ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 274

บทที่ 274 ลูกทั้งสองคนมาหาถึงที่ ... พ่อของหนูคือท่านประธานของพวกคุณ (2)

“ตอนนี้ เกรงว่าท่านประธานกำลังประชุมอยู่ ไม่ดีมั้งถ้าจะรบกวนท่านประธาน?”เลขาหรวนค่อนข้างระมัดระวัง กลัวรบกวนท่านประธานแล้วท่านประธานจะโกรธ

“แล้วจะทำยังไงกับเด็กสองคนนี้ล่ะ?” พนักงานต้อนรับถอนหายใจเล็กน้อย ยังคงไม่อยากให้เด็กที่น่ารักทั้งสองนี้จากไป เธอมองไปยังเลขาหรวนเพื่อปรึกษา : “ฉันไม่มีเบอร์โทรของท่านประธาน คุณเอาเบอร์โทรท่านประธานให้ฉัน เดี๋ยวฉันโทรไปเอง”

“พี่ชายหนูมีเบอร์โทรของท่านประธานพวกคุณ สามารถบอกคุณได้” ไม่รอให้เลขาหรวนตอบออกมา ถังจื่อซีก็รีบเอาโทรศัพท์มือของถังจื่อโม่ออกมาเปิดดู แล้วหาเบอร์โทรของเย่ซือเฉิน ยื่นให้พนักงานต้อนรับ

เลขาหรวนมองตากันกับพนักงานต้อนรับ จากนั้นก็มองไปที่เบอร์โทรในโทรศัพท์มือถือถังจื่อซีทันที

เลขาหรวนมองอย่างละเอียดหนึ่งรอบ แล้วขมวดคิ้ว : “นี่ไม่ใช่เบอร์โทรที่ท่านประธานใช้อยู่ประจำนะ”

แต่เบอร์โทรนี้เธอเคยเห็นมาก่อน เหมือนเคยเห็นเลขาหลิวโทรหา ตอนนั้นเลขาหลิวหาท่านประธานไม่เจอ เลยโทรหาด้วยเบอร์โทรนี้ เธอเป็นคนความจำดีมาก โดยเฉพาะเรื่องตัวเลข พูดได้ว่าเพียงแค่เห็นผ่านตาก็จำได้ไม่ลืม

ฉะนั้นเธอมั่นใจว่าเป็นเบอร์โทรเดียวกัน

ตอนนั้น ท่าทางของเลขาหลิวดูน้อบน้อมมาก เมื่อโทรศัพท์เสร็จแล้ว ก็รีบจัดการธุระทันที

ดังนั้น เธอคิดว่าเบอร์โทรนี้น่าจะเป็นเบอร์โทรส่วนตัวของท่านประธาน

เบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวของท่านประธาน คนทั่วไปไม่มีทางรู้ได้แน่นอน แล้วเด็กสองคนนี้มีเบอร์โทรนี้ได้ยังไงกัน?

หรือว่า เด็กสองคนนี้จะเกี่ยวข้องกับท่านประธานจริง ๆ ?

เลขาหรวนมองไปที่ถังจื่อโม่อีกครั้ง ค่อย ๆ มองอย่างละเอียด แล้วพบว่าเมื่อมองอย่างละเอียดนั้น เด็กชายคนนี้ค่อนข้างคล้ายกับท่านประธานอยู่เหมือนกัน

ฉะนั้น เด็กสองคนนี้จะเป็นลูกของท่านประธานจริง ๆ น่ะเหรอ?

ขณะนี้ เวลาสิบเอ็ดโมงแล้ว คุณชายสามเย่ที่จริง ๆ ควรจะประชุมอยู่นั้นได้กำลังนอนกอดภรรยาแสนสวยของตัวเองอยู่ ไม่ได้ไปทำงาน และก็ไม่ได้ไปทำงานนอกสถานที่ด้วย

นอนไม่สบายตัวอีกคืนแล้ว เวินลั่วฉิงที่เพิ่งหลับได้ไม่เท่าไหร่ก็ถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์

เย่ซือเฉินขมวดคิ้ว เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น โทรศัพท์ของใครกัน?

เวินลั่วฉิงขยับตัว รู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว ปวดยิ่งกว่าเมื่อวานอีก

ไอบ้าเย่ซือเฉินนี่ไม่ใช่คนหรือยังไงกัน เวินลั่วฉิงแอบด่าในใจ จากนั้นก็ยื่นมือไปควานหาโทรศัพท์ที่ดังไม่หยุด

ที่จริงโทรศัพท์อยู่ไม่ห่างจากเธอเลย แต่เธอเหนื่อยมาก ปวดเมื่อยไปทั้งตัว เลยควานหาโทรศัพท์อยู่ครู่ใหญ่ถึงจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

เมื่อหยิบโทรศัพท์ได้แล้ว เวินลั่วฉิงเห็นหน้าจอโทรศัพท์ก็สะดุ้งตื่นตาสว่างทันที

เธอแอบถอนหายใจ ค่อย ๆ หันไปดูเย่ซือเฉินที่นอนอยู่ข้าง ๆ อย่างระมัดระวัง

เย่ซือยังไม่ตื่นนอน คุณชายสามเย่รู้สึกเหนื่อยมาก คืนก่อนก็นอนไม่หลับ วันถัดมายังไม่ทันหกโมงเช้าก็ต้องรีบไปขึ้นเครื่องบิน เมื่อคืนได้ยินเรื่องที่เล้งหรงไปพูดเรื่องแต่งงานที่บ้านตระกูลเวิน ยังไม่ทันจะได้พักผ่อนก็รีบกลับมาทันที เมื่อคืนก็จัดหนักทั้งคืนอีก

คุณชายสามเย่ในตอนนี้ถ้าไม่เหนื่อยก็คงจะแปลกมาก ฉะนั้นแม้โทรศัพท์จะดังแค่ไหนก็ไม่ทำให้เขาตื่นได้

เวินลั่วฉิงเห็นเขาหลับลึก ก็เม้มปาก จากนั้นก็เอามือที่พาดเอวเธออยู่นั้นออก แล้วค่อย ๆ ลุกจากเตียง

เธออยากไปรับโทรศัพท์ที่ระเบียง

แต่ทันใดนั้น เอวของเธอก็ถูกดึงไปโอบอีกครั้ง แล้วเธอก็ถูกเขาดึงกลับไปกอดแน่น ๆ อยู่ในอ้อมกอดเขาอีกครั้ง

“จะไปไหน?” เย่ซือเฉินลืมตาขึ้นเล็กน้อย มองไปที่เธอ เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

โทรศัพท์ของเวินลั่วฉิงเมื่อกี้หยุดดังแล้ว แต่ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง