ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 219

บทที่ 219 เขาเป็นผู้ชายใน 5 ปีก่อน（3）

ขณะนี้เย่ซือเฉินกำลังจัดการงานเร่งด่วนอยู่ เมื่อเขาเห็นข้อความจากเฉียวหยูหนานก็ไม่คิดจะแยแส แต่เมื่อเห็นคำที่เขียนว่า พี่สะใภ้ ดวงตาก็กะพริบ จากนั้นก็รีบเปิดข้อความดู จากนั้นก็เห็นรูปถ่ายที่เฉียวหยูหนานส่งมา

ในรูปถ่าย มีผู้ชายหนึ่งคนกำลังเปลืองท่อนบนอยู่ มือของเวินลั่วฉิงจับแขนของผู้ชายคนนั้นไว้ เธอเอียงตัวเข้าใกล้ชายคนนั้นเพื่อมองดูแผ่นหลังของเขา เธอมีสีหน้าที่จริงจังเล็กน้อย

ในรูปถ่ายเห็นเพียงแผ่นหลังของผู้ชายคนนั้น มองไม่เห็นหน้าเลย ดังนั้นเย่ซือเฉินจึงดูจากรูปไม่ออกว่าเป็นผู้ชายคนไหน

ดวงตาเย่ซือเฉินหรี่ขึ้น สีหน้ามืดมนถึงขีดสุด เวินลั่วฉิงจับแขนของชายคนนั้นและเข้าใกล้แผ่นหลังของชายคนนั้นด้วย มันเป็นท่าทางที่ใกล้ชิด เหมือนกำลังนัวเนียกันอยู่ และดูจากแววตาของเธอก็รู้ว่าเธอเป็นห่วงชายคนนั้นมาก

แต่ว่าเย่ซือเฉินไม่ได้โทรไปถามเวินลั่วฉิง จุดประสงค์ที่เฉียวหยูหนานส่งรูปถ่ายมาไม่เหมือนกับที่เลขาหลิวส่งมา สิ่งที่เลขาหลิวส่งมานั้นเรียกว่าการรายงานข้อเท็จจริง

แต่สำหรับเฉียวหยูหนานนั้นไม่แน่ใจ ถึงแม้รูปที่เฉียวหยูหนานส่งมาจะเป็นรูปจริง แต่คงต้องมีสาเหตุที่เป็นแบบนี้

เย่ซือเฉินแอบถอนหายใจหนึ่งครั้ง เขาสังเกตเห็นว่าน่าจะถ่ายรูปที่ร้านกาแฟ ดังนั้นจึงเป็นที่สาธารณะ

จากนั้นเย่ซือเฉินก็สังเกตเห็นว่าแผ่นหลังของชายคนนั้นเหมือนจะแดงเล็กน้อย เขาเห็นแก้วกาแฟที่หล่นอยู่ข้างๆ จึงสามารถเดาเรื่องที่เกิดขึ้นได้อย่างคราวๆ

เธอเคยบอกแล้วว่าถึงแม้จะแต่งงานแค่ในนาม แต่ระหว่างที่อยู่ในสัญญาแต่งงาน เธอก็จะไม่ทำอะไรเลยเถอะอย่างเด็ดขาด ดังนั้นเขาจึงเชื่อใจเธอ

เย่ซือเฉินวางมือถือไว้ข้างๆแล้วทำงานต่อ ถึงแม้จะไม่สามารถสงบจิตสงบใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่เขากลับไม่ได้โทรหาเวินลั่วฉิงและเลขาหลิวเลย

หลังจากที่เฉียวหยูหนานส่งรูปถ่ายไปแล้ว ก็ตั้งตารอคอยอยู่ตลอดเวลา เธออยากจะดูว่าหลังจากที่เย่ซือเฉินเห็นรูปถ่ายแล้วจะตอบสนองอย่างไร？

เวินลั่วฉิงสังเกตเห็นเฉียวหยูหนานแล้ว เธอเห็นสีหน้าและทุกการกระทำของเฉียวหยูหนาน เธอพอจะคาดเดาได้ว่าเฉียวหยูหนานกำลังทำอะไรอยู่

เฉียวหยูหนานกำลังฟ้องเย่ซือเฉินอยู่ เพื่อให้ความสัมพันธ์ของเธอกับเย่ซือเฉินสั่นคลอนั่นเอง

เวินลั่วฉิงนึกถึงตอนที่อยู่หน้าตึกบริษัทเวินซื่อกรุ้ปแล้วเย่ซือเฉินโทรมาหา เธอมองดูมือถือของตนแวบหนึ่งด้วยจิตใต้สำนึก ดูว่าเย่ซือเฉินจะโทรมาไหม？

“คุณท่านครับ คือคุณหนูใหญ่ครับ” ด้านนอกของร้านกาแฟเวลานี้ คุณปู่เวินกับหัวหน้าพ่อบ้านผ่านมาโดยบังเอิญ จึงเห็นภาพที่เกิดขึ้นนี้ด้วย

“ผู้ชายคนนั้นคือเย่อหยู่เฟิงใช่ไหม”คุณปู่เวินหยุดเดินแล้วมองไปด้านในร้านกาแฟว่าเกิดอะไรขึ้นด้วยคิ้วที่ขมวดและกำลังครุ่นคิดอยู่

