ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 303

บทที่303 คุณชายสามเย่อยากได้ลูกชาย(1)

ถังจื่อโม่เคยกล่าวไว้แล้ว ถงถงบ้านของเขาใจอ่อนที่สุด ดังนั้น คุณสามารถแสร้งทำเป็นน่าสงสารเมื่อถึงเวลาคับขัน เพื่อขอความเห็นอกเห็นใจ

จริงด้วย เห่อถงถงเห็นท่าทีเขาเช่นนี้ ก็ใจอ่อนทันที “ฉันไม่ใช่ว่าไม่เชื่อคุณ แต่จู่ๆคุณก็นำเอกสารมาเยอะขนาดนี้ แล้วให้ฉันเซ็น ฉันก็ต้องดูว่าคืออะไรก่อนสิ?”

“คุณยังไม่เชื่อผมอีก ถ้าคุณเชื่อผม ก็ไม่จำเป็นต้องดู ถามก็ไม่ถาม ก็เซ็นชื่อทันที ถ้าวันนี้เปลี่ยนเป็นคุณขอให้ผมเซ็น ผมจะไม่พูดอะไร และเซนโดยไม่ลังเลเลย ”ใบหน้าของจี้หซีดูเจ็บปวดมาก น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจ

ต้องบอกว่า จี้หซียังมีพรสวรรค์ในด้านการแสดงมาก

เห่อถงถงตะลึง ริมฝีปากขยับ ไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรยังไงแล้ว

ถ้าเซ็นก็ เธอดูก็ยังไม่ทันได้ดู ยังไม่รู้เลยว่าคืออะไรกันแน่ จะเซ็นได้ยังไง?

ถ้าไม่เซ็นก็ เห็นสีหน้าของจี้หซี เธออดสงสารไม่ได้จริงๆ

“รึว่า คุณจะกลัวว่าผมจะหลอกขายคุณ เรื่องนี้คุณไว้ใจได้เลย แม้ผมจะต้องขายตัวเองทิ้ง ผมก็ไม่ยอมขายคุณหรอก ผมรู้ ว่าเป็นเพราะผมลืมคุณไป คุณก็เลยไม่เชื่อใจผมอีก”จี้หซีเห็นสีหน้าของเห่อถงถงในตอนนี้ รู้ว่าเธอใจอ่อนลง แน่นอนว่าต้องพยายามต่ออย่างไม่ลดละ

“ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่ว่าไม่เชื่อคุณ ”ได้ยินเขาพูดแบบนี้ เห่อถงถงเริ่มร้อนใจ อธิบายครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะกลัวว่าเขาจะคิดมาก กลัวว่าเขาจะเข้าใจผิด“ ช่างเหอะ ถ้าคุณไม่ยอมเซ็นจริงๆก็ช่างเหอะ คุณไม่เชื่อใจผม ผมก็เข้าใจ ผมแค่เกลียดตัวเอง เกลียดตัวเองที่ทำไมถึงลืมคุณ ”จี้หซีพูดด้วยความจริงใจ เขาเกลียดตัวเองที่ทำไมถึงลืมเธอ ดังนั้นอารมณ์ของเขาในตอนนี้แสดงออกมาได้จริงจังมาก ดูแล้วทำให้คนสงสารมาก

เห่อถงถงเป็นคนใจอ่อนอยู่แล้ว เห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็ปวดใจขึ้นมา

ถังจื่อโม่ดูเวลากำลังพอดี ถึงเวลาเขาละ

“คุณแม่ถงถง ฉันว่าคุณพ่อจี้หซีเหมือนจะเสียใจจริงๆ ได้ยินว่าคนที่สูญเสียความทรงจำบางครั้งก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ อ่อนไหวง่ายมาก และเป็นทุกข์เป็นร้อนในเรื่องผลได้ผลเสียส่วนตัว ในสถานการณ์นี้ห้ามได้รับการกระตุ้นอะไร ไม่งั้นอาการจะแย่ลง ” ถังจื่อโม่ถอนหายใจเบา ๆ เมื่อพูดแบบนี้ แสดงได้ไม่แพ้จี้หซีเลย

“จริงไหม? เห่อถงถงได้ยินถังจื่อโม่พูดแบบนี้ บนใบหน้าก็มีความกังวลเล็กน้อย “

“จริงแน่นอน ที่จริง ตอนนี้คุณพ่อจี้หซีก็เป็นผู้ป่วยคนหนึ่ง และน่าสงสารด้วย ” ถังจื่อโม่ถอนหายใจเบาๆ ส่ายหัวอย่างจนปัญญา

“คุณบอกว่าใครน่าสงสาร ? ฉันไม่ต้องการความเห็นใจจากพวกคุณ ช่างเหอะ คุณไม่เชื่อใจผมก็ช่าง ไม่เซ็นก็แล้วแต่ ผมเอากลับไปก็ได้ ” จี้หซีร่วมมือกับคำพูดของถังจื่อโม่ ในเวลานั้นก็รู้สึกตื่นเต้นมาก ดูเหมือนกำลังจะมีของระเบิดออกมา

ตอนพูดคำนี้ จี้หซียังทำเป็นเก็บเอกสาร แต่ท่าทางของเขาดูเหมือนรีบและยุ่งหน่อย เก็บนานมากก็ยังเก็บไม่เสร็จ ยังทำให้เอกสารยิ่งยุ่งอีกต่างหาก

“คุณแม่ถงถง นี่ก็คืออาการของคนกำลังป่วย ” ถังจื่อโม่เข้าใกล้เห่อถงถงและพูดข้างๆหูของเธอ

“ฉันเซ็น ฉันเซ็นยังไม่ได้หรอ ? ” เห่อถงถงตะลึง ยกมือขึ้น หยิบปากกา แล้วเอาเอกสารอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เธอกลัวว่าจะกระตุ้นถึงจี้หซี ดูก็ไม่กล้าดูอย่างละเอียด ：“ บอกฉันเลยว่าต้องเซ็นที่ไหน ฉันเซ็นเดี๋ยวนี้”

จี้หซีแอบดีใจ เปิดเอกสารอย่างรวดเร็ว เปิดหน้าที่จะต้องเซ็นชื่อโดยตรง หน้าที่จะต้องเซ็นชื่อมีรายละเอียดไม่เยอะ เห่อถงถงดูแล้วก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ดังนั้นเขาก็ไม่กลัวว่าเห่อถงถงจะเห็น

เห่อถงถงไม่ได้ดูอย่างละเอียด เซ็นชื่อตามที่เขาบอกโดยตรง

แต่ว่าเอกสารค่อนข้างเยอะ ถึงเธอจะไม่ได้ดู แค่เซ็นชื่อก็ใช้เวลาเซ็นนานมาก

และเอกสารที่เธอเซ็นชื่อแล้ว จี้หซีก็เก็บเอกสารนั้นเลย ไม่ให้เธอมีโอกาสดูอย่างละเอียด

จนเมื่อเธอเซ็นเอกสารทั้งหมดเสร็จแล้ว จี้หซีค่อยแอบถอนหายใจเล็กน้อย เสร็จสักที