ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 201

บทที่ 201 ฐานะที่แท้จริงของคุณชายสามเย่ (1)

การที่เธอตั้งอกตั้งใจอธิบายขนาดนี้ก็เพื่อเอาใจใส่เขา เป็นเพราะเธอเป็นห่วงเขาจนลืมเสแสร้งเหรอ

“ยาขมมาก” เย่ซือเฉินหยิบยาขึ้นมา คิ้วขมวดเป็นปม เบะปากราวกับว่ายานั้นขมขึ้นมาหลายเท่า

เวินลั่วฉิงเบ้ปาก อายุเท่าไหร่เข้าไปแล้ว ยังบ่นว่ายาขมอยู่อีก ดัดจริตจริงเชียว

ทันใดนั้น เย่ซือเฉินก็เอนตัวมาพิงเธอ แล้วกระซิบข้างหูเธอว่า : “เธอป้อนฉันสิ”

เวินลั่วฉิงอึ้งไปทันที ดวงตาเบิกโพลง มองไปที่เขาอย่างไม่น่าเชื่อ เขา เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ

ให้เธอป้อนเขาเหรอ แค่ยาเม็ดเดียวเนี่ยนะ เขาอยากให้เธอป้อนเขายังไงกัน ป้อนด้วยปากเหรอ

“นาย นายพักผ่อนเถอะ” เวินลั่วฉิงคิดได้แต่เรื่องนั้นจนเกือบจะกระโดดขึ้นมา ผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่นะ

ดูท่าทางเธอแล้ว แววตาของเย่ซือเฉินยิ้มราวกับแผนที่วางไว้สมใจแล้ว จากนั้นก็ยื่นยาไปตรงหน้าเธอ : “ทำไมเหรอ ฉันก็แค่อยากให้เธอช่วยหยิบยาออกมาก็แค่นั้น ทำไมเธอต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วย”

“เธอคิดอะไรอยู่เหรอ” เขาจงใจพูดลากเสียงยาว แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์

เขาพบว่า กับบางเรื่องเธอฉลาดหลักแหลมมาก แต่พอเป็นเรื่องอารมณ์ความรู้สึกเธอกลับตามไม่ทัน

“...” เวินลั่วฉิงกระพริบตาปริบ ๆ เมื่อกี้นี้เธอคิดมากเกินไปหรอกเหรอ

เวินลั่วฉิงรับกล่องยามา เปิดออก หยิบยาออกมาสองเม็ดตามที่เอกสารกำกับยาแจ้งไว้ จากนั้นก็ยื่นไปที่ด้านหน้าเขา

แต่เขากลับไม่ใช้มือรับยาไป ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติใบนั้นอยู่ ๆ ก็ยื่นเข้ามาใกล้ แล้วก็ใช้ปากงับยาที่มือเธอไปกิน

เขาทำแบบนี้ ปากเขาเลยโดนมือของเธอ ตอนที่ปากเขาโดนนิ้วมือเธอนั้น อุณหภูมิที่ปากเขาแผ่มายังนิ้วมือเธอ เวินลั่วฉิงจึงรู้สึกร้อนขึ้นมาทันที พอตั้งสติได้ก็รีบดึงมือกลับไป

เวินลั่วฉิงแกล้งทำเมินเฉยหันหน้าออกไปทางนอกหน้าต่าง แต่หน้าเธอกลับแดงขึ้นมาเล็กน้อย

แววตาเย่ซือเฉินแฝงไปด้วยรอยยิ้ม เขาพบว่า เธอก็รู้จักเขินอายด้วย แถมตอนอายยังดูน่ารักอีกต่างหาก

เย่ซือเฉินไปทำงานต่างที่เพิ่งกลับมา หลังจากทานอาหารเที่ยงก็กลับไปที่บริษัท เวินลั่วฉิงบอกว่าจะกลับไป ครั้งนี้เย่ซือเฉินไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ได้กำชับให้คนขับรถไปส่งเธอด้วย

เวินลั่วฉิงอยากจะไปดูลูกทั้งสองคนหน่อย แต่สุดท้ายเธอก็อดใจไว้ ไม่ได้ไปเจอ

ตอนที่ขับผ่านห้างสรรพสินค้า เวินลั่วฉิงบอกให้คนขับรถจอดสักครู่ คราวก่อนเธอมาเดินห้างฯ นี้เล็งเสื้อผ้าของลูกทั้งสองไว้หลายชุด แต่ตอนนั้นเป็นเพราะเรื่องของซ่งหยุนจึงทำให้เธอไม่ทันได้ซื้อ ตอนนี้มีเวลาพอดี เลยอยากจะไปซื้อเสื้อผ้าพวกนั้น

“ฉิงฉิง ฉันกลับมาจากเมืองนอกแล้วนะ อยู่เมือง A ออกมาเจอกันหน่อยสิ” เวินลั่วฉิงเพิ่งจะเดินเข้าห้างฯ ก็ได้รับโทรศัพท์จากรุ่นพี่ผู้ชายสมัยเรียน

“รุ่นพี่ มีธุระอะไรเหรอคะ” เวินลั่วฉิงนึกตกใจ ครั้งก่อนมู่หรงดัวหยางบอกว่ารุ่นพี่กลับมาจากเมืองนอกแล้ว แต่หลังจากนั้นก็ไปปฏิบัติงานอีก ตอนนี้รุ่นพี่กลับมาอีกแล้วเหรอ

แล้วทำไมอยู่ ๆ ก็มาที่เมือง A ล่ะ อีกทั้งยังอยากรีบพบหน้าเธอ หรือจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

“ไม่มีอะไรหรอก เพียงแค่มาที่นี่พอดี เลยถือโอกาสเจอเธอด้วยเลย” เสียงผู้ชายที่ปลายสายนั้นปนไปด้วยรอยยิ้ม

เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็ดีแล้ว รุ่นพี่กลับมาจากเมืองนอก แล้วมาที่เมืองนี้พอดี แน่นอนว่าเธอก็อยากไปพบหน้ารุ่นพี่สักหน่อย หลายปีมานี้รุ่นพี่คอยดูแลเธอเป็นอย่างดี ดีต่อเธอเป็นอย่างมาก ตอนนี้รุ่นพี่เป็นเหมือนญาติสนิทเธอคนหนึ่ง

แต่เธอรู้ดีว่าเย่ซือเฉินระแวงเธอตลอดเวลา คอยจับผิดเธออยู่ตลอด เธอกังวลว่าถ้าไปเจอรุ่นพี่ตอนนี้จะมีเรื่องวุ่นวายตามมา เธอกลัวว่าจะทำให้รุ่นพี่เดือดร้อน