ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 205

บทที่ 205 เอาคืนอย่างสาสม โดนตบหน้าฉาดใหญ่ (3)

“เวินลั่วฉิง ขี้ริ้วขี้เหร่อย่างเธอเนี่ยนะ ถึงตอนนี้เธอจะไม่โง่แล้ว แต่เธอคิดว่าจะมีคนเต็มใจขอเธอแต่งงานจริง ๆ เหรอ ฉันจะบอกให้นะ ไม่มีใครอยากจะขอยัยอัปลักษณ์อย่างเธอแต่งงานหรอก” เย่อหยู่นานเห็นว่าเวินลั่วฉิงไม่สนใจเขา เขายิ่งโมโห เลยยิ่งพูดจาน่าเกลียดออกมา

เวินลั่วฉิงยังคงไม่สนใจเขา เพราะไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องสนใจ

แต่ทันใดนั้นเอง เวินลั่วฉิงก็มองเห็นเย่ซือเฉิน เธอเห็นเย่ซือเฉินกำลังเดินมาทางเธอ

สีหน้าเย่ซือเฉินในตอนนี้ดูดุดัน รอบตัวแผ่รังสีอันตรายออกมา เธอรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตนั้น

เย่ซือเฉินมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ไม่ใช่เขาไปจัดการเรื่องงานที่บริษัทเหรอ

แล้วตอนนี้เขาเดินเข้ามาแบบนี้คิดจะทำอะไรกันแน่เนี่ย

เวินลั่วฉิงกระพริบตา เธอรู้สึกว่าเย่ซือเฉินเดินเข้ามาแบบนี้ต้องคิดจะพูดอะไรหรือจะทำอะไรแน่ ๆ

แล้วจะพูดอะไรกันล่ะ ทำไมเธอรู้สึกว่าเย่ซือเฉินต้องการจะพูดเรื่องแต่งงานของพวกเขา

พูดได้เหรอ ตอนแรกพวกเขาตกลงกันว่าเป็นการแต่งงานกันแบบลับ ๆ เย่ซือเฉินไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้

แต่จากการสังเกตของเธอ เธอรู้สึกว่าตัวเองคิดไม่ผิด เย่ซือเฉินคิดจะทำแบบนั้นจริง ๆ

ทันใดนั้น เวินลั่วฉิงก็ตกใจเล็กน้อย รู้สึกประหลาดใจ เย่ซือเฉินคงไม่ทำแบบนั้นจริง ๆ ใช่ไหม

“เวินลั่วฉิง ฉันจะบอกให้ ต่อให้ผู้ชายที่จนสุด ขี้เหร่ที่สุดก็ไม่เต็มใจจะแต่งงานกับยัยอัปลักษณ์อย่างเธอหรอก ไม่เชื่อเธอก็ถามผู้ชายแถวนี้ดูสิ มีผู้ชายคนไหนต้องการเธอบ้าง” เย่อหยู่นานโกรธจนเป็นบ้าไปแล้ว พูดจาตะกุกตะกักไปหมด

เมื่อได้ยินคำพูดของเย่อหยู่นาน และเห็นเย่ซือเฉินที่เดินเข้าใกล้เธอเข้ามาทุกที เวินลั่วฉิงดวงตาเป็นประกาย จากนั้นก็เดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าเย่ซือเฉิน เงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วยิ้มออกมา : “คุณชายสามเย่ ไปเดทกันไหม”

เมื่อเห็นการกระทำของเวินลั่วฉิง ได้ยินสิ่งที่เธอพูด ทุกคนต่างพากันตกใจตาโตอ้าปากค้างกันเป็นแถว

ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วแน่ ๆ

เธอถูกเย่อหยู่นานด่าจนเอ๋อไปแล้วหรือไง ถึงได้กล้าวิ่งไปหาคุณชายสามเย่แบบนั้น

คิดจะยั่วยวนคุณชายสามเย่เหรอ เธอมันไร้ยางอายสิ้นดี

คุณชายสามเย่ขึ้นชื่อเรื่องไม่สนใจผู้หญิง เขาเกลียดพวกผู้หญิงที่เป็นฝ่ายเข้าหาเขาก่อน ยิ่งสภาพแบบเธอด้วยแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง

สีหน้าของทุกคนดูเหมือนจะมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น รอดูคุณชายสามเย่ตียัยผู้หญิงอัปลักษณ์นั้นจนตาย

เย่อหยู่นานตกตะลึง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเย้ย : “เวินลั่วฉิง เธอบ้าไปแล้วเหรอ คิดจะอ่อยคุณชายสามเย่ ถึงเธอจะไร้ยางอายแต่ก็ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอก...”

เย่ซือเฉินอึ้งไปเล็กน้อย แล้วยิ้มออกมา มือข้างหนึ่งของเขาคว้าเอวเธอเข้ามาอย่างรวดเร็ว ดึงเธอเข้ามาโอบไว้ จากนั้นก็ก้มหน้าลงมาจูบเธอ

เขาให้ภาษากายตอบคำถามเธอแทนการพูด

กิริยาท่าทางของเขาเป็นไปอย่างรวดเร็วมาก

กว่าเวินลั่วฉิงจะตั้งสติได้ก็โดนเขาจูบไปแล้ว

เวินลั่วฉิงรู้สึกมึนงงเล็กน้อย เธอคิดว่าเย่ซือเฉินจะให้ความร่วมมือเธอ แต่เธอก็คิดไม่ถึงว่าเย่ซือเฉินจะจูบเธอในที่สาธารณะแบบนี้ เขาลงทุนขนาดนี้เลยเหรอ

ในตอนนี้เย่ซือเฉินจูบเธอไม่ปล่อย เธอทำอะไรไม่ได้แล้ว เวินลั่วฉิงจึงได้แต่นิ่งไป ไม่ได้ต่อต้านอะไรเขา

เวินลั่วฉิงคิดว่าเขาจะจูบ ๆ เธอแล้วปล่อยไป แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเย่ซือเฉินจะฉวยโอกาสขณะที่เธอยังตกตะลึงนั้นจูบเธอหนักขึ้นไปอีก จูบเธออย่างดูดดื่มมากขึ้น

เขาจูบอย่างร้อนแรงและอ้อยอิ่ง ท่ามกลางผู้คนมากมาย

ขณะนั้นดวงตาของผู้ชายที่ยืนอยู่บนชั้นห้าก็หรี่ลงทันที สองมือนั้นกำมัดแน่น รังสีอำมหิตแผ่ออกมารอบตัว

เย่ซือเฉินจูบเธอเหรอ