ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 346

บทที่346 คุณชายสามเย่จับคนร้ายในที่เกิดเหตุ (6)

แต่ว่า คำสั่งของท่านหลู่เขาเองจะไม่ฟังก็ไม่ได้ แถม หลังจากที่ถังไป๋เชียนออกไปแล้ว ท่านหลู่ยังโทรมาหาตัวเองโดยตรง สั่งเขาเป็นพิเศษว่าจะต้องฟังถังไป๋เชียน สั่งให้ตัวเขาทำในสิ่งที่ถังไป๋เชียนสั่ง

ท่านหลู่บอกว่าครั้งนี้เบื้องบนสั่งถังไป๋เชียนมา มาทำเกี่ยวกับคดีลับเมื่อหลายปีก่อน

ท่านหลู่พูดถึงคดีลับทำให้ฉิงถิงคิดถึงเรื่องเมื่อหลายปีก่อน ในตอนนั้นมีคนตายมากมาย หลายปีมาแล้วก็ยังไขคดีไม่ได้

ดังนั้น ฉิงถิงเองก็ไม่กล้าวู่วาม

“พี่สาม” คุณชายห้าฉิงสูดหายใจเข้าออกลึกๆครั้งหนึ่ง หลังจากนั้นก็กดรับโทรศัพท์

“เกิดอะไรขึ้น?” เย่ซือเฉินฉลาดขนาดไหน รับรู้แล้วว่ามีปัญหา

“พี่สาม ผมกำลังตามพวกเขาอยู่ครับ พี่รีบมาเร็วๆสิ” คุณชายห้าฉิงพยายามที่จะทำให้จิตใจของตัวเองสงบลง พยายามทำให้น้ำเสียงของตัวเองเหมือนกับเวลาปกติ

และในเวลานี้เอง รถที่อยู่คันหลังก็บีบแตรอย่างไม่คิดชีวิต อาจจะเป็นเพราะว่าคุณชายห้าฉิงรับโทรศัพท์แล้วความเร็วก็ลดลงไป

“นายแน่ใจ” ถึงแม้ว่าจะมีเสียงแทรกวุ่นวาย เสียงของแตรก็กลบเสียงอื่นๆไปหมด แต่ว่าเย่ซือเฉินก็ฟังน้ำเสียงที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวของคุณชายห้าฉิงออก

เขาคิดว่าฉิงถิงกำลังพูดโกหก

แต่ว่า เขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าฉิงถิงกำลังโกหกเขา

ฉิงถิงได้ยินเสียงของเย่ซือเฉิน เปลือกตาก็เลยกระตุกรุนแรงขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง เขาอยากจะบอกเรื่องจริงกับเย่ซือเฉินมากๆ แต่ว่าคำพูดของท่านหลู่นั้นดังวนไปวนมาภายในหัว คดีลับ ยังไม่ได้รับการแก้ไข คนตายนอนตายไม่สงบ

เขาเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ นี่มันเป็นหน้าที่ของเขาแต่แรก ดังนั้น เขาก็ไม่มีทางเลือกอะไร

แถมเขาเองก็คิดจริงๆว่าพี่สามที่แต่งกับเวินลั่วฉิงไปแล้ว ไม่ควรจะไปวุ่นวายกับผู้หญิงเมื่อห้าปีที่แล้วอีก

ฉิงถิงแอบกัดฟัน ตะโกนออกไปอย่างไม่เต็มใจ “พี่สาม พวกเขากลับรถตรงทางด้านหน้าแล้ว ผมจะพยายามตามพวกเขาเอาไว้ พี่ก็รีบๆ”

ฉิงถิงกลัว่าเย่ซือเฉินจะฟังเสียงที่แปลกไปจากเดิมของเขาออก และก็กลัวว่าเย่ซือเฉินจะถามต่อไปอีก ดังนั้นหลังจากที่ตะโกนเสร็จก็เลยรีบกดวางสาย

ส่วนเขาก็ขับรถไปด้านหน้าเรื่อยๆ เพราะว่ารถทางด้านหลังนั้นเร่งอย่างรุนแรง เขาเลยทำได้แค่เร่งความเร็วขึ้น

ในตอนนี้ เย่ซืเอฉินก็วิ่งมาถึงตำแหน่งที่คุณชายห้าฉิงจอดรถเอาไว้เมื่อกี้ และก็เป็นทางออกที่เวินลั่วฉิงยืนอยู่ก่อนหน้านี้ แต่ว่าในตอนนี้ฉิงถิงไปแล้ว เวินลั่วฉิงกับถังไป๋เชียนก็ไปแล้ว

เย่ซือเฉินเงยหน้ามองไปข้างหน้าครั้งหนึ่ง ที่ทางออกมีกล้องวงจรปิดอยู่หนึ่งตัวพอดี แต่ว่าตอนนี้เขาไม่มีเวลาไปตรวจสอบกล้องวงจรปิด แถมเขารู้ว่ามีถังไป๋เชียนอยู่ เขาไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดก็คงจะตรวจไม่พบอะไร

ฉิงถิงนั้นออกไปทางด้านทิศตะวันออก

ฉิงถิงพูดว่า เขากำลังตามเวินลั่วฉิงกับถังไป๋เชียนอยู่!

เย่ซือเฉินมองไปยังที่ๆอื่น เมื่อกี้ฉิงถิงน่าจะจอดรถอยู่ทางฝั่งห้างสรรพสินค้า ส่วนด้านหน้าไม่ไกลนั้นก็เป็นสี่แยกพอดี ก็พูดได้ว่า ออกตกเหนือใต้ทั้งสี่ทิศทางไปถึงกันหมด

พวกเขาสามารถออกไปทางไหนก็ได้

สี่เลือกหนึ่ง มีความหวังอยู่ยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ ถ้าเกิดว่าเลือกผิดแล้ว ก็จะยิ่งขับยิ่งไกลออกไป ถ้าเกิดว่าเป็นคนธรรมดาทั่วไป ก็คงจะเลือกไปทางฉิงถิง

ยังไงเสีย ความเป็นไปได้อันอื่นๆก็น้อยกว่า

ดวงตาที่หรี่เล็กของเย่ซือเฉินรีบมองไปรอบๆทั้งสี่ทิศทาง มุมปากราวกับว่าแย้มยิ้มออกมาน้อยๆ หลังจากนั้นก็รีบขึ้นรถแท๊กซี่คันหนึ่ง

ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาจะเข้าออก เย่ซือเฉินขับรถเอง นี่เป็นการนั่งรถแท๊กซี่ครั้งแรก

“คุณผู้ชาย ไปไหนครับ?” คนขับรถแท็กซี่เห็นการแต่งตัวของเย่ซือเฉินแล้วชะงักไปเล็กน้อย การวางตัวก็เคารพน้อมนอบกว่าปกติ

“ทางด้านหน้าแล้วเลี้ยงขวา ต่อไปผมจะบอกคุณว่าจะต้องไปยังไง” ดวงตาที่หรี่ลงของเย่ซือเฉินมีแววเย็นชาอยู่เล็กน้อย น้ำเสียงเองก็แข็งไปเช่นกัน

“ครับ” คนขับรถแท็กซี่กลัวจนตัวหด ถึงแม้ว่าคุณชายสามเย่จะพูดจาคลุมเครือ แม้แต่สถานที่ที่ละเอียดยังไม่มี แต่ตอนนี้คนขับรถแม้แต่คำเดียวก็ไม่กล้าถาม