ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 272

บทที่ 272 แม่หญิงแห่งตระกูลเวินที่เก่งกาจไร้เทียมทาน

เวินลั่วฉิงจ้องไปที่เขา แล้วหัวเราะออกมา หัวเราะออกมาเพราะความโกรธ ดวงตาเธอเป็นประกาย แล้วเอ่ยขึ้นมาว่า : “ทำไมจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกัน เกี่ยวข้องกันอย่างมากเลยแหละ เล้งหรงไปขอแต่งงาน คน ๆ นั้นก็คือฉัน ฉันก็ต้องกลับไปสิ...”

เวินลั่วฉิงรู้ดี ว่าการที่เธออธิบายอะไรตอนนี้ เย่ซือเฉินก็ไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น ถึงขนาดไม่เปิดโอกาสให้เธออธิบายอะไรเลย

ทุกครั้งที่เธอเอ่ยพูด พูดได้ไม่ถึงครึ่ง ก็ถูกเขาขัดจังหวะขึ้นมา เธอรู้สึกว่าเย่ซือเฉินในตอนนี้ทำตัวเหมือนเด็กอายุสามขวบ พูดอะไรไปก็ไม่ฟัง ไร้เหตุผลสิ้นดี ไม่ว่าเธอพูดอะไรไปเขาก็ไม่ยอมรับฟัง ซ้ำยังเอาสิ่งที่เขาคิดมาทับถมในสิ่งที่เธอต้องการจะสื่อออกมาอีก

ฉะนั้น ตอนนี้เธอจึงต้องทำตรงกันข้ามกับเขา

ปรากฏว่าครั้งนี้ เย่ซือเฉินไม่พูดขัดจังหวะเธอแล้ว แต่บีบมือเธอจนแน่นยิ่งขึ้นไปอีก ดวงตาคู่นั้นจ้องเขม่นไปที่เธอ เขาโกรธจนดูบ้าราวกับจะกลืนเธอเข้าไปทั้งตัว

เวินลั่วฉิงแอบคิดในใจ ถ้าหากใช้สายตาฆ่าคนได้ ตอนนี้เธอน่าจะถูกสายตาของเย่ซือเฉินจ้องจนกลายเป็นเถ้าถ่านแล้ว

เธอคิดว่าถ้าเป็นคนอื่น คงถูกขู่ให้กลัวจนล้มลงไปกองกับพื้นแล้ว

โชคดีที่เธอใจกล้า

ในขณะที่ความบ้าของเย่ซือเฉินกำลังจะปะทุออกมานั้น เวินลั่วฉิงก็จ้องไปที่เขา แล้วยิ้มออกมา ครั้งนี้เธอฉีกยิ้มกว้างมาก : “แต่ว่าฉันไม่ตอบตกลงอยู่แล้ว เพราะเล้งหรงแก่กว่านาย หล่อสู้นายไม่ได้ ไม่มีเงินมากเท่านาย ไม่ได้เก่งกาจเหมือนนาย แล้วทำไมฉันต้องตอบตกลงด้วย นายคิดสิ คุณสามี”

เย่ซือเฉินอึ้งไป ดวงตาที่จ้องเขม่นเธอเอาเป็นเอาตายกลับเปลี่ยนเป็นกระพริบตาปริบ ๆ ดูซื่อ ๆ บื้อ ๆ น่ารักขึ้นมาทันที

จากนั้น สีหน้าของคุณชายสามเย่ที่ดูขึงขังก็ดูอบอุ่นขึ้นทันที สายตาที่ดูคลั่งจนน่ากลัวนั้นก็ดูจะหายไปในชั่วพริบตา ความกดดันภายในรถดูท่าจะสลายหายไปกลับสู่สภาวะปกติ

“เหอะ” คุณชายสามเย่ยังคงทำท่าทีหยิ่งผยองพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่มุมปากก็ยกขึ้นด้วยท่าทีที่สงสัยอยู่เล็กน้อย ถือว่าเธอมีสายตาเฉียบแหลม

เวินลั่วฉิงเป็นพวกรู้จักสังเกตได้ดีมาก เธอรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้คุณชายสามเย่รู้สึกสบายใจขึ้นแล้ว

เธอก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อย

ความฉลาดของเวินลั่วฉิงคือเธอรู้ดีว่าไม่ควรต่างฝ่ายต่างแข็งใส่กัน เธอรู้จักปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ และแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ดี

เรื่องนี้ถ้าหากเป็นคนอื่นนั้น ไม่รู้จะอาละวาดโวยวายขนาดไหน แต่สำหรับเวินลั่วฉิงนั้น ถึงแม้คุณชายสามเย่จะไร้เหตุผลขนาดไหน แต่เธอก็สามารถเอาอยู่

“ที่รักคะ พวกเราจะจอดรถอยู่ตรงนี้อีกนานแค่ไหน?” เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าจอดรถอยู่ตรงนี้ตลอดคงไม่เหมาะเท่าไหร่ ตรงนี้อยู่ใกล้กับบ้านตระกูลเวินมาก อีกอย่างเล้งหรงก็ยังอยู่ด้านนอกนั่น

แต่เวินลั่วฉิงไม่ได้พูดตรง ๆ ว่าให้ออกไปจากที่นี่

คุณชายสามเย่ถูกเวินลั่วฉิงปลอบประโลมไปไม่น้อยแล้ว แต่อยู่ ๆ เขาก็นึกถึงตอนที่เวินลั่วฉิงกำลังจะขึ้นรถ คำพูดที่เล้งหรงพูดออกมานั้น ทำให้สีหน้าเขาเคร่งขรึมขึ้นมาอีกครั้ง : “เธอกับเล้งหรงสัญญาอะไรกันไว้?”

เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ นายคนนี้ไม่จบไม่สิ้นหรือไง?

เธอกับเล้งหรงสัญญาอะไรกันไว้น่ะเหรอ เป็นเธอที่อยากหลีกหนีเล้งหรงซะมากกว่า

เย่ซือเฉินที่ปกติเป็นคนฉลาดหลักแหลมคนนั้นหายไปไหนแล้ว? ถึงขนาดดูไม่ออกว่าเล้งหรงจงใจพูดให้เขาเข้าใจผิด หรือว่าวันนี้เย่ซือเฉินลืมเอาสมองออกมาจากบ้าน?!

ดังนั้นคุณชายสามเย่ในวันนี้เลยทำตัวเหมือนเด็กสามขวบ

เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าจะรับมือกับสามเย่ที่ทำตัวเป็นเด็กสามขวบนั้น คงจะใช้ไม้อ่อนเฉย ๆ ไม่ได้ จำเป็นต้องใช้ทั้งไม้อ่อนไม้แข็งกับเขา