ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 236

บทที่ 236 คุณชายสามเย่อาการหึงรุนแรง ผลที่ได้รับจากการทำให้คุณชายสามเย่โกรธ (1)

ช่วงนี้ ไม่มีความคืบหน้าของถังไป๋เชียนเลยแม้แต่น้อย ต้องยอมรับจริงๆว่าถังไป๋เชียนเป็นปรมาจารย์ด้านการหลบซ่อนคนหนึ่งเลย ช่วงนี้ ถังไป๋เชียนก็เหมือนเต่าที่หลบอยู่ในกระดองของตัวเอง แล้วจมอยู่ใต้น้ำ พร้อมทั้งฝังตัวไว้ในโคลน ไม่เคลื่อนไหวใดๆ

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ถึงแม้จะสูบน้ำในคลองให้แห้ง ก็ยากที่จะตามหาตัวเขาเจอได้

แต่ถ้าว่า ณ เวลานี้ถังไป๋เชียนโทรศัพท์กลับหาเวินลั่วฉิง？

ทันใดนั้นเย่ซือเฉินนึกขึ้นได้ว่า เขาขัง ถังไป๋เชียนไว้ที่เมืองA นั่นหมายความว่าเธอกับถังไป๋เชียนได้อยู่ในเมืองเดียวกันไม่ใช่เหรอ？งั้นก็แสดงว่าเป็นการเปิดโอกาสให้พวกเขาได้ใกล้ชิดกัน？

เขาโง่หรือเปล่า？

“ฉันเองนะ ฉันปฏิบัติหน้าที่อยู่ข้างนอก พอดีมือถือตกหาย มือถือเครื่องนี้ของเขาอยู่ที่ฉันพอดี ฉะนั้นฉันเลยใช้มือถือเขาโทร ฉันมีปัญหาเล็กน้อย ต้องการความช่วยเหลือจากเธอ เดี๋ยวฉันจะส่งเอกสารให้เธอ เธอช่วยฉันดูหน่อยนะ”คนที่พูดโทรศัพท์อยู่ไม่ใช่ถังไป๋เชียนแต่เป็นเยว่หงหลิง

ถังไป๋เชียนมีเบอร์โทรศัพท์อยู่หลายเบอร์ ส่วนใหญ่แล้วเบอร์โทรที่ใช่ติดต่อกับพวกเขามีอยู่สองเบอร์ด้วยกัน ครั้งนี้ถังไป๋เชียนกลับประเทศเขาเอาเบอร์โทรศัพท์กลับไปแค่เบอร์เดียวเอง

“อืม ได้ พี่……” เวินลั่วฉิงตอบรับอยู่ปลายสาย

“อารมณ์ของเธอเมื่อกี้เหมือนไม่ปรกตินะ？เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ？”เวินลั่วฉิงเมื่อกี้อยากเปลี่ยนสรรพนามเรียก แต่โดนหงหลิงที่อยู่อีกฟากตัดบทเสียก่อน

“แค่นี้เธอก็ฟังออกเหรอ ฉันยังสามารถรักษาความเป็นส่วนตัวไว้บ้างได้ไหม？”เวินลั่วฉิงตกตะลึงไปสักพัก ริมฝีปากยกขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงที่พูดออกมามีความออดอ้อนแฝงอยู่

รุ่นพี่ยังไงก็คือรุ่นพี่ เก่งมากจริงๆ แค่คุยโทรศัพท์กัน ก็สามารถสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่ผิดปรกติของเธอ

ความจริงแล้วเธอคิดว่าเธอได้ปรับอารมณ์ของตัวเองให้ดีที่สุดแล้ว

เห็นอาการของเธอที่แสดงออกอย่างชัดเจนมีความออดอ้อนเล็กน้อยอยู่ สายตาที่มืดมนของของเย่ซือเฉินหรี่มองอย่างน่ากลัว

