ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 197

บทที่ 167 เขาเป็นพ่อคนแล้ว(2)

ป่าป๊า?! ชั่วขณะนั้นเย่ซือเฉินรู้สึกว่าเหมือนตัวเองได้ยินเสียงหลอน.......

เย่ซือเฉินเพิ่งเห็นผู้หญิงที่ลงจากรถไม่ใช่เวินลั่วฉิง กำลังอยากจะโทรหาเวินลั่วฉิงทันที ดังนั้นโทรศัพท์ดังขึ้น เขาก็เลยรับทันที

แต่ว่า ใครพอจะบอกเขาได้ไหมว่ามันเรื่องอะไรกัน?

ทำไมถึงมีเสียงที่หวานๆ เพราะๆ มาเรียกเขาว่าป่าป๊า?

เขาเพิ่งแต่งงานกับเวินลั่วฉิง ถึงจะเร็วก็คงจะไม่เร็วขนาดนี้มั้ง! โดยเฉพาะ พวกเขายังไม่ได้ร่วมหอกันเลย!

เย่ซือเฉินแปลกใจเป็นอย่างมาก น่าตกใจจริง แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ได้ยินเสียงนี้แล้ว ใจลึกๆของเขาเหมือนจะหวั่นไหวไปชั่วขณะ

ความรู้สึกนี้มันแปลกมาก

ปกตเขาก็ไม่มีผู้หญิงคนไหน นอกจากผู้หญิงเมื่อห้าปีที่แล้ว เย่ซือเฉิน นัยน์ตาของเย่ซือเฉินจู่ๆก็เปล่งประกายขึ้นมาทัน

ทางนี้ ถังจื่อโม่ก็ตกใจเหมือนกัน ในใจรู้สึกไม่ดี ป่าป๊าคำนี้จะถูกเปิดเผยโดยตรงมั้ย?

เขาไม่คิดเลยว่าจู่ๆจื่อซีจะพุ่งมาแบบนี้ แล้วมันก็บังเอิญที่ทำให้โทรออกไป และจื่อซีก็ตะโกนเรียกป่าป๊าด้วย

ตอนนี้สถานการณ์กำลังย่ำแย่ควรจะทำยังไงดี? เขารู้ว่าฐานะของเขากับน้องสาวจะถูกเปิดเผยไม่ได้ โดยเฉพาะที่เมืองA

ถังจื่อโม่กลอกตาเล็กน้อย ทันใดนั้นก็นึกได้หนึ่งวิธี

ถังจื่อโม่ปรับอารมณ์แป๊บเดียว จากนั้นก็ทำเสียงร้องไห้เรียก: “ป่าป๊า ป่าป๊าอยู่ไหน ป่าป๊ารีบกลับมานะ แม่กับคุณย่าทะเลาะกัน หากป่าป๊าไม่รีบกลับมา บ้านถล่มแน่”

คุณอามู่หรง เคยบอกไว้ว่า ปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้ของประเทศจีนเป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุด ผู้ชายคนหนึ่งต้องอยู่ระหว่างกลางเป็นเรื่องที่ลำบากใจมาก

ดังนั้น ในสถานการณ์ย่ำแย่แบบนี้ ทันใดนั้นเขาจึงคิดถึงวิธีนี้

เด็กน้อยถังจื่อซีกลอกตาไปมา มองไปที่คุณแม่ทั้งสองที่กำลังคุยกันอยู่ในห้องรับแขก แล้วมองมาทางพี่ชายตัวเอง ยกมุมปากขึ้น เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่: “พี่ พี่.........”

คำว่าโกหกของถังจื่อซียังไม่ทันได้พูดออกมา ก็ถูกถังจื่อโม่มาปิดปากไว้เสียก่อน

“น้องเป็นเด็กดีนะ ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวป่าป๊าก็กลับมาแล้ว” ขนาดที่ถังจื่อโม่ปิดปากของจื่อซีไว้กลัวว่าจะทำให้เย่ซือเฉินสงสัย เลยได้พูดเสริมขั้นมาประโยคหนึ่ง

ถังจื่อซีกะพริบตา เหมือนจะไม่เข้าใจ และเหมือนจะเข้าใจ ก็ไม่ได้พูดอะไร

เย่ซือเฉินอึ้งไปอีกครั้ง ปกติที่เป็นคนพูดน้อยอยู่แล้วแต่กลับอดไม่ไว้จนต้องถาม: “หนูคือ???”

อันที่จริงก็รู้ว่าน่ะจะเป็นสายที่โทรผิด แต่จู่ๆในใจเขามีความรู้สึกผิดหวังที่อธิบายไม่ได้ ความรู้สึกที่ต่างกันอย่างกะทันหันนี้ทำให้เขารู้สึกอึดอัด ชั่วขณะทำให้เขาไม่อยากที่จะวางสายไปแบบนี้

โดยเฉพาะเสียงของเด็กผู้หญิงคนนั้น ทำให้เขามีความรู้สึกเสียดายที่จะวางสาย

“ผมเป็นลูกของป่าป๊าไงครับ ป่าป๊าแก่จนเป็นอัลไซเมอร์แล้วเหรอ? ตอนเช้าเพิ่งออกไปเอง ก็ลืมลูกชายตัวเองแล้วเหรอ? เป็นเพราะเมื่อคืนหม่ามี๊ทะเลาะกับป่าป๊าหรือเปล่า ทำให้ป่าป๊าโกรธจนเลอะเลือน? ป่าป๊า ห้ามลืมผมนะ” เสียงของถังจื่อโม่เหมือนกำลังร้องไห้ การแสดงนี้แสดงได้สมจริงมาก

“หนูโทรผิดแล้วจ๊ะ ฉันไม่ใช่ผมของหนู” เสียงของเด็กผู้ชายยังเป็นเสียงของเด็กน้อย ฟังแล้วก็น่าจะไม่กี่ขวบ ตอนนี้กลัวจนจะร้องไห้ออกมาแล้ว ดังนั้นเย่ซือเฉินก็เลยไม่ได้สงสัยอะไร

“ห๊า? ผมโทรผิดเหรอเนี่ย? ถังจื่อโม่แกล้งทำเป็นตกใจ: “คุณไม่ใช่ป่าป๊าของผม ขอโทษครับ งั้นเดี๋ยวพ่อโทรหาป่าป๊าอีกครั้ง”