ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 195

บทที่ 195 คุณชายเย่สามพบเข้าแล้ว(5)

เย่ซือเฉินเห็นชื่อที่อยู่ในรายการบันทึกโทรเข้าออกนั้น ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

เย่ซือเฉินคิดๆแล้ว ยังไงก็ยังโทรออกไป จากนั้นก็เปิดเป็นสปีดโฟน ยื่นไปข้างหน้าของเวินลั่วฉิง ความหมายก็ชัดเจนอยู่แล้ว

เขาโทรออก เพื่อให้เธอพูด จากนั้นเขาก็สามารถได้ยินทุกอย่างอย่างชัดเจน

แม่งเอ๊ย ขณะนี้เวินลั่วฉิงอยากที่จะด่าคน ยังอยากกัดคนด้วย ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตั้งแต่ได้พบกับเย่ซือเฉิน เธอวู่วามอยากที่กัดเขาบ่อยครั้ง

ไม่ น่าจะวู่วามเพราะอยากกัดเขาให้ตาย

“ฮาโหล ฉิงฉิง ทำไมเหรอ?” เวลานี้อารมณ์ของเห่อถงถงจมดิ่งลงมาก ไม่มีความอารมณ์ใดๆเลยแม้แต่น้อย

“ไม่มีอะไร เธอกำลังพักผ่อนอยู่ไม่ใช่เหรอ? งั้นเธอพักผ่อนเถอะ” ฉันวางแล้วนะ เวินลั่วฉิงฟังออกว่าอารมณ์เธอไม่ปกติเท่าไหร่ แต่เวลานี้ไม่กล้าที่จะคุยกับเธอมากนัก พูดเยอะเกินกลัวความแตก

“อ้อ ดี บายบาย” เห่อถงถงนิ่งไปสักพัก ตอบตามอารมณ์เพียงไม่กี่คำ จากนั้นก็วางสาย

“ลูกจ๋า ทำไมต้องให้แม่บุญธรรมพูดแบบนี้ นั่นคือหม่ามี๊ของหนูนะ หม่ามี๊ของหนูได้มารับพวกเราแล้ว” หลังจากที่เห่อถงถงวางสาย ก็ได้มองไปที่ถังจื่อโม่ ทั้งหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสงสัยที่ไม่มีคำตอบ

“แม่บุญธรรม พวกเราอย่าเพิ่งไป รออีกแป๊บ” ถังจื่อโม่ดึงเห่อถงถงเดินไปอีกฟาก

“ทำไมละ? หม่ามี๊หนูรออยู่ข้างนอก เดี๋ยวจะหม่ามี๊จะร้อนใจ” เห่อถงถงไม่เข้าใจ

“ไม่ครับ หากพวกเราออกไปตอนนี้ หม่ามี๊ของผมถึงจะร้อนใจจริงๆ แม่บุญธรรม ฟังผมเถอะ ไม่ผิดแน่นอน” แววตาของถังจื่อโม่จริงจังมาก ถึงขั้นเคร่งขรึมมาก

“ได้” เห่อถงถงรู้ว่าปกติถังจื่อโม่เป็นเด็กหัวไว เห็นรูปลักษณ์ของเขาอย่างนี้ ก็ต้องยิ่งเชื่อ

ในขณะที่ถังจื่อโม่และเห่อถงถงคุยเรื่องเหล่านี้กันก็ได้กันถังจื่อซีออก ตอนนี้ถังจื่อซีที่กินอมยิ้มอยู่ สายตากำลังจ้องมองหาแม่

จากการสนทนาทางโทรศัพท์เมื่อกี้ เย่ซือเฉินฟังไม่ออกว่ามมีความผิดปกติอันใด ที่สำคัญคนที่รับสายคือผู้หญิง ทำให้คุณชายสามเย่ไม่ได้สงสัยมาก เขาก็ได้เปิดดูที่กล่องข้อความของเธอ

ข้อความที่จื่อโม่ส่งมานั้น เวินลั่วฉิงได้ลบออกไปนานแล้ว ดังนั้นในข้อความก็ไม่มีอะไร

เพียงแต่ ในโทรศัพท์ข้างในยังมีอย่างอื่นอีก ถึงแม้ไม่ใช่ความลับอะไร แต่ก็สามารถเปิดเผยเรื่องบางอย่างได้เหมือนกัน

หากเขาเปิดดูจริง เกรงว่า............

ไม่พูดไม่ได้แล้ว เย่ซือเฉินบางครั้งก็เป็นสุภาพบุรุษมาก เขาดูแค่บันทึกสายที่โทรเข้าโทรออกและข้อความ อย่างอื่นเขาไม่ได้ไปดูมั่ว ก็คืนโทรศัพท์ให้กับเธอ

เวินลั่วฉิงรับโทรศัพท์คืนมา เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ดิ่งลงไปมาก โกรธ และไม่พูดไม่จา

ใบหน้าของเขาตอนนี้เขียนไว้เพียงว่าฉันโกรธแล้ว ฉันไม่พอใจมาก ห้ามกวนฉัน!

หากมากวนเธอผลลัพธ์จะน่ากลัวมาก

เย่ซือเฉินทำไมจะดูไม่ออกว่าเธอกำลังงอน ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เหมือนเจตนาจะถามเธอ: “คุณมารับผมเหรอ?”

เขารู้อยู่แล้วว่าทำไมถึงเธอโกรธ เธอมารับเขา เขาสงสัยเธอ ตรวจเช็ดโทรศัพท์เธอ เธอโกรธก็เป็นเรื่องปกติ

“ใช่ คุณไปทำงานที่ประเทศRไม่ใช่เหรอ? จากประเทศRมาถึงเมืองAไฟลท์เช้าสุดมาถึงเก้าโมง เดิมทีฉันนึกว่าหากมาถึงสนามบินเวลานี้ ก็สามารถเจอคุณที่ประตูทางออกพอดี ไม่คิดว่าคุณจะออกมาก่อน” ใบหน้าเธอยังคงเขียนไว้ด้วยคำว่าไม่พอใจ แต่ยังตอบคำถามเขาอยู่