ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 217

บทที่ 217 เขาเป็นผู้ชายใน 5 ปีก่อน（1）

“ทรัพยากรอย่างนี้ไม่ใช้ก็เสียดายแย่สิค่ะ” เวินลั่วฉิงเข้าใจความหมายของเลขาหลิว เธอทนไม่ไหวหัวเราะออกมา จู่ๆก็รู้สึกว่าเธออ้างเย่ซือเฉินอย่างนี้ก็ไม่เลวเลย

เลขาหลิวหยุดชะงัก ดวงตากะพริบ เขาฟังจากคำพูดของคุณนายแล้ว ทำไมรู้สึกกำลังใช้ประโยชน์จากขยะอยู่ยังไงอย่างนั้น และท่านประธานของตนก็คือขยะที่นำกลับมาใช้ใหม่’！！

“อื้ม อื้ม……”เลขาหลิวตกใจกับความคิดของตัวเอง จนทนไม่ไหวกระแอมออกมาเป็นเสียง

“เลขาหลิวค่ะ ประธานของคุณออกไปทำงานหรือค่ะ？”เวินลั่วฉิงมองเลขหลิว ทันใดนั้นก็ถามขึ้นมาอีกประโยค

“ครับ”เลขาหลิวตอบอย่างรวดเร็วอย่างไม่ได้ลังเลอะไร

“เขาออกไปทำงานนอกสถานที่ก็ไม่ให้คุณติดตามไปด้วยหรือค่ะ？”หางคิ้วของเวินลั่วฉิงยกขึ้น“ให้คุณอยู่มาจับตามองฉันหรือค่ะ”

เวินลั่วฉิงพูดอย่างมั่นใจ เรื่องเมื่อกี้เป็นฟ้องได้เป็นอย่างดี

“คุณนายครับ ท่านประธานก็แค่เป็นห่วงคุณนายครับ”ตอนแรกเลขาหลิวคิดจะช่วยประธานของตนปกปิด แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อสบตากับเวินลั่วฉิงก็เปลี่ยนคำพูดเฉยเลย

หลังจากที่เลขาหลิวพูดจบก็มีเหงื่อออกท่วมตัว แย่แล้ว ทีนี้คุณนายต้องโกรธแน่ๆเลย？

“ออ ขอบคุณท่านประธานของคุณแทนฉันด้วยนะคะ”แต่เวินลั่วฉิงไม่ได้โกรธ มุมปากของเธอกลับยกขึ้นยิ้มเล็กน้อย เรื่องวันนี้เธอควรจะต้องขอบคุณเย่ซือเฉินจริงๆ

แน่นอน เย่ซือเฉินสั่งให้เลขาหลิวจับตาดูเธอ ซึ่งไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่รู้สึกโกรธอะไร

เลขาหลิวหยุดชะงัก คุณนายไม่โกรธจริงๆ？หรือกำลังแสร้งทำ？

เขาดูท่าทางของคุณนายแล้วก็ไม่เหมือนกำลังเสแสร้งอยู่？

อย่างนี้คุณนายก็ไม่โกรธ มีความเป็นกุลสตรีที่อ่อนโยนและเข้าใจผู้อื่นจริงๆ！！！

มิน่าล่ะ ท่านประธานถึงดีเป็นพิเศษกับคุณนายอย่างนี้！！

มิน่าล่ะ หลายปีมานี้ถึงไม่มีใครเข้าสายตาของท่านประธานได้เลย นอกจากคุณนายคนเดียวที่สามารถครองใจของท่านประธานได้

เวินลั่วฉิงเข้าไปนั่งในห้องทำงานสักพักหนึ่ง เธอไม่ถนัดด้านธุรกิจจริงๆ และไม่มีความสนใจในด้านธุรกิจด้วย ดังนั้นเธอนั่งไม่นานก็ออกไป

เวินลั่วฉิงเพิ่งออกจากบริษัทก็ถูกคนดักรออีกแล้ว

เวินลั่วฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย วันนี้เป็นวันอะไรกันนะ？！

“เวินลั่วฉิง คุณแน่มากเลยนะ”เย่อหยู่เฟิงจ้องมองเธอด้วยสีหน้าที่โกรธจัด ราวกับเธอทำความผิดที่ใหญ่หลวงจนไม่สามารถให้อภัยได้

เวินลั่วฉิงหยุดชะงัก เกิดอะไรขึ้น？เย่อหยู่เฟิงมาวุ่นวายอะไรอีก？

“5ปีก่อน คุณแกล้งทำเป็นป่วยแล้วจากไปอย่างไม่มีข่าวคราว ครั้งนี้คุณก็เล่นซ่อนตัวกับผม ไม่ให้ผมแม้แต่เบอร์และไม่ติดต่อกับผมอะไรเลย ถ้าวันนี้ผมไม่มาดักรออยู่หน้าบริษัท คุณจะหลบผมถึงเมื่อไหร่กัน？”เย่อหยู่เฟิงมองสีหน้าเธอที่ไม่รู้ประสีประสายิ่งโกรธเข้าไปใหญ่

ดวงตาเวินลั่วฉิงกะพริบเบาๆ เย่อหยู่เฟิงด่าว่าอย่างนี้มันแปลกมากเลย เธอหลบเขาอยู่？พูดด้วยสาเหตุใดล่ะ？

คืนนั้นเขาได้ช่วยเธอไว้ ถ้าเขาต้องการให้เธอช่วยเหลืออะไรตอบแทน เธอก็ยินดี แต่เขาพูดเช่นนี้มัน……

ฟังเหมือนกับภรรยาที่ถูกทอดทิ้งยังไงอย่างนั้น！！