ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 245

บทที่ 245 เบบี๋ของเธอคือใคร？

เลขาหลิวที่กำลังขับรถอยู่ได้ยินคำพูดของเวินลั่วฉิงแล้วรู้สึกชื่นชมและเห็นด้วย ท่านประธานควรยิ้มให้เยอะกว่านี้จริง ถ้าเป็นแบบนั้น ชีวิตของเขาก็จะสดใสมากขึ้น

ช่วงนี้ท่านประธานและคุณผู้หญิงทำให้เขาเกือบหัวใจวาย！

แต่ว่า เวลานี้ เวินลั่วฉิงกลับพูดเสริมออกมาอย่างตั้งใจ：“แบบนี้ถึงจะทำให้มีคนชอบ มีคนรัก”

เลขาหลิวแอบสูดลมหายใจเข้า ทำให้คนชอบ？ทำให้คนรัก？คำพูดนี้ฟังแล้วทำไมเหมือนทำให้คนอื่นจินตนาการไปเป็นเรื่องอย่างว่าได้……

โดยเฉพาะคำพูดนี้เมื่อใช้กับท่านประธานแล้ว ทำให้คนอื่นยิ่งรู้สีกแปลกประหลาดไปอีก อย่างไรก็ตาม ท่านประธานคงหวังว่าจะได้รับความรักจากภรรยาของเขามั้ง?

เย่ซือเฉินจ้องเลขาหลิวด้วยสายตาดุ แล้วดึงแผ่นกั้นลงมา ใบหน้าของเขาดูเข้มขึ้นเล็กน้อยอย่างน่าสงสัย ผู้หญิงคนนี้หลังดื่มเหล้าคำพูดอะไรก็กล้าพูดออกมา

เธอที่เป็นแบบนี้ทำให้เขา……

เย่ซือเฉินดึงเนกไทของตัวเองออก จากนั้นแกะเม็ดกระดุมออกหนึ่งเม็ด

ตอนที่เขาทำท่าพวกนี้นั้น เวินลั่วฉิงจ้องมองเขาตลอด ถ้าจะพูดให้ถูกคือน่าจะจ้องท่าทางของเขาอยู่ตลอด แม้กระทั่งมือที่บีบหน้าเขาอยู่ก็หยุดลงทันที

เย่ซือเฉินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มันไม่ง่ายเลย ที่สามารถทำให้เขาสงบนิ่งลงมาได้

เวินลั่วฉิงเห็นเขาถอดเนกไทออก และเกาะเม็ดกระดุมออก ดวงตาคู่นั้นกะพริบแล้ว กระพริบอีก

“คุณจะถอดเสื้อผ้าไหม？ฉันช่วยคุณ” เวินลั่วฉิงดึงเสื้อเชิ้ตของเขา ปรากฏว่ายังเหลือกระดุมอีกหลายเม็ด เบ้ปากเล็กน้อย ไม่รู้เป็นเพราะว่าเห็นมันขวางหูขวางตาหรือเปล่า

มือของเลขาหลิวที่จับพวงมาลัยอยู่สั่นเล็กน้อย เกือบจะขับรถเอียงไปอีกทาง จังหว่ะไปเร็วเกินไปหรือไม่

ถึงแม้ว่าเย่ซือเฉินจะดึงแผ่นกั้นลงมา แต่ก็ไม่สามารถปิดกั้นเสียงทั้งหมดได้

“เด็กดี อย่าขยับไปเรื่อย” เย่ซือเฉินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นกุมมือเธอไว้

เนื่องจากว่าเธอเมาไม่รู้อะไรเลย ได้แต่ระรานไปเรื่อย แต่ว่าเขาทนไม่ไหว เขาค้นพบว่าเขาควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไป

ถ้าจะปล่อยให้เธอทำแบบนี้ต่อไปอีก เขากลัวว่าจะเสียการควบคุมตัวเอง

“คุณร้อนมากไม่ใช่เหรอ？” ดวงตาของเวินลั่วฉิงกระพริบไปมา เวลานี้สายตาคู่นั้นดูไร้เดียงสาเป็นพิเศษ จริงๆแล้ว เธอนึกว่าเขาร้อนจริงๆ ไม่ได้มีความหมายไปอย่างอื่น

ลมหายใจของเย่ซือเฉินเริ่มติดขัดเล็กน้อย ที่เขาร้อนเป็นเพราะเธอ ไม่ใช่เพราะเสื้อผ้า แต่เป็นเพราะเธอ

ผู้หญิงคนนี้ยั่วยวนเขาเสร็จ มาตอนนี้ทำเป็นไร้เดียงสาอีก ทำให้เขาต้องกัดฟันแน่น

“ไปโรงแรมหวนหยู” เย่ซือเฉินมองออกไปนอกรถ แล้วพูดคำนี้ออกมา

เขารู้สึกว่า เขาคงทนกลับไปถึงบ้านไม่ไหว พอดีที่นี่ไม่ไกลจากโรงแรมหวนหยู เท่าไหร่นัก จึงตัดสินใจไปที่นั่นดีกว่า เพราะที่นั่นมีห้องประจำของเขาอยู่