“ครับ คือคุณชายสองตระกูลเย่อครับ”หัวหน้าพ่อบ้านรีบตอบหนึ่งประโยค

“ทำไมฉิงฉิงถึงอยู่กับเย่อหยู่เฟิงนะ？”น้ำเสียงคุณปู่เวินนั้นเลื่อนลอย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“คุณหนู่ใหญ่เหมือนจะเป็นห่วงคุณชายสองตระกูลเย่อมากเลยครับ ซึ่งคุณชายสองตระกูลเย่อไม่เหมือนกับเย่อหยู่นานครับ”หัวหน้าพ่อบ้านอยู่รับใช้คุณปู่เวินมาหลายปีแล้ว เมื่อเห็นท่าทางของคุณปู่เวินจึงยิ้มเบาๆแล้วพูดเสริมหนึ่งประโยค

“อืม ฉันเชื่อคำพูดของนาย เย่อหยู่เฟิงดีกว่าเย่อหยู่หนานเยอะเลย ดูผิวเผินอาจคิดว่าเย่อหยู่เฟิงเป็นคนที่ชอบแต่เรื่องเที่ยว ทำตัวเหลียวไหล แต่หากเขาตั้งใจขึ้นมา จะแน่วแน่กว่าคนอื่น จะรักเดียวใจเดียว ถ้าเขาจริงใจกับฉิงฉิงจริง ฉันอาจจะไม่ถือสาสิ่งที่บ้านตระกูลเย่อเคยทำไว้”คุณปู่เวินแค่หวังว่าเวินลั่วฉิงจะพบเจอแต่เรื่องที่มีความสุข

คุณปู่เวินกลัวว่าตัวเองจะมีเวลาอยู่ได้ไม่นาน เขาอยากเห็นเพียงฉิงฉิงได้เป็นฝั่งเป็นฝา มีคนดูแลไปตลอดชีวิต

ครั้งก่อนในงานเลี้ยง เขาเคยสงสัยว่าเย่ซือเฉินกับฉิงฉิงจะมีความสัมพันธ์เช่นไร แต่ภายหลังเมื่อพิจารณาดูแล้วคิดว่าคงจะเป็นไปไม่ได้

และเขารู้นิสัยของคุณปู่เย่ดี เรื่องคุณแม่ของเย่ซือเฉินในตอนนั้น เขาก็พอจะรู้อยู่บ้าง คุณปู่เย่เป็นคนที่โหดเหี้ยม อำมหิต ไร้ความปราณีจริงๆ

ไม่ใช่จะเป็นลูกสะใภ้ในบ้านตระกูลเย่ที่มีฐานะอันสูงสงได้ง่ายๆ และตระกูลเวินกับตระกูลเย่ก็มีฐานะต่างกันมาก หากฉิงฉิงแต่งเข้าบ้านตระกูลเย่คงจะต้องถูกข่มเหงรังแกแน่ๆ

คุณปู่เวินมองดูอยู่สักพักหนึ่ง แต่ไม่ได้เข้าไป จากนั้นก็เดินต่อไปข้างหน้า ซึ่งในใจกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ตลอดทาง

ภายในร้านกาแฟ ถึงแม้เวินลั่วฉิงจะมีท่าทีที่รวดเร็ว ไม่ได้ทำให้แผลน้ำร้อนลวกสาหัสแต่อย่างใด แต่แผ่นหลังของเย่อหยู่เฟิงยังคงปวดแสบมาก แต่ตอนนี้ใบหน้าของเขากลับมีรอยยิ้ม ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่สดใสและดีใจมาก ดีใจเหมือนเจอขุนทรัพย์มหาศาลยังไงอย่างนั้น

เวินลั่วฉิงกำลังคิดอยู่ว่าเย่ซือเฉินจะโทรมาหาไหม จึงไม่ได้สังเกตท่าทางที่ผิดปกติของเย่อหยู่เฟิง

ซุนหรูถงคิดไม่ถึงว่าเย่อหยู่เฟิงจะช่วยเวินลั่วฉิงบังน้ำกาแฟถ้วยนี้ ขณะนี้จึงรู้สึกทั้งเป็นห่วงและโกรธ แล้วร้องไห้ออกมา“เย่อหยู่เฟิง คุณทำแบบนี้ได้ยังไง？ทำไมคุณถึงช่วยยัยนี่มารังแกฉันได้？”

ซุนหรูถงช่างไม่มีเหตุผลเลย

เย่อหยู่เฟิงเหล่สายตามองเธอด้วยแววตาที่เย็นชา “ซุนหรูถง รีบไปจากสายตาผมเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นคุณจะได้เห็นดีแน่”

ปกติเย่อหยู่เฟิงจะดูเป็นคนที่สดใสร่าเริง แต่เมื่อโมโหขึ้นมาก็น่ากลัวมากเลย ซุนหรูถงจึงตกใจกลัวจนลืมร้องไห้ไปเลย สีหน้าของเธอแย่ลงมาก จากนั้นก็ออกไปจริงๆ เห็นได้ชัดว่าตกใจกับท่าทีในตอนนี้เย่อหยู่เฟิงมากๆเลย

“ผมให้คนส่งเสื้อมาให้ผม พวกเราไปคุยกันในห้องวีไอพีกัน”เย่อหยู่เฟิงมองเวินลั่วฉิง จากสายตาที่เย็นชาก็กลับกลายมาเป็นอ่อนโยนซะแล้ว