ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 271

บทที่ 271 ผลของการทำให้คุณชายสามเย่โกรธ (4)

ในตอนนี้เวินลั่วฉิงอยากที่จะลงจากรถมาก ๆ แต่เธอถูกเย่ซือเฉินจับเอาไว้ และจับไว้แน่นมากด้วย อีกทั้งท่าทีของเขาในตอนนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน เวินลั่วฉิงรู้ดีว่าเธอจะทำให้เขาโมโหขึ้นไปอีกไม่ได้

ตอนนี้เล้งหรงยังคงอยู่ด้านนอก

เล้งหรงเห็นเวินลั่วฉิงขึ้นรถไป แล้วเลขาหลิวก็ลงมาจากรถ จากนั้นหน้าต่างรถก็ปิดหมดทุกด้าน ทำให้บดบังการมองเห็น เขาจึงมองไม่เห็นสถานการณ์ในรถเลยแม้แต่น้อย

เล้งหรงเดินเข้าไป จากนั้นก็ออกแรงทุบหน้าต่างรถ แต่กระจกหน้าต่างรถของเย่ซือเฉินนั้นคุณภาพดีมาก ไม่ว่าเล้งหรงจะออกแรงเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถทำลายลงด้วยมือเปล่าได้

“เย่ซือเฉิน นายคิดจะทำอะไร มีเรื่องอะไรนายก็มาจัดการกับฉันนี่ รังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้ ยังเป็นลูกผู้ชายอยู่ไหมวะ?” ตอนนี้เล้งหรงรู้สึกเป็นห่วงเวินลั่วฉิงมากจริง ๆ เขารู้จักเย่ซือเฉินดี ปกติเย่ซือเฉินดูเป็นคนนิ่ง ๆ เงียบ ๆ แต่เวลาคิดจะทำอะไรขึ้นมานั้นก็โหดมากจริง ๆ

ถ้าเป็นคนอื่น โหดสุดก็คงจะเอากันถึงชีวิต แต่สำหรับเย่ซือเฉิน ความโหดร้ายของเขาคือการทำให้ตายทั้งเป็น

เขารู้สึกผิดขึ้นมาที่เมื่อกี้ได้พูดประโยคกำกวมแบบนั้นกับเวินลั่วฉิง ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าพูดไปแบบนั้นเป็นการกระตุ้นอารมณ์ผู้ชายคนหนึ่งขนาดไหน

การที่เขาไปกระตุ้นให้เย่ซือเฉินโกรธ คนที่ได้รับผลกระทบก็คือเวินลั่วฉิง

เขารู้สึกผิดมากจริง ๆ เพราะเป็นห่วงเธอถึงได้รู้สึกผิดขึ้นมา

เขายอมรับว่าเมื่อกี้ไม่เพียงแต่ไม่ชอบท่าทางยโสโอหังของเย่ซือเฉินเพียงเท่านั้น แต่ที่จริงเป็นเพราะเขารู้สึกหึงหวงด้วย

เพียงแค่เย่ซือเฉินมาจอดรถตรงหน้าพวกเขา ไม่ได้เอ่ยพูดอะไร แต่เวินลั่วฉิงกลับขึ้นรถของเย่ซือเฉินไปง่าย ๆ ตอนนั้นเขารู้สึกอิจฉามากจริง ๆ

“ดูท่า เขาจะเป็นห่วงเธอมากนะ?” เมื่อขึ้นรถมา มุมปากของเย่ซือเฉินก็ยกขึ้นเล็กน้อย เหมือนกับจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม มองแล้วรู้สึกขนลุกขนพองขึ้นมาทันที

ถึงแม้ประโยคเมื่อกี้จะพูดกับเวินลั่วฉิง แต่สายตาเขากลับไม่ได้มองที่เวินลั่วฉิง และไม่ได้มองออกไปยังเล้งหรงที่อยู่นอกหน้าต่างนั่น

เวินลั่วฉิงดูไม่ออกจริง ๆ ว่าตอนนี้เขากำลังมองอะไรอยู่กันแน่

แววตาเวินลั่วฉิงเป็นกระกายเล็กน้อย ไม่ได้ตอบอะไรเขา เพราะที่เย่ซือเฉินพูดนั้น ถ้าเธอตอบอะไรออกไปก็จะยิ่งไปกระตุ้นอารมณ์เขาให้โมโหมากขึ้นไปอีก

เมื่อไม่ได้ยินเธอตอบอะไร มุมปากของเย่ซือเฉินยิ่งยกสูงขึ้น ยิ้มแต่ก็เหมือนไม่ยิ้มนั้นยิ่งทำให้คนตกใจ

แต่ไหนแต่ไรมา เวินลั่วฉิงเป็นคนไวต่อความรู้สึก เธอจึงรับรู้ได้ถึงความผิดปกติของเขาในตอนนี้ เย่ซือเฉินในตอนนี้ไม่ว่าใครเห็นเข้าก็คงต้องรู้สึกกลัวทั้งนั้น

เธอที่ไม่เคยกลัวอะไรหรือใครหน้าไหนทั้งนั้น แต่ตอนนี้กลับรู้สึกกลัวขึ้นมา แต่งงานกันมาตั้งนาน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเย่ซือเฉินเป็นอย่างนี้

เวินลั่วฉิงที่กำลังนั่งอยู่ ไม่ขยับตัว ไม่พูดอะไรทั้งนั้น

เล้งหรงที่อยู่ด้านนอกรถ เมื่อไม่ได้รับการตอบกลับใด ๆ ก็ยิ่งร้อนใจ ออกแรงทุบหน้าต่างรถอีกครั้ง : “เย่ซือเฉิน นายออกมานี่ ลงมาตัวต่อตัวกัน”

เย่ซือเฉินแสยะยิ้มออกมา สู้กับนายตัวต่อตัวเหรอ เล้งหรงนายไม่มีคุณสมบัตินั้น

เย่ซือเฉินไม่สนใจเล้งหรงแม้แต่น้อย ราวกับเล้งหรงไม่มีทางทำอะไรเขาได้เลยสักนิด

แต่การที่เขาจอดรถอยู่ตรงนี้ เพื่อจงใจแสดงให้เล้งหรงเห็น

เฮ้อ ผู้ชายนะผู้ชาย บางครั้งก็ชอบทำอะไรย้อนแย้ง และปัญญาอ่อน แน่นอนว่าคำพูดพวกนี้เวินลั่วฉิงไม่สามารถพูดมันออกมาได้

เวินลั่วฉิงที่กำลังคิดอะไรอยู่ ก็ถูกเย่ซือเฉินหันมามอง แล้วเอ่ยพูดช้า ๆ : “วันนี้เล้งหรงไปคุยเรื่องแต่งงานกับตระกูลเวินแล้วเหรอ?”

“อืม” เวินลั่วฉิงตอบกลับเบา ๆ ในใจแอบเดาว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร ไม่ใช่ว่าเขารู้เรื่องหมดแล้วเหรอ แล้วมาถามเธอทำไม?