ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 211

บทที่ 211 แผนการของคุณชายสามเย่ มันอำมหิตมาก（2）

“เป็นคนที่ผมสั่งให้คอยปกป้องคุณ”เมื่อเย่ซือเฉินได้สติก็ยิ้มเล็กน้อย แล้วยอมรับโดยตรง

เขาพูดแบบไม่รู้สึกอาย ไม่หน้าแดง หายใจเร็วเลย อย่างกับมีเรื่องนี้อยู่จริง

เวลานี้อารมณ์ของเย่ซือเฉินดีมาก แม้กระทั่งการติดตามของเฉิงจื่อที่เป็นมืออาชีพเธอก็ยังสังเกตเห็น แสดงว่าเธอนั้นเก่งมากๆเลย

ยิ่งเป็นเช่นนี้ เขาก็ยิ่งแน่ใจว่าเธอคือผู้หญิงในสถานีตำรวจคนนั้น ซึ่งก็คือผู้หญิงในห้าปีก่อนนั้นเอง

ตอนนี้ก็ขาดเพียงหลักฐานชิ้นสุดท้ายแล้ว

เขาเชื่อว่าหลักฐานชิ้นสุดท้ายจะมีในไม่ช้านี้แล้ว

เวินลั่วฉิงแอบขำในใจ พูดได้ดีจังเลยว่าปกป้องเธอ เมื่อก่อนทำไมไม่เห็นเขาส่งคนไปปกป้องเธอเลยล่ะ ตอนนี้แค่ไปช้อปปิ้งที่ห้าง เขาก็ส่งคนไปปกป้องเธอขึ้นมาซักงั้น

แล้วจะว่าไป เธอมีอะไรจำเป็นต้องปกป้องไม่ทราบ？

สะกดรอยตามก็คือสะกดรอยตาม ทำไมพูดซักจนน่าฟังขนาดนั้น

ตอนนี้เธอเริ่มสงสัยว่าการกินข้าวเย็นของวันนี้ เขาจะมีเป้าหมายอื่นแฝงอยู่หรือไม่？

แต่เธอคิดไม่ออกว่าเขาจะทำอะไรได้ในการกินข้าวเย็นวันนี้？

ในห้องวีไอพีหมิงเจ๋

คุณชายถังรับสายโทรศัพท์

“ลูกพี่ใหญ่ คุณชายสามเย่พาผู้หญิงมาหนึ่งคน”

“เวินลั่วฉิง”สีหน้าของคุณชายถังไม่ได้มีความประหลาดใจเลย พูดชื่อของเวินลั่วฉิงได้อย่างถูกต้องไม่มีผิดเพี้ยน มุมปากยังเผยรอยยิ้มเบาๆ

อันที่จริงเมื่อเขาได้รับสายจากเย่ซือเฉินก็เดาเรื่องนี้ออกแล้ว พูดจากใจจริงว่าเขาก็ตั้งหน้าตั้งตารอดูว่าจะเกิดอะไรต่อจากนี้ขึ้น

พอเวลาผ่านไปไม่นาน มือถือของเย่ซือเฉินก็ดังขึ้น

เย่ซือเฉินใส่หูฟังเสร็จแล้วค่อยกดปุ่มรับสาย

“ฝั่งของคุณชายถังรู้แล้วว่าคุณจะพาเวินลั่วฉิงไปพบเขา” อีกฝั่งหนึ่งของสาย ส่งเสียงพูดมาด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ

ตอนนี้เย่ซือเฉินได้ใส่หูฟังไว้ จึงไม่มีใครได้ยินว่าคู่สายพูดอะไรบ้าง แม้กระทั่งเวินลั่วฉิงที่นั่งอยู่ข้างๆเย่ซือเฉินก็ไม่ได้ยิน

“อืม”เย่ซือเฉินตอบด้วยเสียงต่ำๆหนึ่งคำเท่านั้น ฟังจากคำพูดแล้วไม่รู้ว่ากำลังรู้สึกอะไรอยู่และสีหน้าก็ไม่ได้แสดงอาการต่างไปจากเดิมด้วย

สำหรับจุดนี้ เขาคาดเดาไว้แล้ว อันที่จริงตั้งแต่ที่เขาได้จัดฉากนี้ขึ้นมาก็ไม่ได้หวังว่าจะเห็นเบาะแสอะไรจากพี่ใหญ่เลย

เขาจับประเด็นไว้ที่ตัวของเวินลั่วฉิง

ถึงแม้ว่าเวินลั่วฉิงจะเป็นคนที่ใจเย็นสงบและฉลาดมาก แต่เขาก็มีวิธีของเขา วันนี้เขาจะหาหลักฐานพิสูจน์ให้เรื่องราวมันกระจ่าง

เย่ซือเฉินกดวางสายโดยเร็ว เวินลั่วฉิงไม่ได้ถามและไม่ได้คิดอะไรมาก

หลังจากที่ถึงหมิงเจ๋ เย่ซือเฉินก็จอดรถไว้ที่หน้าประตู แล้วลงจากรถเอากุญแจให้กับพนักงานรักษาความปลอดภัย ให้รปภ.ไปจอดรถที่ลานจอดรถ

เขาพาเวินลั่วฉิงเข้ามาในหมิงเจ๋ พอเดินมาถึงหน้าห้องวีไอพีที่เขาได้สั่งจองไว้ จู่ๆมือของเย่ซือเฉินก็ยื่นไปคว้าเอวของเธอมากอดไว้ในอ้อนแขน

บางครั้งคนเราสามารถปิดบังอารมณ์ของตัวเองได้ดี มองดูผิวเผินแล้วจะไม่เห็นความผิดปกติแต่อย่างใด

แต่ร่างกายนั้นจะสื่อเป็นภาษากายโดยธรรมชาติ ซึ่งปิดยังไงก็ปิดไม่มิด

ตอนนี้เขากอดเธอไว้อย่างนี้ พอถึงเวลาก็จะสามารถสัมผัสได้ถึงปฏิกิริยาการตอบสนองทั้งหมดของเธออย่างชัดเจน

เวินลั่วฉิงจ้องมองเขาด้วยความสงสัย เขาอมยิ้ม มือที่โอบเอวเธอนั้นเริ่มจับแน่นขึ้น ซึ่งเขาโอบได้แน่นเพียงใดก็ยิ่งจะรู้สึกปฏิกิริยาการตอบสนองของร่างกายเธอได้มากเท่านั้น

เวินลั่วฉิงคิดจะที่เอ่ยปากพูด แต่จู่ๆเขาก็ได้ผลักประตูพาเธอเดินเข้าไป ในตอนที่ก้าวเท้าเดินเข้าไปอยู่นั้น เขากลับก้มหน้าลงมาจูบเธออย่างกะทันหัน เขารู้ว่าทุกครั้งที่เขาจูบเธอแล้ว เธอจะรู้สึกสับสนจนสมองเบลอๆ ความฉลาดและไหวพริบจะน้อยลงไปด้วย

แน่นอนว่าเวลานี้เขาไม่ได้จูบอย่างลุ่มลึก เพียงแค่จูบเบาๆหนึ่งครั้ง

จากนั้นเขาก็ยืดตัวเธอให้ตรง ให้เธอเห็นชัดเจนว่าในห้องมีคุณชายถังรออยู่ที่นั่นแล้ว

เขาเชื่อเหลือเกินว่า สถานการณ์แบบนี้เธอไม่มีทางที่จะปิดได้อย่างมิดชิดแน่นอน