ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 237

บทที่ 237คุณชายสามเย่มีอาการหึงรุนแรง ผลที่ได้รับจากการที่คุณชายสามเย่โกรธ (2)

คุณชายสามเย่มีอาการหึงรุนแรง ผลที่ได้รับจากการที่คุณชายสามเย่โกรธ (2)

คนที่กล้าทำอย่างนี้กับพี่สาม ที่เขาเคยเห็นก็มีแต่ซ้อสามคนเดียวนี่แหละ

ซ้อสามกล้าหาญจริงๆ แต่ว่า เขาก็ยังเป็นกังวลแทนซ้อสามเหมือนกัน

เขาคิดว่าบางทีพี่สามอาจจะพุ่งไปจับตัวพี่สะใภ้โดยตรง จากนั้นทำการสั่งสอนซ้อสาม！！

เย่ซือเฉินหรี่ตาลงมองไปที่เวินลั่วฉิงที่อยู่ในกล้องวงจรปิด ทำการโทรศัพท์ต่อ เขาอยากรู้เหมือนกันว่า เธอสามารถทำเป็นมองไม่เห็นได้ถึงเมื่อไหร่ ？

“ฉันวางสายก่อนนะ มีโทรศัพท์เข้ามา พี่ช่วยส่งเอกสารไปที่อีเมลฉันแล้วกันนะ” ครั้งนี้ เวินลั่วฉิงมีปฏิกิริยาเสียที มองดูที่โทรศัทพ์สักครู่ เบ้ปากเล็กน้อย ท้ายที่สุดก็ยอมให้ความสำคัญกับการโทรมาของคุณชายสามเย่ มีแต่อารมณ์ที่เห็นได้ชัดว่าไม่เหมือนเดิม เห็นได้ชัดว่ามีความไม่พอใจอย่างชัดเจน

ทำไมเขาโทรถี่เหมือนตามล่าจะเอาชีวิต！

รู้ทั้งรู้ว่าเธอกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ทำไมต้องโทรแล้วโทรอีกด้วย？

เห็นเธอแสดงอาการไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน ทำให้สีหน้าของเย่ซือเฉินมืดขึ้นไปอีก

เธอไม่พอใจเหรอ？หรือเป็นเพราะเขาไปรบกวนเวลาของเธอกับรุ่นพี่ผู้ชายที่ อ่อนโยนและอ่อนหว่านพูดคุยกัน เธอจึงไม่พอใจเหรอ？！

เขาถึงจะเป็นสามีตัวจริงของเธอ！

“ทำไมเหรอ？โทรศัพท์ของสามีชั่วคราวเหรอ？”เยว่หงหลิงทายได้แม่นยำมาก จึงล้อเธอเล่นอีกครั้ง

“ไม่มีอะไรที่ปิดบังพี่ได้เลย” เวินลั่วฉิงตอนแรกกะว่าจะวางสาย เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเยว่หงหลิง จึงพูดเสริมขึ้นว่า

“เรื่องของเธอเขารู้มากแค่ไหน？”น้ำเสียงของเยว่หงหลิงมีความจริงจังขึ้นมา เพราะว่าฐานะที่แท้จริงของเวินลั่วฉิง หรือแม้แต่โฉมหน้าที่แท้จริงของเธอคนนอกยังไม่มีใครรู้เลย

“ไม่รู้ แต่ว่าเขาเคยพูดว่าที่เขาเลือกฉัน เพราะเห็นว่าฉันโง่ ฉันน่าเกลียด” เวินลั่วฉิงจำเหตุผลที่เย่ซือเฉินบอกเธอตอนที่เขาจะแต่งงานกับเธอได้ จึงใช้คำพูดที่เย่ซือเฉินเคยพูดให้เธอฟังพูดซ้ำอีกครั้งให้คนอื่นฟัง

ซึ่งตอนนั้น เธอรู้สึกได้ว่าเย่ซือเฉินไม่ได้จะมาสู่ขอเธอ แต่เหมือนจะมาล้างแค้น

เสียงหัวเราะของเยว่หงหลิงดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ พร้อมด้วยประโยคกึ่งติดตลกแต่จริงใจ：“ไม่ต้องกังวล ฉันไม่รังเกียจเธอหรอก ยินดีต้อนรับเข้าสู่อ้อมกอดฉันได้ตลอดเวลา”

“พู่ล” เวินลั่วฉิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา：“แน่นอนฉันไม่รังเกียจเธออยู่แล้ว รอฉันหน่อยนะ หนึ่งปีหลัง ไม่ อีกสิบเอ็ดเดือนหลัง ฉันจะรีบกลับไป”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเวินลั่วฉิง ดวงตาของเย่ซือเฉินหรี่ลงอย่างดุร้าย และเย็นชาที่สุด อันตรายถึงที่สุด

อะไรที่เรียกว่าอีกสิบเอ็ดเดือนหลังเธอก็จะกลับไป？

กลับที่ไหนเหรอ？

กลับไปข้างกายถังไป๋เชียนเหรอ？

เธอ ต่อหน้าเขา กับผู้ชายคนอื่น คุยเรื่องที่จะหนีตามกันไปเหรอ？

เวลานี้เขาน่าจะโมโหเกินไป จนลืมไปว่าเขาสามารถมองเห็นเวินลั่วฉิงได้ แต่เวินลั่วฉิงมองไม่เห็นเขา อีกอย่างเวินลั่วฉิงก็ไม่รู้ว่าเขากำลังมองเธออยู่

เห็นเธอบอกว่าจะวางสายแล้ว แต่ก็ยังพูดกับผู้ชายคนอื่น หยอกล้อจีบกัน เย่ซือเฉินมีความรู้สึกวู่วามอยากพุ่งเข้าไปหาตรงนั้นเลย

เมื่อกี้เธอพูดอะไรอีกนะ？

เขาเลือกเธอเพราะว่าเธอน่าเกลียด？！ เพราะว่าเธอโง่？

รุ่นพี่ผู้ชายของเธอ ไม่รังเกียจเหรอ？

เพราะฉะนั้นความหมายของเธอคือเขารังเกียจเธอ？

ถ้าเขารังเกียจเธอจะแต่งงานกับเธอเหรอ？

ทันใดนั้นเย่ซือเฉินนึกขึ้นมาได้ว่า ถังไป๋เชียนตอนนี้อยู่ที่เมืองA บัดซบสิ้นดี ไม่รู้ว่าตอนนั้นลมอะไรพัดทำให้เขามีความคิดที่จะวางกับดักถังไป๋เชียนไว้ที่เมืองA？

เย่ซือเฉินใช้มือถือส่งข้อความไปฉบับหนึ่ง เนื้อหาของข้อความคือให้ทุกคนที่กำลังตามล่าถังไป๋เชียนนั้น ปล่อยถังไป๋เชียนให้ออกจากเมืองAได้