ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 181

บทที่ 181 คุณชายสามเย่หึงแล้ว คนบางคนต้องแย่แน่ (2)

เวินลั่วฉิงค่อย ๆ ยิ้มออกมาอย่างสดใสและไร้เดียงสา : “อ๋อ เมื่อกี้ฉันลืมเตือนคุณชายเย่ ก่อนหน้านี้ฉันไม่ทันระวังเลยทำกาวอเนกประสงค์เลอะบนเก้าอี้ แถมยังทำหกเยอะอีกต่างหาก ตั้งสองกระปุกแหนะ โชคร้ายที่คุณชายเย่มานั่งที่เก้าอี้ตัวนี้พอดี ก็เลยเป็นอย่างที่คุณชายเย่เห็น...”

ไม่ระวัง แต่ทำหกเลอะเทอะตั้งสองกระปุกเนี่ยนะ? ไปพูดให้ใครฟังก็ไม่มีใครเชื่อหรอก

เย่อหยู่นานหน้าถอดสี แล้วเริ่มขยับตัว ปรากฏว่าขยับไม่ได้

กางเกงติดแนบแน่นอยู่กับเก้าอี้ แม้แต่ผิวหนังก็เหมือนจะติดแน่นไปด้วย เขาไม่สามารถขยับตัวได้เลย นอกเสียจากจะถอดกางเกงออกซะ

แต่ว่า เขาไม่สามารถถอดกางเกงออกในที่สาธารณะแบบนี้ได้แน่นอน

“เวิน ลั่ว ฉิง...” เย่อหยู่นานโกรธจนหน้าเขียวปี๊ด จ้องไปที่เวินลั่วฉิงด้วยสายตาอาฆาต

“ชู่...” เวินลั่วฉิงทำมือปิดปากบอกเขาให้เบาเสียงหน่อย : “ฉันแนะนำว่าคุณชายเย่พูดเบาหน่อยจะดีกว่า ไม่เช่นนั้นจะกลายเป็นที่สนใจของคนอื่น เกรงว่าจะ...”

เวินลั่วฉิงแกล้งพูดเตือนแล้วหยุดพูดไป แต่สื่อความหมายได้อย่างชัดเจน

สภาพของเย่อหยู่นานในตอนนี้ ถ้าหากมีคนมาเห็นเข้า คงอายน่าดู ดังนั้นเย่อหยู่นานจึงจำใจอดกลั้นเอาไว้

“พี่สาม เกิดอะไรขึ้นเหรอ หรือว่าเวินลั่วฉิงยังชอบเย่อหยู่นานอยู่ สองคนนั้นดูพูดคุยกันสนุกเชียว” บนตึกนั้น คุณชายห้าฉิงค่อนข้างสับสน เพราะภาพที่เขาเห็นนั้นค่อนข้างเหนือความคาดหมาย

ถ้ามองจากมุมของเขาและเย่ซือเฉินลงมานั้น จะมองไม่เห็นสีหน้าของเย่อหยู่นาน อีกทั้งยังไม่ได้ยินที่พวกเขาทั้งสองคุยกัน แต่ที่พวกเขาเห็นได้ชัดเจนคือใบหน้าด้านข้างของเวินลั่วฉิงที่ดูยังไงก็มองออกว่าเธอกำลังยิ้มอยู่ รอยยิ้มสดใสนั้นชัดเจนมาก แกล้งทำเป็นไม่เห็นยังยากที่จะละสายตาเลย

สีหน้าของเย่ซือเฉินในขณะนี้ดูเย็นชามาก ถ้าหากจ้องมองอย่างละเอียด ก็ดูออกว่าภายใต้ใบหน้าที่ดูเย็นชานั้นแฝงไปด้วยอารมณ์โกรธที่อันตราย

คุณชายห้าฉิงถอนหายใจอยู่เงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก

สถานการณ์ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยดีนัก

ด้านล่างตึก เย่อหยู่นานทั้งโมโหทั้งร้อนใจ แต่เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของเวินลั่วฉิง เขาก็นิ่งอึ้งไป : “เวินลั่วฉิง เธอตั้งใจทำมัน”

ตอนแรกเย่อหยู่นานก็คิดว่าเวินลั่วฉิงคงไม่ได้ระวังจริง ๆ เพราะเขาไม่คิดว่าเวินลั่วฉิงจะเป็นคนที่มีแผนร้ายแบบนั้น

แต่ตอนนี้ เมื่อพิจารณาดูแล้ว เธอดูไม่เหมือนว่าไม่ระมัดระวัง แต่ดูเหมือนจะตั้งใจทำมากกว่า

“ใช่ ฉันตั้งใจทำ” เวินลั่วฉิงตอบอย่างเปิดเผย เรื่องที่เธอทำ เธอต้องยอมรับแน่นอน อีกทั้งยังกล้ายอมรับอย่างตรงไปตรงมาด้วย

“เธอ?” เย่อหยู่นานคิดไม่ถึงว่าเวินลั่วฉิงจะยอมรับดื้อ ๆ แบบนี้ สีหน้าเธอไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย เย่อหยู่นานรู้สึกเหมือนตัวเองใกล้จะกระอักเลือดออกมา ทันใดนั้นเขาก็คิดขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง : “เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันจะมาที่นี่ แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันจะนั่งที่เก้าอี้ตัวนี้”

เวินลั่วฉิงกรอกตา มองไปที่เขาอย่างนิ่งเฉย : “นายไม่ใช่กำลังนั่งอยู่เหรอ?”

เย่อหยู่นานหมดคำที่จะพูด ได้แต่มองไปยังแววตาเธอที่เต็มไปด้วยความซับซ้อน ดูเหมือนว่าเธอจะตั้งใจทำแบบนี้ เพื่อเรียกเขาเข้ามา...

ไม่ ไม่ใช่สิ ที่จริงแล้วเธอตั้งใจจะเรียกเวินหรวนหรวนมาต่างหาก แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะมาแทนเวินหรวนหรวน

เขานึกขึ้นได้ทันที ก่อนหน้านั้นเวินลั่วฉิงเอาโค้กแก้วนั้นให้เขาดื่ม ตอนนั้นเธอน่าจะทดสอบว่าเขารู้เรื่องหรือเปล่า

เขาคิดว่าถ้าหากเขาไม่รู้เรื่องอะไร เธอน่าจะเตือนเขา ไม่ปล่อยให้เขานั่งลงไปแบบนั้น แต่ที่จริงเขารู้ดีอยู่แล้วต่างหาก

ฉะนั้น เขาหาเรื่องใส่ตัวเอง สมควรแล้วล่ะ เขารู้อยู่แก่ใจว่าเวินหรวนหรวนวางยาเธอ ถึงขนาดรู้ว่าเวินหรวนหรวนวางยาอะไร แต่เขากลับเลือกที่จะเข้าข้างเวินหรวนหรวน

เขารู้ว่าเวินลั่วฉิงป่วยหายดีแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเธอจะกลายเป็นคนฉลาดขนาดนี้ เธอรู้ทันแผนการทั้งหมดของเวินหรวนหรวนนานแล้ว และตั้งใจวางแผนเรื่องนี้อย่างรอบคอบ