ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 192

บทที่ 192 คุณชายเย่สามพบเข้าแล้ว(1)

เวินลั่วฉิงโทรหาเห่อถงถงต่างหาก แต่ว่าเห่อถงถงไม่ได้รับสาย สนามบินกว้างมาก จะหาคนมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เวินลั่วฉิงเดินเข้าไปข้างในอย่างไม่ลดละ

“เช็ดดูหน่อย ว่าคุณหญิงได้จองตัวอะไรไว้หรือเปล่า” เย่ซือเฉินเห็นเธอเข้าไปข้างในอย่างรีบร้อน คิดว่าเธออาจจะไม่ได้มารัคน? แต่จะมานั่งเครื่องเพื่อจะจากไป?

“ครับ” รับคำสั่งจากท่านประธาน เลขาหลิวไม่กล้าชักช้าแต่อย่างไร รีบโทรศัพท์ไปสอบถาม

สายตาของเวินลั่วฉิงมองไปรอบสารทิศ แต่กลับไม่เห็นพวกเห่อถงถง หันหลังกลับโดยสัญชาตญาณ คิดอยากจะออกไปดูว่าข้างนอกว่ามีหรือเปล่า

หรือเพราะเธอมาช้า เห่อถงถงจึงได้พาลูกน้อยออกมาแล้ว เธอรีบร้อนเดินไปข้างหน้า ไม่ได้สนใจด้านนอกเท่าไรนัก

เย่ซือเฉินมองเห็นที่เธอหันกลับมา สายตาเปล่งประกาย ไม่ได้หลบแต่อย่างไร เขายังคงยืนอยูที่เดิม ตำแหน่งที่เขายืนอยู่ หากเธอหันกลับมา ต้องมองเห็นเขาอย่างแน่นอน

เขาอยากรู้ว่าหากเธอเห็นเขาแล้วจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

เพียงแต่ เวินลั่วฉิงหันมาแค่ครึ่งตัว โทรศัพท์ก็ได้ขึ้นทันที เป็นเห่อถงถงที่โทรเข้ามา

“ฉิงฉิง เมื่อกี้ไม่ได้ยิน เธอถึงสนามบินหรือยัง? จื่อซียังไม่ตื่นเลย ฉันอุ้มเขานั่งอยู่ข้างในสักพัก” เสียงของเห่อถงถงเบาเป็นพิเศษ คงเกรงว่าจะรบกวนเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมอกของเธอ

“อืม ฉันถึงสนามบินแล้ว พวกเธออยู่ไหน ฉันไปหาพวกเธอเอง” เวินลั่วฉิงรู้ดีว่าคนคนเดียวพาเด็กสองคนที่อายุสี่ขวบกว่านั่งเครื่องเป็นเรื่องที่ลำบากพอสมควร และจื่อซีก็ยังหลับอย่างสะลึมสะลืออีกด้วย

จื่อซี ไม่นอนแล้ว หม่ามี๊ถึงแล้ว หม่ามี๊มารับพวกเราแล้ว เห่อถงถงเขย่าจื่อซีเบาๆ ไม่ได้ใช้แรงมากนัก แต่จื่อซีที่นอนตัวตั้งจู่ๆก็ลืมตาขึ้นมา มีพลังทันที

“ได้ยินว่าหม่ามี๊มาแล้วก็ไม่นอนเลยนะ ยังไงก็รักแท้ๆแม่มากกว่า แม่บุญธรรมจะเสียใจแล้วนะ” เห่อถงถงแกล้งทำท่าเสียใจ แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ยื่นโทรศัพท์ไปที่มือของถังจื่อซี

หม่ามี๊ ใช่หม่ามี๊มั้ย? ถังจื่อซีรับโทรศัพท์ เสียงที่อ่อนหวานก็ถูกส่งออกไป

“อืม หม่ามี๊เองจ๊ะ หม่ามี๊มารับหนูแล้วนะ” เวินลั่วฉิงได้ยินเสียงของลูกสาว ทั้งหัวใจอบอุ่นขึ้นมาทันที มุมปากอดไม่ได้ที่จะยกขึ้น รอยยิ้มที่ใบหน้าค่อยๆเบ่งบาน

เมื่อกี้เวินลั่วฉิงที่หันร่างกายมาครึ่งหนึ่ง ทำให้เวลานี้ด้านข้างของเธอประสานกับประตูสนามบิน ตำแหน่งที่เย่ซือเฉินยืนนั้น สามารถเห็นรอยยิ้มที่เบิกบานบนใบหน้าของเธอพอดี

นัยน์ตาของเย่ซือเฉินได้หรี่ลง เธอโทรหาใครกันแน่ถึงยิ้มได้เบิกบานเพียงนี้?

นัยน์ตาที่หรี่ลงของเย่ซือเฉินเย็นชาขึ้นเล็กน้อย เป็นสายของใคร ถึงทำให้เธอยิ้มอย่างดีใจเพียงนี้? มีความสุขเพียงนี้?

คิดถึงความสุขสองตัวอักษรนี้ เย่ซือเฉินกัดฟันอย่างเงียบๆ

เขาจำได้ว่าครั้งก่อนที่เธอวิดีโอคอลกับคนอื่นในห้องนอน เธอก็ยิ้มเบิกบานแบบนี้ หรือว่าครั้งนี้กับครั้งที่วิดีโอคอลคือคนคนเดียวกัน?

เวินลั่วฉิงรับโทรศัพท์แล้ว รีบเดินไปข้างในสนามบิน แค่คิดว่าอีกเดี๋ยวก็จะได้เจอหน้าลูกน้อยทั้งสองแล้ว ฝีเท้าของเธอก็เบาและเร็วมาก

เย่ซือเฉินเห็นท่าทางที่มีความสุขของเธอ นัยน์ตามืดมนลงเล็กน้อย เวลานี้ เขามั่นใจว่าเธอมารับคนอย่างแน่นอน

เขาจะคอยดู เป็นใครที่ทำให้เธอมีความสุขจนเดินเหมือนจะ “ลอย” ได้?

เย่ซือเฉินตามเข้าไปข้างใน แต่เขาไม่ได้เข้าใกล้เวินลั่วฉิงมากนัก ได้เว้นระยะห่างไว้พอสมควร

จุดโฟกัสของเวินลั่วฉินทั้งหมดอยู่ที่ลูกสาวที่กำลังคุยโทรศัพท์ด้วย จึงไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกติใดๆ