ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 193

บทที่ 193 คุณชายเย่สามพบเข้าแล้ว(3)

ไม่ว่ายังไง ไม่ควรให้เด็กอั้นฉี่ อีกอย่างเห่อถงถงกลัวว่าเด็กตัวแค่นี้หากอั้นไม่ไหวก็จะฉี่ราดกางเกง

ถังจื่อซีอายุเพียงแค่สี่ขวบเท่านั้น เห่อถงถงไม่ไว้ใจจะให้เธอไปคนเดียว แต่ก็ไม่ไว้ใจให้ถังจื่อโม่อยู่ข้างนอกคนเดียว

ถังจื่อโม่เป็นเด็กผู้ชาย รู้ความแต่เด็ก คงไม่ยอมเข้าห้องน้ำผู้หญิงอย่างแน่นอน

ผมก็จะไปฉี่ ถังจื่อโม่คงดูออกว่าเห่อถงถงคงลำบากใจ ไม่รอให้เห่อถงถงเอ่ยปากก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำชาย

เห่อถงถงคิดจะขวางก็ขวางไม่ทัน

เห่อถงถงจึงได้พาถังจื่อซีเข้าไปในห้องน้ำหญิง เห่อถงถงจัดการถังจื่อซีเรียบร้อยแล้วออกมา แต่กลับไม่เห็นถังจื่อโม่ เห่อถงถงรู้ว่าถังจื่อโม่เป็นเด็กดีมาแต่เด็ก หากออกมาแล้ว ต้องรอเธออยู่ตรงนี้แน่นอน ไม่วิ่งมั่วไปไหน

ดังนั้น จื่อโม่น่าจะยังไม่เสร็จธุระ จึงยังไม่ได้ออกมา

แต่แล้วห้านาทีผ่านไป ก็ยังคงไม่เห็นถังจื่อโม่ออกมา

“คุณผู้ชายท่านนี้ คุณสามารถช่วยดูหน่อยได้ไหมว่าข้างในมีเด็กอายุสี่ขวบกว่าหรือเปล่า?” เห่อถงถงร้อนใจ เห็นผู้ชายคนหนึ่งออกมาจากห้องน้ำ ก็เลยไปขวางไว้ เพื่อขอความช่วยเหลือจากเขา

เริ่มแรกเห่อถงถงไม่ได้มองหน้าชายคนนั้น พูดจบจึงเงยหน้าขึ้น ถึงได้เห็นหน้าของชายคนนั้น เธอตกตะลึงไปชั่วขณะ

ทำไมถึงเป็นเขา? ทำไมจึงบังเอิญเพียงนี้?

ปฏิกิริยาแรกของเห่อถงถงคือก้มหน้าลง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะก้มหน้าทำไม ครั้งก่อนจี้หซีก็จำเธอไม่ได้

“ได้ครับ” เนื่องจากเห่อถงถงก้มหน้าลง จี้หซีจึงไม่อาจเห็นหน้ที่ชัดเจนของเห่อถงถง และไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกติของเห่อถงถง แต่เขากลับตอบรับความช่วยเหลืออย่างเต็มใจ แล้วก็เดินเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง

เห่อถงถงอึ้งอยู่ตรงจุดเดิม รู้สึกว่าร่างกายสั่นสะท้านเล็กน้อย เธอนึกว่าชาตินี้คงจะไม่ได้เห็นหน้าเขาอีก

แต่ไม่คิดว่าช่วงเวลานี้ได้เจอเขาโดยบังเอิญถึงสองครั้ง และก็เจอกันที่สนามบินอีกแล้ว

จี้หซี ชื่อนี้ เดิมทีเธอนึกว่าคงจะได้แค่สลักไว้ในความทรงจำของเธอตลอดกาล

แต่ไม่เคยคิดว่า สองปีผ่านไปก็บังเอิญได้มาเจอกันอีก สองปีแล้ว เรื่องราวนั้นได้ผ่านไปสองปีแล้ว

ไม่นานนักจี้หซีก็ได้พาถังจื่อโม่ออกมา ใบหน้าของจี้หซีเต็มไปด้วยรอยยิ้ม: “พวกเราช่างมีวาสนาต่อกันเสียจริง บังเอิญเจอกันที่สนามบินอีกแล้ว ครั้งก่อนก็เป็นผมที่พาเด็กสองคนนี้กลับมาจากต่างประเทศ ไม่คิดว่าเจ้าหนูน้อยคนนี้พอข้ามสะพานก็รื้อสะพานทิ้งทันทีเลย กลับมาถึงก็.........”

ตอนที่จี้หซีมองเห่อถงถงนั้น ดูแล้วเห่อถงถงเหมือนจะตื่นเต้นเล็กน้อย เขาคิดว่าเธอคงเป็นห่วงเด็ก แล้วก็เปลี่ยนคำพูด: “วางใจเถอะ เจ้าหนูน้อยคนนี้ฉลาดหลักแหลม ไม่เป็นอะไรหรอก”

“ขอบคุณค่ะ” เห่อถงถงแอบถอนหายใจ เพื่อให้ตัวเองสงบลง พยายามไม่ให้ตัวเองแสดงอาการที่แปลกประหลาดออกมา แต่เธอพบว่าเวลานี้มือของเธอสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

ตอนนี้เธอตื่นเต้นมาก ตื่นเต้นมาก!

เวลานี้เธอเงยหน้าขึ้น มองไปที่จี้หซี

“ไม่เป็นไรครับ” จี้หซีมองเธอ แล้วยิ้มๆ: “ลูกน้อยทั้งสองของคุณน่ารักมาก ทำให้ใครเห็นใครก็ชอบ”

แววตาของจี้หซีธรรมชาติมาก ยิ้มได้อ่อนโยนมาก แววตาที่มองดูเห่อถงถงไม่ได้มีความผิดปกติใดๆ

เห่อถงถงเห็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มของเขาไม่มีความผิดปกติแม้แต่น้อย แววตาสั่นไหว ก้มหน้าลงเล็กน้อย เม้มริมฝีปากอย่างแน่ เขาคงไม่รู้จักเธอแล้วจริงๆ

เขาไม่เพียงแต่ไม่รู้จักเธอ และได้ลืมเรื่องราวทั้งหมดของเราไปหมดแล้ว

เพียงแค่เวลาสองปีเอง เขาถึงกับจำอะไรไม่ได้แม้แต่นิดเดียวเลยเหรอ?