ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 210

บทที่210 แผนการของคุณชายสามเย่ มันอำมหิตมาก（1）

“ครับ น่าจะซื้อให้กับเด็กอายุประมาณห้าขวบครับ”เฉิงจื่อเสริมขึ้นหนึ่งประโยคตามหลักการพิจารณาของตน

เด็กอายุประมาณห้าขวบ？สีหน้าของเย่ซือเฉินมีความสงสัยเล็กน้อย เด็กอายุประมาณห้าขวบ เธอจะซื้อให้ใครนะ？

เขาจำได้ว่าครั้งก่อนเขาก็เห็นเธออยู่ที่จุดขายเสื้อผ้าเด็ก แต่ตอนนั้นเพราะธุระจึงรีบออกไป เลยไม่ได้ซื้อ

แต่ว่า เห็นได้ชัดว่าเวลานี้ไม่มีใครสามารถให้คำตอบกับเขาได้ และตอนนี้เขากำลังคิดเรื่องอื่นอยู่จึงไม่ได้ไตร่ตรองอะไรมาก

หลังจากที่วางสาย สีหน้าของเย่ซือเฉินก็ยิ่งเย็นชาเพิ่มขึ้น เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เวินลั่วฉิงที่เป็นคนสยบข่าวนั้น

ที่จริงหลังจากที่เวินลั่วฉิงลงจากรถก็ผ่านไปเวลาที่เกิดเหตุไปแล้วครึ่งชั่วโมง ถึงเธอจะเก่งขนาดไหนก็คงไม่สามารถปิดข่าวทั้งหมดได้หรอก

ตอนนั้นคืออยู่ในห้างสรรพสินค้า มีคนพลุกพล่านมากมายและมีโอกาสที่คนจะออกไปได้ตลอดเวลา เวลาครึ่งชั่วโมงนี้ไม่รู้มีคนเข้าๆออกๆเป็นจำนวนเท่าไหร่

ดังนั้นอยากจะปิดข่าวให้มิด สามารถทำถึงขึ้นไม่มีแม้แต่รูปเดียว คงต้องเป็นวิธีที่เริ่มทำการปิดข่าวตั้งแต่เกิดเหตุการณ์แล้ว

ดังนั้น คนที่ปิดข่าวต้องอยู่ในเหตุการณ์อย่างแน่นอน

อันที่จริงถึงแม้ว่าคนนั้นจะอยู่ในเหตุการณ์ แต่อยากจะปิดข่าวให้มิดชิดคงไม่ใช่เรื่องง่าย

ถึงแม้ตอนนั้นจะไม่มีนักข่าว แต่ตอนนั้นเขาเห็นมาคนถ่ายรูปหลายคน

คนนั้นคงไม่มีทางเอามือถือคนที่ถ่ายรูปทุกคนมา แล้วลบรูปทิ้งหรอก

และหลายคนใจตอนนั้นก็อาจจะโพสต์ลงในแอพวีแชท แอพเวยโป๋แล้วก็ได้

แต่เมื่อกี้เขาหาดูในแอพเวยโป๋แล้ว ไม่พบรูปถ่ายแม้แต่รูปเดียว

คนที่มีความสามารถอย่างนี้ สามารถทำได้อย่างแนบเนียนจนไม่มีจุดรั่วไหลเลย เย่ซือเฉินนึกชื่อได้หนึ่งคน

และที่สำคัญคนนั้นอยู่ที่เมือง A พอดี

ดวงตาของเย่ซือเฉินค่อยๆหรี่ขึ้น ในความเย็นชาได้แฝงความซับซ้อนเอาไว้

เขาไม่อยากสงสัยในตัวของพี่ใหญ่ แต่หลายๆเรื่องมันฟ้อง เขาไม่อาจจะห้ามความคิดของตัวเองได้

เย่ซือเฉินยืนอยู่ที่ริมหน้าต่าง เห็นได้ชัดว่าสีหน้ามีความเคร่งเครียด จากนั้นไม่นานเขาก็ได้โทรไปหาเบอร์เบอร์หนึ่ง

“พี่ใหญ่ คืนนี้เจอกันหน่อยครับ เวลาห้าโมงที่หมิงเจ๋” เขาไม่อยากจะทายต่อไป เขาอยากจะไปพิสูจน์ดู

“ได้”อีกฝั่งหนึ่งของสายขานตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ฟังอารมณ์ไม่ออกจากน้ำเสียงของเขา

หลังจากที่วางสาย เย่ซือเฉินก็รีบโทรไปหาเวินลั่วฉิง

“คุณอยู่ไหน？”เมื่ออีกฝั่งหนึ่งรับสาย เย่ซือเฉินก็รีบเปิดปากถามด้วยน้ำเสียงที่ลุ่มลึก แต่ก็ไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรมากนัก

“ซื้อของในห้างสรรพสินค้าอยุ่ค่ะ”เวินลั่วฉิงรับสายจากเขาแล้วตอบไปตามความเป็นจริง

“คืนนี้ไปกินข้าวด้วยกัน”เย่ซือเฉินพูดจุดประสงค์ที่เขาโทร แต่เขาเพียงแต่พูดว่ากินข้าวด้วยกัน ไม่ได้พูดอย่างอื่นด้วย

“ได้ค่ะ ที่ไหนค่ะ？” ตอนนี้อารมณ์ของเวินลั่วฉิงดีมากเลย จึงตอบอย่างสดชื่น

“รอผมอยู่ตรงนั้น เดี๋ยวผมไปรับคุณเอง” ตอนนี้เย่ซือเฉินไม่มีทางบอกเธอว่าที่ไหน แค่ให้เธอรอเขาอยู่ตรงนั้น

“ออ”หลังจากที่เวินลั่วฉิงวางสาย แล้วดูเวลาก็ยังไม่ถึงสี่โมงเย็นเลย เวลานี้เขาก็เลิกงานแล้วหรือ？

เขาทำงานอย่างอิสระจริงๆ

หลังจากที่เวินลั่วฉิงวางสายนึกขึ้นได้ว่าเย่ซือเฉินบอกว่าจะรับสายเธอเดี๋ยวนี้ เธอจึงไม่ได้ซื้อของต่อ

เพียงแต่เห็นของชิ้นเล็กชิ้นใหญ่ในมือก็รู้สึกทำตัวไม่ถูก ของมากมายพวกนี้ส่วนมากจะซื้อให้เด็กๆ เธอคงไม่สามารถถือของพวกนี้ไปพบเย่ซือเฉินได้หรอก

เวินลั่วฉิงคิดว่าเย่ซือเฉินคงจะมาถึงแล้ว เธออยากจะเอาของไปให้เด็กๆก่อนคงจะไม่ทัน ตอนนี้จึงต้องเก็บของพวกนี้ไว้ในห้างสรรพสินค้าก่อน