เธอแต่งงานกับเขามานานแล้ว เขายังไม่เคยเห็นเธอแสดงอาการออดอ้อนต่อหน้าเขามาก่อนเลย

ตอนนี้เธอกลับแสดงอาการออดอ้อนกับผู้ชายคนอื่น？

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ？”น้ำเสียงของหงหลิงมีความอยากรู้อยากเห็นอยู่ในนั้น แน่นอนมีความห่วงใยเช่นกัน เธอรู้ดีว่าสิ่งที่จะสามารถกระทบต่อความรู้สึกของเวินลั่วฉิงได้นั้นมีไม่มากนัก

“ก็ไม่มีเรื่องใหญ่อะไรหรอก ก็คือมีคนคิดไม่ดีกับฉัน มีผู้ชายเลวคนหนึ่งคิดไม่ดีกับฉัน แต่ได้จัดการเรียบร้อยแล้ว” เวินลั่วฉิงทำท่าเบ้ปาก ไม่ได้ปกปิดอะไร

เธอรู้สึกว่าเวลาที่อยู่ต่อหน้ารุ่นพี่ ตัวเองเหมือนเด็กน้อยที่ยังไม่รู้จักไม่โตสักที หลายปีมานี้ ถือว่าโชคดีที่มีรุ่นพี่ผู้หญิงและแฟนของเธอคอยให้ความช่วยเหลือเธอมาตลอด

ในใจเธอนั้น นับถือพวกเขาเหมือนญาติมานานแล้ว เพราะฉะนั้น ต่อหน้าพวกเขา เธอไม่ต้องจงใจปกปิดความรู้สึกของตัวเอง โดยเฉพาะต่อหน้ารุ่นพี่ผู้หญิง

ปกติแล้ว เธอและรุ่นพี่หงหลิงมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาตลอด ใกล้ชิดกันมาก

“คนที่ไหนกันไม่กลัวตาย กล้าคิดไม่ดีกับเธอ？”น้ำเสียงของเยว่หงหลิงไม่มีความกังวลเลย แต่กลับมีอารมณ์ของเห็นคนอื่นทุกข์แล้วมีความสุข กล้าคิดไม่ดีกับเวินลั่วฉิง โดนหาที่ตายเหรอ？

“แล้วเธอหล่ะจะกลับมาเมื่อไหร่” ฉันคิดถึงเธอและเด็กน้อยสองคนแล้ว” หงหลิงพูดเสริมขึ้นมา

“ช่วงนี้ยังกลับไปไม่ได้” เวินลั่วฉิงถอนหายใจออกมาเบาๆ เธอก็อยากรีบกลับไปเหมือนกัน แต่ติดที่ว่าตอนนี้ยังกลับไปไม่ได้

“เพราะสามีชั่วคราวของเธอคนนั้นเหรอ” เย่วหงหลิงหัวเราะออกมา กึ่งจริงกึ่งล้อเล่นกับเธอ

“ใช่”เวินลั่วฉิงเม้มปากเล็กน้อย ริมฝีปากแดงโค้งขึ้นเล็กน้อย พูดเสริมพร้อมไปกับคำพูดที่กึ่งจริงกึ่งพูดเล่นของหงหลิงแล้วหัวเราะออกมา：“ถึงแม้จะเป็นสามีชั่วคราว แต่ตอนนี้ก็ยังถือว่าถูกกฎหมายอยู่ รอให้ถึงเวลาที่สัญญาสิ้นสุด ก็ยังมีเวลาอีกนานเลย”

เธอรู้สึกว่าเวลามันช่างผ่านไปช้าเหลือเกิน ช้ามาก เวลาที่เธอกับเย่ซือเฉินแต่งงานกันแค่เดือนเดียวเอง ทำไมเธอรู้สึกเหมือนมันนานมากเหลือเกิน

“คึ เพราะฉะนั้นเธอต้องค่อยๆทน” อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เย่วหงหลิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา