อหลีไม่พอใจคนของตระกูลโม่อย่างมาก อยู่เกาะซื่อหลีทำตัวสูงส่งจนชินแล้ว อยู่ที่นี่รู้สึกกล้ำกลืนฝืนทนอย่างไร้สาเหตุ

อะหลิงยิ้มหยัน อยู่ที่นี่ เธอคือโม่หลิงแล้วก็คือหลินหลิงด้วยเช่นกัน

ก่อนหน้านี้อะหลิงไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีสองชื่อ ต่อมาถึงรู้ว่ามีแค่ได้รับการยอมรับจากตระกูลโม่แท้จริง ออกไปถึงสามารถบอกว่าแซ่หลิน ไม่งั้นก็จะไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกับตระกูลโม่

ก่อนหน้านี้อะหลิงไม่เห็นคนพวกนี้อยู่ในสายตา ตอนที่อยู่เกาะซื่อหลีได้พูดชัดเจนแล้ว ตระกูลโม่แค่รับผิดชอบเลี้ยงดูพวกเขาเฉยๆ แต่เสียดายที่พวกเขาโลภมากลาภหาย ที่นี่คือ ไม่ใช่เกาะซื่อหลี พวกเขายังอยากจะเหมือนเมื่อก่อน จะเป็นไปได้ยังไง？

“ตอนอยู่ที่เกาะซื่อหลี ฉันก็ยังไม่ค่อยสนใจพวกคุณเลย อยู่ตระกูลโม่พวกคุณยังหวังให้ฉันเคารพพวกคุณมากแค่ไหนกัน？”อะหลิงยิ้มหยัน คนพวกนี้ไม่เข้าใจสถานการณ์เลย ตอนนี้พวกเขาเป็นคนที่พึ่งพาอาศัยคนอื่นในการดำรงชีวิต ยังอยากพลิกจากแขกเป็นเจ้าของบ้านอีก？

อย่าฝันเฟื่องไปหน่อยเลย

“นี่แก！”อะฉิ้นกระหืดกระหอบ ยัยอะหลิงคนนี้ ก่อนหน้านี้ถูกผู้อาวุโสปกป้อง ตอนนี้อุตส่าห์เลิกปกป้องแล้ว มาที่ตระกูลโม่ ก็ถูกคนของตระกูลโม่ปกป้องอีก พวกเขาไม่กล้าแตะต้องเธอจริงๆ

“ฉันบอกว่า ดีที่สุดพวกคุณเข้าใจสถานการณ์หน่อยดีกว่า ถ้าไม่ใช่ว่ามาที่ตระกูลโม่ พวกคุณได้หายสาบสูญไปพร้อมกับเกาะซื่อหลีตั้งนานแล้ว ยังจะมีชีวิตมายืนพูดจาอยู่ตรงนี้เหรอ？”อะหลิงหัวเราะเยาะ มาที่นี่ เธอถึงพบว่าโลกภายนอกมันกว้างแค่ไหน ที่ผ่านมาเธอรู้สึกตนเองค่อนข้างด้อยค่ามาโดยตลอด แต่คนของตระกูลโม่ไม่เคยทำให้เธอรู้สึกไม่สบายเลย อีกอย่างถังจื่อโม่อยู่เคียงข้างเธอตลอด ทำให้เธอรู้สึกมีความหวังกับอนาคต